Don’t cry for me Argentina

Στο διπλανό δωμάτιο κοιμάται το αγόρι μου. Χθες, προ- τελευταίο βράδυ, βγήκαμε με φίλους για να με αποχαιρετήσουν και να τους ξεφορτωθώ. Θα μιλήσω σκληρά απόψε…

Δεν αντέχω άλλο την κλάψα της Drana Queen. Το μεσημέρι έβαλε όλα της τα μπιζού, έβαλε κι ένα γούνινο μαγιό κι έπεσε στο κρεβάτι για να κλάψει… Κλαίει που φεύγω… Δε μου έφτανε όλο μου το σόι που έκλαιγε δίχως παρηγοριά το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Η Τζέν-τζέν είναι έτοιμη να κλάψει από το skype. Να κλάψεις και να πλαντάξεις, όργιο! Που έφυγες Αυγουστιάτικα να κάνεις ένα μήνα διακοπές στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ψωνάρα! Έχασες και το αποχαιρετιστήριο που περάσαμε τέλεια. Βλέπετε, η κυρία Τζέν-τζέν, ήθελε να ταξιδέψει 11 Σεπτεμβρίου για να παραστεί σε μνημόσυνο on air (τα δέκα χρόνια της κατάρρευσης των δίδυμων πύργων).

Από προχθές που έχω να σας γρεάψω (που είχα ετοιμάσει βαλίτσα υπερπαραγωγή) να προσθέσετε στη λίστα των μπαγκάζ ακόμα δυο μπλούζες, μερικά φορεματάκια, ένα μαξιλάρι κ.ο.κ. Μόνο αεροπειρατής ταξιδεύω πλέον, αλλιώς δε με βάζουν μέσα.

Έφτασε που λέτε η τελευταία μου ημέρα στην Αθήνα… Θα έκλαιγα κι εγώ και θα πλάνταζα, αν όλοι οι άλλοι ήταν ψύχραιμοι. Αλλά δεν είναι! Δεν είναι! Αχ τι μου κάνουν, Κριός άνθρωπος… Μου κλέβουν τη συγκίνηση μέσα από τα χέρια. Σε τέτοιες περιπτώσεις ενεργοποιείται το γαμημένο ζώδιο και μπαίνει φρένο στο συναίσθημα. Αρχηγικό καθήκον: Να μένεις ψύχραιμος όταν οι υπόλοιποι το χάνουν. Κυνισμός: Να κάνεις αστειάκια και να κρατάς το νεύρο, όταν οι άλλοι  μυξοκλαίνε και λένε δακρύβρεχτα κι άλλα περιττά λογάκια.

Το αγόρι μου λοιπόν, είναι ξενυχτισμένο (λόγω του πάρτι) και το πρωί είχε ξύπνημα αξημέρωτα λόγω δουλειάς. Και είναι κομμάτια. Και σε λίγο θα ξυπνήσει για να κλάψουμε παρέα, βλέποντας συγκινητική ταινία (τον Τυφώνα, παραγωγή του bbc). Πάλι καλά που δε μου νοίκιασε το «Σεισμός στη Νέα Υόρκη», ή το Scream, ή γιατί όχι τον Εξορκιστή, τη Μούμια, τον Spiderman… Ή… «THE DAY AFTER TOMORROW», γιατί φυσικά μετά την αναχώρησή μου στα εξωτερικά θα έρθει η συντέλεια του κόσμου.

Μετά θα πάμε να πιούμε κάτι βαρύ για να ξεχάσουμε (σόδα, σούμα, μπύρα το πολύ). Και μετά… δε σας λέω τι θα κάνουμε. Κι αυτή είναι η τελευταία βραδιά. Κι είναι συνηθισμένη (αν εξαιρέσουμε ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να πάθω στομαχόπονο κι υστερία μέσα στο βράδυ και τελικά να μην κοιμηθούμε καθόλου). Ωραία είναι που φαίνονται όλα φυσιολογικά… Μια συνηθισμένη ημέρα. Τόσα κείμενα πάνε στράφι δηλαδή… Το περίμενα συγκλονιστικό, απαίσιο, αγχωτικό, τρομακτικό. Τίποτα δεν είναι και σταματήστε όλοι να κλαίτε και να οδύρεστε! Σε δυόμισι μήνες θα είμαι πίσω. Ντακόρ; Να΄ναι καλά ο Τζίζας κι έχουμε δυο φορές το χρόνο τουλάχιστον διακοπές.

Αυτά. 24H left. 

Y.Γ. Έκανα και πρόβα σήμερα. Πήγα μέχρι το ΙΚΕΑ, μια ανάσα πριν το αεροδρόμιο. Αντέχω! Αλήθεια αντέχω!