11.10.11

Ο μπαμπάς μου…


Τ’ ομολογώ, μου άρεσε πολύ η ζωή μου στην Ελλάδα. Ήμουν καλομαθημένη. Μου άρεσε το status μου, η περιοχή που έμενα, οι άνθρωποι που συναναστρεφόμουνα, το φαγητό που έτρωγα, η διασκέδαση που είχα απλόχερα όποτε και όπου ήθελα. Είχα το αυτοκίνητό μου και πήγαινα παντού ανενόχλητη… Λίγο στη βενζίνη δάγκωνα το χέρι πριν το βάλω στην τσέπη, αλλά και πάλι… Καλά ήταν. Μιλούσα στο κινητό όποτε χρειαζότανε και γενικά όποτε γούσταρα να μιλήσω, να διευκρινίσω κάτι, να τσακωθώ λίγο παραπάνω. Μου άρεσε που έκανα ταξίδια με τον μπαμπά μου σε όλο τον κόσμο, που τις Κυριακές τρώγαμε έξω, που δεν σκέφτηκα ποτέ αν θα πάρω το καλύτερο δώρο στον αδερφό μου ή κάτι πιο μέτριο. Επίσης, απολάμβανα το εξοχικό μου, από ψώνια είχα ό,τι χρειαζόμουν όχι κάτι υπερβολικό, αλλά ήμουν ευχαριστημένη. Χαιρόμουν να πηγαίνω συχνά για καφέ, γιατί προτιμώ να λέω τα νέα μου από κοντά κι όχι από το facebook. Αυτά είχα τότε… τώρα είμαι σε άλλη χώρα για σπουδές και ξέρω ότι τίποτα δεν θα είναι ίδιο όταν γυρίσω. Γιατί θα γυρίσω… Γιατί σπίτι μου, είναι εκεί που βρίσκονται οι αγαπημένοι μου άνθρωποι. Στο διάολο τα λεφτά!

Στο μυαλό μου είχα πάντα ότι μετά τις σπουδές μου (συμπεριλαμβανομένου του μεταπτυχιακού, που θα έκανα στα καπάκια μετά το πρώτο πτυχίο) θα έβρισκα μια δουλειά και θα γινόμουν επιτέλους οικονομικά ανεξάρτητη. Παρότι δεν έγινε έτσι, γιατί χρειάστηκε να χαραμίσω δυο χρόνια μετά το πτυχίο σε δουλειές του ΚΩΛΟΥ, που απλά με εκμεταλλευόντουσαν και συνεχίζουν να το κάνουν σε άλλους σαν εμένα (οι επιχειρησούλες που αλλάζουν προσωπικό κάθε έξι μήνες), η ζωή μου δεν άλλαξε πολύ, γιατί έχω έναν πατέρα που λατρεύει τα παιδιά του, που δουλεύει πολύ για να τους παρέχει τα πάντα και που μας στηρίζει ακόμα, είτε στα 23, που είμαι εγώ, είτε στα 5 που είναι ο αδερφός μου. Με τον πατέρα μου να φανταστείς, πάντα τσακώνομαι και πάντα παρεξηγιέμαι, συμφωνούμε και διαφωνούμε πολύ ταυτόχρονα. Τέλος πάντων, ο πατέρας μου, παρότι πιστεύει πως δεν τον έχω σε εκτίμηση θα το πω, είναι από τους σπουδαιότερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Έχει ένα μυαλό διαμάντι, μπήκε στην ιατρική 15,5 χρονών. Πρόκειται για ανοιχτή εγκυκλοπαίδεια, γνωρίζει σχεδόν τα πάντα. Είναι δραστήριος, ασχολείται με τον αθλητισμό, ταξιδεύει… Αγαπάει και βοηθάει τους ανθρώπους γύρω του.  Δίνει πάντα λεφτά στα παιδιά στα φανάρια κι ας ξέρει ότι ίσως είναι μάταιο. Αγαπάει πολύ τη ζωή γενικά.

Ο πατέρας μου λοιπόν, δεν παίρνει φακελάκι, φορολογείται κανονικότατα και πολύ περισσότερο απ’ ό,τι θα έπρεπε, δεν είναι από τα γιατρουδάκια που έχουν γραφείο στο Κολωνάκι και δηλώνουν ετήσιο εισόδημα 200 ευρώ. Είναι ένας Κύριος. Ανοίγει ανθρώπους και με τα ίδια του τα χέρια σώζει ζωές. Του αξίζει να έχει ένα όμορφο σπίτι και να μπορεί να φάει τα λεφτά του όπως ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ και πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου σπάταλος ως καταναλωτής. Θέλει απλά να ζει καλά, γιατί μπορεί, γιατί δουλεύει, γιατί καθημερινά συναντάει γυναίκες με καρκίνο που κρέμονται πάνω του για να τις σώσει και νομίζω γι’ αυτό ζει τόσο έντονα, γιατί ξέρει πόσο μικρή είναι η ζωή.

Δεν πλέκω το εγκώμιο κανενός. Δεν έχω πει στον μπαμπά μου ποτέ , ποτέ ότι τον αγαπάω πολύ. Δεν του το έχω πει ποτέ κατάμουτρα, γιατί όπως σας είπα, συνήθως είμαστε σε κόντρα. Έχω πολύ μεγάλο άγχος να μη τον απογοητεύσω, να γίνω κάτι στη ζωή μου, να μην είμαι πια ένα βάρος. Όχι ότι θα σταματούσε να μου παρέχει τα πάντα, αυτό το κάνει ούτως ή άλλως, ακόμη κι όταν είμαστε σκοτωμένοι. Αυτό είναι το χρέος των γονιών φαντάζομαι… Χρέος να αγαπούν το παιδί τους κι έτσι κι αλλιώς, όσο μπορεί ο καθένας να το/τα στηρίζει. (Και δεν μπορώ να καταλάβω άλλους γονείς που δεν καταδέχονται να πάνε στο γάμο του παιδιού τους επειδή δεν γουστάρουν τη νύφη, δεν θέλουν να γνωρίσουν το εγγόνι τους, ή δεν μιλάνε καν στο παιδί τους για τον χ, ψ, λόγο. Ακόμα και οι μητέρες κατά συρροή δολοφόνων αγαπάνε τα παιδιά τους. Άσχετη παρένθεση, αλλά έχω λόγο που το γράφω κι ας μη το διαβάσουν ποτέ αυτοί στους οποίους αναφέρομαι).  Είχαμε μείνει λοιπόν, στο «χρέος». Είμαι ευγνώμων που ο πατέρας μου κάνει τα πάντα για εμένα και το δικό μου χρέος είναι να γίνω κάτι σε αυτή τη ζωή, να με καμαρώσει, να ανταμειφτούν οι κόποι των γονιών μου που με ανέθρεψαν όσο καλύτερα μπορούσαν και ακόμα πληρώνουν για να σπουδάσω. Είμαι εξοργισμένη, πραγματικά, δεν μπορώ άλλο να τους μιλάω στο skype και να τους βλέπω κάθε μέρα και πιο χάλια και να ξέρω ότι δεν μπορώ να βοηθήσω σε τίποτα προς το παρόν. Όχι να έχουμε τύψεις που σπουδάζουμε!

Όσοι λοιπόν με διαβάσατε σήμερα μέχρι τέλους, θα μάθετε και γιατί αναφέρομαι τόσο πολύ στην οικογένειά μου τώρα τελευταία… Έχω φτάσει πλέον στο σημείο, να ανησυχώ περισσότερο για την υγεία των γονιών μου, παρά για το μέλλον μου, με τους αλήτες που έχουμε μπλέξει.

Σήμερα λοιπόν, μου είπαν ότι ο Υπ. Οικονομικών δήλωσε πως στην Ελλάδα υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που πληρώνουν κι αυτοί που δεν πληρώνουν. Επομένως, αυτοί που πληρώνουν, θα πληρώσουν και για τους άλλους που δεν πληρώνουν. Άκου να δεις μαλάκα Βενιζέλε, στην Ελλάδα υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων. Εκείνοι που είναι σαν τον μπαμπά μου κι οι άλλοι που αν δεν πληρώνουν πρέπει να τους κάνεις να πληρώσουν και να μας αφήσεις εμάς στην ησυχία μας! 

No comments:

Post a Comment

Any comments?