Yellow footprints

Ήταν 07.30π.μ., μια βάρβαρη ώρα για να περπατάς στους δρόμους της Γαλλίας. Εδώ όλα αρχίζουν να ζωντανεύουν μετά τις 10 το πρωί, κανείς δεν βιάζεται να ανοίξει. Εμείς όμως, είχαμε μάθημα στην τάδε αίθουσα… Μεγάλη σημασία δεν δώσαμε. Αφού ξέραμε ότι είναι η Τάδε… Γιατί χθές φύγαμε κουνιστές από το σπίτι με τη Φού, και στα μισά της διαδρομής καταλάβαμε ότι καμία από τις δυο δεν κοίταξε σε ποια αίθουσα κάνουμε μάθημα. Σίγουρες δηλαδή, ότι έχουμε μάθημα στο Ιντσιτούτο και όχι στο Αρσενάλ (όπως είχαμε μπερδευτεί ΠΡΟΧΘΕΣ).
Η Φού έχει αυτή την κακιά συνήθεια των Διδύμων, που θέλουν συνέχεια να σε ακουμπάνε και να σε αγκαλιάζουν. Δεν έχω χειρότερο, αλλά τι να κάνω, το ανέχομαι η στρίγγλα Κριός. Με είχε πιάσει λοιπόν, αλαμπρατσέτα (βρήκα ευκαιρία να τη σέρνω λίγο μήπως πάμε πιο γρήγορα!!!) και στα μισά της διαδρομής (ξανά) ερχόμαστε σε μετωπική σύγκρουση με την Κινέζα, που φορούσε μια κίτρινη ζακέτα. Δεν μας χαιρέτησε, μας προσπέρασε και κατευθύνθηκε προς το σπίτι μας (αντίθετη διαδρομή από εμάς). «Α, είναι η Γιού-Φέη αυτή… από το μάστερ μας!», λέει η Φού και συνεχίζει να περπατάει, ενώ εγώ κοντεύω να της ξεριζώσω το μπράτσο για να φρενάρει. «Πως την ξεχώρισες ότι είναι αυτή;», τη ρωτάω μήπως και πιάσει το υπονοούμενο. «Από την κίτρινη ζακέτα! Τη φορούσε και εχθές και τη φοράει και στο facebook.». Η Φού, τότε το κατάλαβε. Πάγωσε, φρέναρε μονομιάς και με κοίταξε με τρόμο. «Γιατί η Γιού-Φέη πάει από την άλλη;», με ρωτάει τρομαγμένη. «Φού…», της λέω, την πιάνω αλαμπρατσέτα κι αρχίζουμε να τρέχουμε προς τα πίσω. Διότι, αυτή τη φορά είχαμε μάθημα στο κτίριο δίπλα από το σπίτι μας, κάτω από τη μύτη μας και δεν είχαμε πάρει χαμπάρι. Σε λίγο θα κάνει ο άνθρωπος το μάθημα στο διάδρομο της πολυκατοικίας κι εμείς ακόμα θα περπατάμε αντίθετα, πηγαίνοντας στο ικέα ξέρω γω.

Η Γιού- Φέη πήγαινε γρήγορα, πολύ γρήγορα κι εμείς είχαμε κολλήσει από πίσω της σα βδέλες. «Ξέρει η Κινέζα που πηγαίνει, είδες;», έλεγα στη Φού οργισμένη για την ασυνέπειά μου, για την ασχετοσύνη, την αμπαλοσύνη, την ξεμυαλισιά. Αμάν πια! Μια μέρα να πάμε σωστά δεν γίνεται; Κι αυτοί οι ανώμαλοι, τι μας τρέχουνε σε όλα τα κτίρια; Δεν μπορούν να βρουν μια αίθουσα να τελειώνουμε; Σαν τη φημισμένη Α2 του Παντείου… Αχ, εποχές! Ευτυχώς μπήκαμε στην ώρα μας και τώρα πονοκεφαλιάζαμε στην προσπάθεια να παρακολουθήσουμε. Δεν είναι δύσκολο να κάνεις μάθημα στα γαλλικά. Το δύσκολο είναι να καταλάβεις, για πότε ο καθηγητής σου σταμάτησε τα γαλλικά κι άρχισε τα αγγλικά.

Τρεισήμισι ωρίτσες μετά έχουμε τελειώσει και τώρα τρέχουμε (δεν κάνουμε και τίποτα άλλο σε αυτή την πόλη, γιατί ξέρεις, όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια!!!) σε άλλες δουλειές, στην άλλη άκρη της Τουλούζ. Η Φού (θυμίστε μου να της γράψω προσεχώς εγκώμιο για τα Σκήπτρα της Γκαντεμιάς, τα οποία παίρνει επάξια) δεν έλεγε να τελειώσει με τις χαρτούρες. Η ώρα πλησιάζει επικίνδυνα την ώρα του φαγητού κι εμείς ακόμα είμαστε στου devil το horn. Όταν επιτέλους τελειώσαμε, είχα πάθει έξαψη γκρίνιας κι αγωνίας κι ήλπιζα να με πιάσει πάλι αλα μπρατσέτα η Φού για να την παρασύρω να πάμε πιο γρήγορα. Είδα κι αποείδα, το στομάχι μου γουργούριζε (από τις 6.30 ξύπνησα η δόλια, τι να έκανα; Πεινούσα!) και απειλητικά, με το χειρότερο μου ύφος, της λέω «Φού, θα χάσουμε το φαγητό, αυτό ήταν!». Πέτυχα το ευαίσθητο σημείο της… «ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ!» ξεφώνησε θυμωμένη, τέντωσε τον λαιμό, έριξε το κεφάλι μπροστά κι άρχισε να περπατάει τόσο γρήγορα, που δεν την έφτανα. Σα να ήταν τρία μέτρα το πόδι και σε κάθε βήμα με άφηνε πίσω χιλιόμετρα! Σας λέω, δεν την προλάβαινα!

Κάτσαμε στο τραπέζι με τις υπόλοιπες Ελληνίδες, που είχαν περιέργεια να μάθουν πως είναι οι υπόλοιποι συμφοιτητές. Well, μερικούς θέλω να τους θάψω όσο πιο βαθιά στο χώμα γίνεται, αλλά φοβάμαι το google translator… Τώρα τελευταία μεταφράζει και τα greeklish. Αίσχος! Χάθηκε το απόρρητο στο ίντερνετ!