11.9.11

Καρτ Ποστάλ


Περίμενα στη στάση Jean Jaurès (όπου προφέρεται Ζορές κι όχι Ζορέ, αλλά κανείς δεν ξέρει γιατί). Θα συναντούσα επιτέλους από κοντά τον Έλληνα pen friend μου, με κωδικό όνομα Maré. Όση ώρα περίμενα, ένας τύπος με σκουρόχρωμα ούλα, λύσσαγε να μου κάνει κομπλιμέντα, να θέλει να πάμε για καφέ και γενικά, μου είχε γίνει τσιμπούρι. Μοιάζω, λέει, με Αλγερινή. Κι αυτόν τον έλεγαν Αμπτέλ. Πήρα το σοβαρό ύφος μου και του ζήτησα να φύγει από δίπλα μου- αφού όλα τα άλλα δεν έπιασαν (του απαντούσα στα ελληνικά, παραλίγο να ξύσω τη μύτη μου μπροστά του για να ξενερώσει κ.ο.κ.). Λίγο μετά ήρθε και ο Maré, με τον φίλο του Felix (όπως Αστερίξ).

Κατευθυνθήκαμε προς Place Saint George (χάρη στο gps των, ειδάλλως ακόμα θα περπατούσαμε κι εγώ ακόμα θα ήμουν σίγουρη ότι θυμάμαι που είναι…). Ένας τετραπληγικός μας προσπέρασε με το multimedia καροτσάκι του, κρατούσε ένα σώμα κούκλας από βιτρίνα, που αντί για στηθόδεσμο είχε την Αμερικανική σημαία (βαμμένο σπρέι μάλλον) και στο πιπί της έγραφε «Bush». Είναι η επέτειος της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Που να φανταζόμουν τότε, ότι σε δέκα χρόνια θα είμαι στην Τουλούζ, όλοι έλεγαν ότι ήρθε η καταστροφή του κόσμου. Αλλά ο τετραπληγικός τι ζόρι τραβούσε; Περιττό να σας πω, ότι η θέση του Bush στο σώμα της κούκλας, δεν ήταν διόλου τυχαία, γιατί οι Γάλλοι, όταν λένε «μαλάκας», επικαλούνται το συγκεκριμένο γυναικείο σημείο «con». Σταματήστε τώρα, μη με κάνετε να λέω κακά λογάκια!

Αφού ήπιαμε τον καφέ αλονζέ, έσπευσα να γυρίσω, γιατί όλοι με έχουν τρομοκρατήσει να μη γυρνάω στα σκοτάδια μόνη μου. Βέβαια, ο Maré και ο Felix με κοιτάζανε σα να είμαι ο μπούφος του χωριού μας, γιατί λένε πως αν έχω περπατήσει στο Μοναστηράκι μόνη κι έχω γλιτώσει, εδώ δεν διατρέχω κίνδυνο. Γύρισα λοιπόν μόνη (περιττές ερωτήσεις…εννοείται πως αρχικά χάθηκα λίγο, αλλά μετά δεν ντράπηκα, τον άνοιξα τον χάρτη και βρήκα επιτέλους το δρόμο τον σωστό) κι αποφάσισα να βρω την άλλη Ελληνίδα του μεταπτυχιακού, που όπως με ενημέρωσαν , είναι γειτόνισσα μου και στην Τουλούζ (απέναντι - δίδυμη πολυκατοικία – λες να γίνουμε στόχος κι εμείς; ) και στην Αθήνα (απέναντι Δήμος).

Κι αμέσως- αμέσως, γνώρισα 3 πατριώτες, εδώ στην μακρινή Τουλούζη… Κι έμαθα ότι μόνο εγώ έχω κλειδί σπιτιού, αυτοί έχουν κάρτα. Μόνο εγώ κουβαλάω τα λεφτά μου μαζί, αυτοί πληρώνουν με κάρτα. Μόνο εγώ πληρώνω 1,60 ευρώ στο μετρό, αυτοί έχουν εκπτωτική κάρτα. Μόνο εγώ δεν έχω κάνει εγγραφή ακόμα, αυτοί έχουν και φοιτητική κάρτα. Μόνο εγώ πάω με τα πόδια, αυτοί χρησιμοποιούν κάρτα και πάνε με ποδήλατο.  Και γενικά, οι τσέπες τους, τα πορτοφόλια και τα τσαντάκια τους, είναι γεμάτα κάρτες, καρτούλες, καρτέλες  και καρτάκια. Να υποθέσω ότι δεν καταδέχονται το σκάιπ, γιατί στέλνουν… καρτ ποστάλ. Αλλά όχι, ξέχασα, εδώ η τεχνολογία έχει ξεπεράσει το στάδιο του χειρόγραφου, όλα γίνονται μέσω υπολογιστή.

Ο Maré είναι ενθουσιασμένος με το μέρος. Αυτό με κάνει αισιόδοξη… Παρότι με διαβεβαίωσε ότι η δημοφιλής πιάτσα στο Saint Pierre, μοιάζει με κωλάδικο στην Ίο, το πάτωμα κολλάει και ο αέρας βρωμάει κι οι τζιτζιφιόγγοι (οι Γάλλοι) μεθοκοπάνε από το απόγευμα με μπύρες. Πότε γίνανε αυτά; Όταν ήμουν με τη μητέρα, και πίναμε cidre φορώντας φυσικά (πάντα) όλα μας τα μπιζού, κανείς δεν έμοιαζε μεθυσμένος. Αγρίεψαν κι οι Γάλλοι… Μετά την ανακοίνωση της Κυβέρνησής τους ότι πρέπει να μας δώσουν 15δις (και δεν τα έχουν σε κάρτες, θα πάρουν από τους Γάλλους φορολογούμενους) το έριξαν στο ποτό. Υπομονή, δύστυχε Γάλλε… Σε εμάς, αποφάσισαν να μας φορολογήσουν ανάλογα την περιοχή που μένουμε και όχι βάσει εισοδήματος. Όπως καταλαβαίνεις, πρέπει να με συνηθίσεις, γιατί η επιστροφή στο Ελλαδιστάν προς το παρόν, μοιάζει αδύνατη – δε θα έχω σπίτι να μείνω, θα μου τα πάρουν όλα οι άχρηστοι μπάσταρδοι. Cons!

No comments:

Post a Comment

Any comments?