Journées du Patrimoine

Τα πράγματα καλυτερεύουν. Μια Αμερικάνα τουρίστρια μας πέρασε για Γαλλίδες κι ενθουσιάστηκε που ξέραμε να της εξηγήσουμε στα Αγγλικά, πως θα πάει στο Musée des Augustins. Και κάπως έτσι, ξεκίνησε το συγκεριμένο Jour du Patrimoine (Hμέρα Πολιτιστικής Κληρονομιάς), κατά την οποία όλα τα μουσεία έχουν ελεύθερη είσοδο προς το κοινό κι εμείς ξεκινήσαμε φυσικά από το Μουσείο της Τέχνης.

Να μη τα παραλέμε, δεν είχα ιδέα για το τι είναι ή τι ήταν αυτό το μουσείο. Ήξερα μόνο, ότι στην ηλικία μου περίπου, η μητέρα μου έκανε την πρακτική της σε αυτό, πρακτική πτυχίου  Ιστορίας της Τέχνης. Καμιά φορά, περπατάω στου δρόμους και σκέφτομαι ότι η μαμά μου τους περπατούσε με εμένα μέσα στην κοιλιά (ναι, και μάλιστα μέχρι που γέννησε, με την κοιλιά στο στόμα, με πήγαινε και με έφερνε από το St.Cyprien στο Capitole κι από εκεί στο St. Michel και πάνω κάτω στη Garonne!).  Δεν θα το έλεγα ακριβώς συγκινητικό, όσο αυτή την ακατανίκητη επιθυμία του ανθρώπου, όπου εντελώς αυθόρμητα, αναζητά τις ρίζες του. Τραβηγμένο; Μπορεί!

Για το μουσείο τώρα… Το μουσείο των καλών Τεχνών, άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό τον Αύγουστο του 1795, μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Το κτίσμα προϋπήρχε βεβαίως, από το 1309  και λειτουργούσε ως Μονή, η οποία κατοικούταν από τους  Ερημίτες  του Αγ. Αυγουστίνου. Θεωρείται το παλαιότερο μουσείο της Γαλλίας, μετά από αυτό του Παρισιού. Όπως καταλαβαίνεις αναγνώστη, το μουσείο είναι ιδιαίτερα σημαντικό, όχι μόνο για το περιεχόμενό του (γλυπτά και πίνακες ζωγραφικής), αλλά επειδή από μόνο του αποτελεί ιστορικό και θρησκευτικό μνημείο. Μάλιστα, σε έναν από τους χώρους του, έχει διατηρηθεί  η εκκλησία και έχει ανακατασκευαστεί (από τον Jürgen Ahrend το 1981) το γνωστό καθολικό Όργανο. Πλέον, λειτουργεί μόνο ως μουσείο και φιλοξενεί έργα των μεσαιωνικών χρόνων και δείγματα ρομανικού ρυθμού, συνολικά πάνω από 4.000 κομμάτια. Το μουσείο στο κέντρο του έχει υπαίθρια αυλή, στο κέντρο της οποίας διατηρείται  μεσαιωνικός κήπος. Δέος. Λιποθύμα στην καρέκλα τώρα! Ύστερα επισκεφθήκαμε τη St. Sernin, μια μοναδική ρομανικής αρχιτεκτονικής Εκκλησία και βάλαμε στόχο, την επόμενη Κυριακή να ξυπνήσουμε νωρίς για να πάμε να ακούσουμε τη λειτουργία.

 Μετά από τόση παιδεία και κουλτούρα, έτρεξα σπίτι μου να φάω σούπερ σαλάτα. Και πριν προλάβω να χωνέψω, η Μarie(ελληνίδα από τον από πάνω όροφο) κι η Αμελί (φίλη της Μ από τη Γκρενόμπλ, επιτέλους μια γαλλίδα!!!) με προσκαλούν να πάμε σε ένα Φεστιβάλ Φωτογραφίας. Να πω όχι; Ούτε την πιατέλα δεν πρόλαβα να πλύνω κι αρχίσαμε πάλι να αλωνίζουμε κατά μήκος του ποταμού. Γυναίκες γυμνές, τραβεστί γυμνές, οι πέτρες της Λατινικής Αμερικής, σε ένα βίντεο ο τρελός που κόβει τα μαλλιά του καρέ, μετά ξυρίζει τη γενειάδα και στην πορεία γίνεται γλόμπος… Και ξαφνικά; Μας δίνουν έναν φακό στο χέρι και μας πετάνε μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα. Ήταν μια παράλληλη έκθεση Φωτογραφίας, αφιερωμένη στους Μετανάστες. Με το φακό εξερευνούσες τους πίνακες γύρω σου, στα κρυφά, στα σκοτεινά, όπως ακριβώς ανακαλύπτουν οι μετανάστες τις νέες τους πατρίδες. Πάνω στην ώρα, σταματάει η καταρρακτώδης βροχή κι έχω ήδη φαντασιωθεί πόσο νόστιμη μπορεί να είναι μια ζεστή σοκολάτα. Η γαλλίδα φίλη μας, μας πήγε στο καφέ των Καλλιτεχνών (café des Artistes), όπου 3 Ελληνίδες, 1 Ισπανίδα και η γαλλίδα, προσπαθούσαμε να κάνουμε σοβαρή συζήτηση στα Γαλλικά. Τώρα μιλάγαμε γαλλικά και μεταξύ μας, για να μην προσβληθούν οι ξένες, τι περίεργο πράγμα! Έτσι θα είναι από τούδε και στο εξής; Μόνο στα κλεφτά θα μπορούμε να θάψουμε λίγο στη γλώσσα μας;

Η πρώτη βδομάδα παρά ήταν ελληνική μου φαίνεται… Οχτώ ημέρες μετά, επιτέλους μου χρησίμευσαν τόσα μαθήματα και διπλώματα και εξετάσεις γαλλικών… Κι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε στη γλώσσα ης διπλωματίας! (που σημαίνει το κράξιμο κομμένο)

Y.Γ. Υπάρχει πάντα το blog για τις δύσκολες στιγμές!