Το Τρυκ

Τόσο καιρό όλοι μιλάνε για ένα «τρυκ»… Το λένε οι φοιτητές, το λένε και οι καθηγητές, το ακούω στο δρόμο… Η φαντασία μου είχε οργιάσει κι εγώ είχα σκάσει που δεν ήξερα για τι πράγμα μιλάνε. Πράγμα, όπως στο λέω. Τι κόλπο, έλεγα, είναι αυτό, που το ξέρουν όλοι εκτός από εμένα; Το «τρυκ» στο γαλλικό λεξιλόγιο δεν είναι η κομπίνα, το ταχυδακτυλουργικό τρύκ, ούτε κανένα είδος κόλπου, ή εφέ, που λέμε στην Ελλάδα. Οι Γάλλοι το χρησιμοποιούνε  σαν τη λέξη «πράγμα», αλλά κατά βάση, είναι όπως λέμε στην Ελλάδα «το απαυτό», το «τέτοιο» του «τέτοιου» που «απαυτώθηκε» και «απαυτώνει» τον «απαυτώνα». Αυτό μου έχει λύσει τα χέρια… Όποτε δεν γνωρίζω μια λέξη, λέω… «να μωρέ…αυτό το τρυκ!».

Είχαμε ραντεβού στο «Palais de Justice», έβρεχε, η Φού είχε μπει κάτω από την ομπρέλα μου… Εγώ δεν είχα κάρτα και η ώρα του ραντεβού είχε περάσει. Κι όμως, δεν είχε εμφανιστεί κανείς, ήμασταν οι δυο μας κι οι άλλοι άφαντοι. Η Γιου-Φέη δεν σήκωνε το κινητό… Τι σκατά; Μισή ώρα μετά καταλάβαμε ότι μας περίμεναν στη στάση του μετρό που φέρει το ίδιο όνομα…

Τέλος πάντων, φτάσαμε στη δεξίωση Multiculti σε ένα ξενοδοχείο, οι 2 Ελληνίδες, οι 5 Κινέζες, ένας Μογγολέζος, ένας Γάλλος και μια Μαροκινή – σαν ανέκδοτο ακούγεται, το ξέρω. Φορέσαμε κονκάρδες με σημαίες – όχι της δικής μας χώρας- και ο στόχος ήταν να βρούμε αυτόν που φοράει τη σημαία μας και να ανταλλάξουμε. Το δικό μου τρυκ ήταν «Βέλγιο», αλλά δεν είχα δει κανέναν με ελληνικό τρυκ. Αποφάσισα να βρω της Ιταλίας το τρυκ, ούτως ή άλλως όλοι για Ιταλίδα με περνάνε. «Είσαι Ιταλός;», λέω στον σχιστομάτη που φορούσε το ιταλικό τρυκ. «Όχι!», μου λέει και του το παίρνω με κίνηση αστραπή από το γιακά. Χαρούμενη πήγαινα πέρα δώθε με τη Μαροκινή, ελπίζοντας ότι θα βρούμε το Μαρόκο… Η Φού είχε τη Γουατεμάλα, οι πιθανότητες να ξεφορτωθεί το τρυκ της  ήταν μηδαμινές… Τουλάχιστον εγώ, είχα την Ιταλία! Και ξαφνικά, με πιάνει από τον ώμο ένας αληθινός Ιταλός και με ρωτάει αν είμαι Ιταλίδα ή αν θα του δώσω το τρυκ μου… Τι να έκανα η δόλια; Να επέμενα ότι είμαι Ιταλίδα; Κι αν μου έπιανε την κουβέντα σε ποια γλώσσα θα του απαντούσα ακριβώς; Το έδωσα με κατεβασμένα μούτρα και σε αντάλλαγμα πήρα τη Βολιβία. Τέλεια! Αν υπήρχε Βολιβιανός φοιτητής εκεί μέσα δεν θα τον έβρισκα ποτέ ούτως ή άλλως…

Ήπια το κρασάκι μου, τσάκισα το μπουφέ και κατέβηκα στο dance floor. Έχω πιάσει λοιπόν τις Κινεζούλες και τους λέω για τη θρυλική μούντζα, ένα αληθινό τρυκ, πως χρησιμοποιείται, πως γίνεται, πότε κ.ο.κ. Επ ευκαιρίας τους είπα και για το Σύνταγμα… Ύστερα τους το έδειξα μουτζώνοντας τον Μογγολέζο και μετά τους αποκάλυψα ότι υπάρχει και η double , με τα δυο χέρια. Αυτό τις ενθουσίασε! Άρχισαν να φωνάζουν «να!», «να!» και να κάνουν πρόβες μεταξύ τους… Και αφού το μάθανε καλά , φώναξαν τον Γάλλο, ο οποίος ανυποψίαστος χόρευε το mambo number 5 (άλλη ιστορία κι αυτή). «Ζερεμί! Ζερεμί!!!», κραύγαζαν εξτασιασμένες. Ο Ζερεμί γύρισε και τότε όλες μαζί «Ναααα!!!!» ούρλιαζαν κι άρχισαν να τον μουτζώνουν ασταμάτητα, με το ένα χέρι, με το άλλο χέρι, και με τα δύο και ξανά από την αρχή. Φυσικά ο καημένος ο Γάλλος χαμογελούσε και τις κοιτούσε πανοραμικά, κάπως… απορημένος! Σίγουρα θα αναρωτήθηκε τι είναι αυτό το «τρυκ»;

Σε αυτή τη δεξίωση γινόντουσαν πολλά περίεργα τρυκ… Αλλά ας το πιάσουμε από τη μουσική. Είχε μια πίστα κι έναν dj… Τίγκα στον κόσμο η πίστα, όλες οι φυλές, όλες οι εθνικότητες… (εκτός από Βολιβιανούς υποθέτω). Καταλαβαίνεις εύκολα τι μποχίτο μύριζε η αίθουσα. Μετά από λίγο τη συνήθιζες βέβαια. Το περίεργο ήταν που όλα τα τραγούδια ήταν της δεκαετίας του ’90, δηλαδή το Mambo No 5 ήταν από τα πιο πρόσφατα…και όχι μόνο αυτό, ο dj τα άφηνε να παίζουν από την αρχή μέχρι το τέλος. Πέντε λεπτά διάρκειας το τραγούδι; Έξι λεπτά; Εφτά; Δεν έκανε τίποτα για να το σταματήσει πριν σιχτιρίσω. Αφού λοιπόν στα 3 λεπτά έχουμε ξενερώσει τελείως και περιμένουμε στήλες άλατος με τη Φού, μπας κι αλλάξει τίποτα, το τραγούδι τελείωνε, η μουσική σταματούσε, ο χορός σταματούσε κι όλοι χειροκροτούσαν. Μετά το χειροκρότημα, ο dj έπαιρνε κουράγιο και έβαζε άλλο τραγούδι, από την αρχή μέχρι το τέλος, πέντε λεπτά, έξι λεπτά κ.ο.κ. Μαρτύριο! Τουλάχιστον μου έμεινε το Βολιβιανό τρυκ και κάποιες ντροπιαστικές φωτογραφίες… Να μουτζώνω και να χορεύω βαλς με τον Μογγολέζο!