choléra

Όπως θα έχετε καταλάβει, για να είσαι φοιτητής σε γαλλική πόλη, πρέπει να αγοράσεις ένα από τα πακέτα της Securité  Sociale (ασφάλεια υγείας) καταναγκαστικά. Όπως έχω εγώ καταλάβει, αυτή η πόλη είναι οργανωμένη έτσι ώστε όλες οι εταιρείες κι υπηρεσίες της, να τα τσεπώνουν από τους φοιτητές, Γάλλους και ξένους (étrangères). Για να αποκτήσεις λοιπόν την ειδική κάρτα (carte vitale) πρέπει να μαζέψεις 4 επίσημα έγγραφα. Ένα από αυτά, θέλει να βρεις έναν γενικό παθολόγο, που θα αναλάβει τα καθήκοντα του προσωπικού σου γιατρού και να στο υπογράψει. Βρήκα λοιπόν, Έλληνα γιατρό στην άλλη άκρη της πόλης, πήρα τον φάκελο παραμάσχαλα και σκασμένη από υγεία, πήγα να τον βρω. Για τυπικούς λόγους βέβαια. Μέχρι να φτάσω όμως, παραλίγο να χρειαστώ άμεσα ιατρική περίθαλψη…

Σπασμένα πλευρά: Η ώρα είναι 10.30, έξω βρέχει καταρρακτωδώς (έλεος πια τα γαλλικά πρωτοβρόχια) κι εγώ ντυμένη σαν τυπική Ελληνίδα (αστακός) πήρα την ομπρέλα μου για να περπατήσω μέχρι το μετρό. Οι περισσότεροι Γάλλοι ήταν ντυμένοι καλοκαιρινά, συνάντησα γαλλίδες με πέδιλα κι οι ομπρέλες που μέτρησα ήταν ελάχιστες σε σχέση με τον κόσμο που συνάντησα. Να τονίσω ότι εγώ η άμαθη, είχα σκεφτεί  να φορέσω στολή για τα χιόνια (αλλά δεν είχα). Σε αυτό το σημείο, μου έρχεται η τρομερή ιδέα να περάσω μέσα από το πάρκο, του οποίου το δάπεδο είναι ξύλινο γύρω γύρω) για να μη πατήσω σε λάσπες. Για καλή μου τύχη, δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι τριγύρω. Σφιχτοκρατώντας την ομπρέλα μου, κάνω δυο ή τρία βήματα μπροστά, η γαλλική γλίτσα σφηνώνει κάτω από το παπούτσι μου και πριν καλά καλά το καταλάβω σωριάζομαι κάτω. Μούσκεμα όλη η δεξιά πλευρά! Η ομπρέλα πέταξε λίγα μέτρα παρακάτω, κι ο πισινός μου προσγειώθηκε πάνω στην τσάντα μου, η κοτσίδα μου βρέθηκε μπροστά στη μούρη μου και για λίγο εκατοστά δεν έπεσα πάνω σε σκατά. Merdes!

Πνευμονία: Η ώρα έχει πάει 11.20 κι έχω φτάσει στη στάση μετρό κοντά στο ιατρείο. Ο δρόμος του ιατρείου δεν υπάρχει καν στον χάρτη. Η βροχή έχει εξελιχθεί σε καταιγίδα και στέκομαι κάτω από ένα σκέπαστρο, μέχρι να πάρω απόφαση ότι θα περπατήσω όλη την περιοχή για να βρω την κρυμμένη από τον Θεό οδό. Ρωτάω ευγενικά μερικούς περαστικούς, μου εξηγούν ακόμα πιο ευγενικά πως πρέπει να πάω και περιέργως, με βάζουν τελικά να κάνω τον κύκλο του μετρό (από έξω φυσικά, για να γίνω λούτσα). Η ομπρέλα κοντεύει να μου φύγει από τα χέρια, φοβάμαι κιόλας μη γλιστρίσω ξανά, τη φέρνω τόσο χαμηλά και μπροστά που σχεδόν δεν βλέπω που πατάω. Γυρνάει από την ανάποδη με τον παλιοαέρα, κοντεύει να μου βγάλει τα μάτια κι αναγκάζομαι να την κλείσω πριν μείνω τυφλή. Άλλωστε, με τόσο αέρα η βροχή έχει έρθει από παντού κι ως γνωστόν ο βρεγμένος τη βροχή δεν την φοβάται. Τα καμιλό παπούτσια μου κι η ασορτί χρωματικά τσάντα, έχουν γίνει καφέ σκούρο. Η κοτσίδα, που όταν ξεκίνησα ήταν φουντωτή, μοιάζει με ουρά ποντικού. Το μακιγιάζ έχει εξαφανιστεί και με τόσο νερό είναι σα να έχω κάνει πίλινγκ, όχι απλά σα να είμαι ξεβαμμένη. Τα ρούχα μου εννοείται είναι νωπά και κρυώνω περισσότερο από να ήμουνα γυμνή.

Χολέρα ή Πανούκλα: Καταφτάνω στο ιατρείο στην κατάσταση αυτή – κρατιέμαι ζωντανή από τύχη και μόνον - η ώρα έχει πάει 12.10! Η αίθουσα αναμονής είναι μικρή και το παράθυρο κλειστό. Δεξιά μου κάθεται ένας χοντρός, αριστερά μου έχει ξαπλώσει ένας ξανθός χλεμπονιάρης κι απέναντι μια γαλλιδο- Ασιάτισα ετοιμόγεννη, δεξιά της ο μικρός εξάρχονος γιός της. Την ίδια στιγμή καταφθάνει η Κατσίκα (εξτένσιον, παρδαλά ρούχα, τσιχλόφουσκα κ.ο.κ.) η οποία στριμώχνεται δίπλα μου και κοντεύω να λιποθυμήσω από το πατσουλί του αρώματός της. Γιατί κάθονται όλοι από αυτή την πλευρά; Μου ήρθε να ρωτήσω. Είπαμε ρε παιδιά, έγκυος είναι η κοπέλα, όχι φοράδα, χωράτε μερικοί κι από την απέναντι! Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τα εσωτερικά μου παράπονα και το βλαστάρι αρχίζει να βήχει κατά πάνω μας σα δαιμονισμένο. Κράτησα την αναπνοή μου, σφράγισα τα χείλη μου και παραλίγο να βάλω ταμπόν στα ρουθούνια, για να μην εισβάλει κανένα σταγονίδιο της μικρής χλέπας στον οργανισμό μου. Και δώστου να βήχει το μπάσταρδο! Κανείς δεν του έμαθε να βάζει το χεράκι μπροστά; Ήμαρτον!

Την τύχη μου μέσαααααα! Ξεκίνησα υγιέστατη για μια κωλουπογραφή και κοντεύω να μπω στην εντατική!