Maths? My ass!

Η Τόσκα έβγαλε μια απαίσια κραυγή – που άλλοι λένε κορώνα- πήρε φόρα κι έπεσε με τα μούτρα στο πίσω μέρος της σκηνής – το υποτιθέμενο ποτάμι. Το έργο τελείωσε κι άρχισαν όλοι να χειροκροτούν… Διαπίστωση: Όταν ένα πλήθος χειροκροτεί για πολλή ώρα συνεχόμενα, στο τέλος συντονίζεται κι αντί για Όπερα, θυμίζει γήπεδο.



Η διάθεσή μου ήταν χαλασμένη από το χάραμα. Αυτό που τρέμαμε όλοι οι classmates ήταν το μάθημα Calcul Economique. Πόσο περίπλοκο μπορούσε να είναι; Το 90% της τάξης (για να μιλήσουμε με μαθηματικούς όρους) προέρχεται από θεωρητικές σχολές. Από αυτό το ποσοστό, υπάρχουν πολλοί (δεν μπορώ να υπολογίσω με μαθηματική ακρίβεια, αλλά συμπεριλαμβάνομαι στη λίστα) που άφησαν τα μαθηματικά πίσω τους προ καιρού. Και να΄ναι καλά ο Ελληνικό Σύστημα Παιδείας (που φτάσαμεεεεε, να δοξάζουμε τις κατάρες του ελληνικού δημοσίου!) που μου επέβαλλε να κάνω μαθηματικά γενικής στις δυο τελευταίες τάξεις του Λυκείου – έστω κι αν δεν θυμάμαι τίποτα, μην πω ότι δεν έμαθα και ποτέ τίποτα. Τουλάχιστον, είχα ξανακούσει για «λογάριθμούς» και «γεωμετρικές προόδους» και για «στατιστικές και νόμο πιθανοτήτων». Η αντίστοιχη κατεύθυνση στο γαλλικό λύκειο (bac), δηλαδή η Λογοτεχνία (Literature) δεν είχε ούτε πρόσθεση. Αυτά τα παιδιά δεν έχουν κάνει ποτέ τέτοια μαθηματικά. Χάθηκε ο κόσμος να κάνουμε μαθηματικά 3ης Λυκείου;;; Της 2ας έπρεπε να μου τύχουν; Ο χειρότερος μου εφιάλτης… Γύρισα στο σπίτι ουρλιάζοντας, σαπράζοντας στο κλάμα, γλυκοκοίταζα τη βαλιτσούλα μου κι ήμουν έτοιμη να πακετάρω και να γυρίσω πίσω, μέχρι που αποφάσισα, ότι εμείς οι θεωρητικοί, αν καταφέραμε να μάθουμε λατινικά σε δυο χρόνια, δεν μπορούμε να ηττηθούμε από ένα σκατόlog (δεν το πίστευα, αλλά έλα εσύ να πεις στον μπαμπά μου ότι θες να φύγεις).



Ο καθηγητής είναι αυτιστικός, τέλος. Μίλαγε στον πίνακα και στον τοίχο, όχι σε εμάς. Μας είπε ότι «πωπω! Κανείς δεν ξέρει την απάντηση; Τι μάστερ 2 είστε εσείς; Τι ήρθατε να κάνετε;;;». Και πριν από αυτό είπε «εγώ είμαι μαθηματικός, δεν μπορώ να σας κάνω κοινωνιολογία. Αλλά εντάξει, δεν θα είναι πολύ περίπλοκα, μόνο κάτι λογάριθμούς θα κάνετε…». Τους οποίους μισητούς λογάριθμους δεν έχει σκοπό να μας τους διδάξει! Γιατί υποτίθεται τους ξέρουμε, ή θα τους μάθουμε μόνοι μας… Βέβαια!

Πήρα τη μητέρα για το ύστατο χαίρε – ήμουν έτοιμη να πέσω από το παράθυρο. «Μπες σε ένα βιβλιοπωλείο, πάρε μου ένα βιβλίο μαθηματικών γενικής β’ λυκείου και στείλτο μου κατ’ επειγώντος!». Μέσα σε μισή ώρα η μητέρα χαλούσε το σάλιο της κολλώντας γραμματόσημα… Πάντα στις υπηρεσίες μου. Σε κάτι τέτοια δεν λέει ποτέ όχι, γιατί έχει την ίδια αλλεργία με εμένα στα μαθηματικά. Ποιος να μου το έλεγε τότε, ότι θα ξαναβρώ την απαίσια Άλγεβρα μπροστά μου στα γεράματα (στο μάστερ!!!!????) και μάλιστα στα Γαλλικά! Ό,τι χειρότερο δηλαδή… (ενώ στα ελληνικά αν μου το έλεγε, θα του το έλυνα στο πί και φί!). Μέσα σε όλα, εννοείται ότι δεν καταλαβαίνω τα γράμματά του, έχει σπαστική φάτσα (κλασικός σαλεμένος μαθηματικός, κοιτάζει το παράθυρο και βλέπει τετράγωνο, κοιτάζει βυζιά και βλέπει κύκλους που εφάπτονται, αναπνέει με αριθμητική πρόοδο και στο τέλος λέει και 1880 τυχαίο δε νομίζω κ.ο.κ. ).

Ειλικρινά, απορώ με τι ψυχή μπόρεσα να γράψω τα παραπάνω. Νιώθω ότι με έχει πατήσει ελέφαντας σήμερα. Ξεφτάιλα, που λέει κι η Ντράνα. Θέλω τόσο πολύ να βγάλω μια τσιρίδα-κορώνα σαν αυτή της Τόσκα και να ακουστώ μέχρι την Ελλάδα. Ααααααααααααααααααααααα!!!!!!!!!!!


Y.Γ. Για την Τόσκα άλλη μέρα, τώρα έχω νεύρα!