Φανταρομάνα εξπρές

Αναδημοσίευση από το περιοδικό Παλμόραμα (Νοέμβριος 2009)

Αφιερωμένο στον Κωνσταντίνο Τ. και σε όλους τους προσεχείς φαντάρους!

Η θητεία των φαντάρων μας στη σύγχρονη εποχή έχει γίνει εννιάμηνη και μάλλον μοιάζει με διακοπές διαρκείας παρά με καθήκον! Ωστόσο η φανταρομάνα εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ωσάν ο λατρεμένος της υιός, να προετοιμάζεται για να πολεμήσει τους εξωγήινους.

Κυριακή πρωί, το πρώτο επισκεπτήριο των φαντάρων μας, ένα τετράωρο γεμάτο, που έρχεται να ενώσει την οικογένεια με τον πολεμιστή της, ύστερα απο τις κακουχίες των τελευταίων επτά ημερών. Μανάδες με δώδεκα κιλά μπιφτεκάκια σε τάπερ κατέκλυσαν το στρατόπεδο και με δάκρυα στα μάτια σφιχταγκάλιαζαν τους ταλαίπωρους υιούς. Ύστερα άνοιξαν τις βαλιτσάρες που έσερναν μαζί και ξεπετάχτηκαν από μέσα οι μάγοι με τα δώρα. Δέκα ζευγάρια κάλτσες, δέκα ξυραφάκια, δυο μπουκαλάκια ειδικού προϊόντος που εξοντώνει τους ψύλλους, βιβλία που γεμίζουν ολόκληρη βιβλιοθήκη, πετσέτα για το σώμα, για τα χέρια, για τα πόδια, για τον ποπό… Και όλα αυτά για τις επόμενες πέντε ημέρες, έως ότου δηλαδή γίνει η ορκωμοσία (και βγουν πάλι με άδεια). «Ρε μάνα, που θα τα κουβαλήσω όλα αυτά;» απόρησε ο φαντάρος. «Παιδί μου, πως μιλάς έτσι στη μάνα; Τα έφερα όλα, να δεις τι θες και να διαλέξεις!» απάντησε πληγωμένη η φανταρομάνα. Εκείνος διάλεξε δυο πραματάκια από τα εκατό, τα έβαλε άτσαλα σε μια πλαστική σακούλα και την ευχαρίστησε μέσα από τα δόντια. Της φανταρομάνας η αγωνία όμως δεν σταματάει πουθενά. «Μα πάρε κι αυτό, μπορεί να σου χρειαστεί! Κι εκείνο και τούτο και τα’ άλλα, κι άμα δεν, κι αφού θα…» συνεχίζει να χώνει αξεσουάρ στη σακούλα, με επιμονή χειρότερη κι από αυτή των πλασιέ.

Ύστερα ήρθε η ώρα της φωτογράφισης. Και να φανταστείς ότι οι φωτογραφίες εντός στρατοπέδου απαγορεύονται. Ήταν μη γίνει η αρχή, μια φανταρομάνα άρχισε στα κρυφά, ξεθάρρεψαν κι οι υπόλοιπες και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα όλο το προαύλιο άστραφτε από τα φλας των μηχανών. «Μην καμπουριάζεις. Χαμογέλα λίγο. Έλα πιο κοντά! Άχου, πάμε και δίπλα στο πεύκο που είναι ωραία! Α! Φόρεσε και το καπέλο σου που σου πάει. Φτού! Δεν φάνηκε ο θάμνος,  κάτσε να βγάλω άλλη μια!». Από τότε που εφευρέθηκαν τα κινητά με φωτογραφική, οι μανάδες σταμάτησαν να απλώνουνε μπουγάδα και μεταμορφώθηκαν σε φωτορεπόρτερ.

Και τώρα έχει μείνει μόνο μια ώρα μέχρι την δυσβάσταχτη στιγμή του αποχωρισμού. Αρχίζει το εμβατήριο… «Και για πες μου πουλάκι μου, τι σας ταΐζουν; Τρίζουν τα κρεβάτια ε; Γιατί πήρες την κάτω κουκέτα; Και για δείξε μου, πως χαιρετάτε; Αχ, τι ωραία που το κάνεις!». Ο φαντάρος μιλάει χαμηλόφωνα και κοιτάζει ανήσυχα γύρω του. Μην τον δει κανά μάτι και τον πάρουν στο ψιλό. Αλλά και οι υπόλοιποι είναι το ίδιο απασχολημένοι, υποχρεώνονται να αδειάσουν τα τάπερ και δεν προλαβαίνουν να μασήσουν. Ξεδιαλέγουν μετά βίας μερικές κάλτσες και κάθονται εναλλάξ με το παρευρισκόμενο σόι να βγάλουν φωτογραφίες. «Και πως περνάτε τη μέρα σας;» ρωτάει όλο λαχτάρα. «Ξυπνάμε, κάνουμε γυμναστική, τρώμε. Κάνουμε παρέλαση, ξανατρώμε. Το απόγευμα παίζουμε λίγο πινκγ πονγκ, μετά τρώμε, κάνουμε αναφορά λόχου και κοιμόμαστε», λέει αδιάφορα και μόνο που το λέει βαριέται.

Η ώρα περνάει και πλέον έχουν μείνει μόνο είκοσι λεπτά. Ο ταλαίπωρος στρατιώτης έχει αποκάμει, σέρνει τις αρβύλες του, κουράστηκε από το επισκεπτήριο περισσότερο από την εκπαίδευση. Τα λεπτά τρέχουν κι η φανταρομάνα γαντζώνεται πάνω από το καμάρι της κι αρχίζει το μονόπρακτο «Να προσέχεις μην ιδρώσει το πόδι σου και να αλλάζεις κάλτσες, θα πιάσεις μύκητες! Και να μην πίνεις από τη βρύση νερό. Άμα κρυώνεις, μην κάνεις τον έξυπνο, να βάζεις δυο φανέλες. Να φοράς σαγιονάρες στη ντουζιέρα, μην πατάς ξυπόλυτος. Να μου τηλεφωνείς να μην ανησυχώ!». Ανησυχεί; Γιατί; Μη στραμπουλίξει το δάχτυλό του όπως κρατάει τη ρακέτα του πινγκ πονγκ;

Η «συμπολίτισσα» (Alexia Zed)