Οικογένεια για κλάματα!

Αυτό που προετοιμάζεις τον εαυτό σου για το χειρότερο, είναι… το χειρότερο που μπορείς να κάνεις πιστεύω. Ή τουλάχιστον, δεν ξέρω να το κάνω καλά. Γιατί με τόση προετοιμασία, έχω ήδη ζήσει στο πετσί μου εφιαλτικές στιγμές και τώρα είμαι προκατειλημμένη οτι πάω όπου είναι να πάω, με σκοπό να υποφέρω. Εεε λοιπόν, προτιμώ να βρεθώ προ εκπλήξεως, δεν μπορώ άλλο αυτή την κλάψα.

Και πάνω που αποφάσισα να το δω πιο χαλαρά το θεματάκι, άρχισαν οι ασπασμοί κι οι αποχαιρετισμοί. Διότι, για να τους προλάβω όλους, ξεκίνησα απο τώρα, κατάλαβες; Ο πατέρας μου, με τον οποίο βρισκόμαστε σε μόνιμη κόντρα με κανένα διάλειμμα τα τελευταία 23 χρόνια της ζωής μου (όλη μου τη ζωή δηλαδή, ούτε λεπτό λιγότερο, αφού εκείνος με ξεγέννησε – όχι δε γεννήθηκα σε στάβλο, απλά τυχαίνει να είναι γυναικολόγος) σπάραξε στο κλάμα. Με ποιον θα τσακώνεται τώρα; Με ποιον θα παρεξηγιέται; Μου έδωσε κι έναν επτασφράγιστο φάκελο να τον ανοίξω λέει, όταν θα είμαι εκεί. Το έχει συρράψει σε εκατό μεριές! Και δώστου κλάμα και κακό…

Ο αδερφός μου έπαθε πανικό… Σου λέει, για να κλαίνε έτσι, κάτι έκανα. Άρχισε να κλαίει και να ουρλιάζει «κάτι έκανα στον μπαμπάααα… τον έκανα να κλαίειειειει!». Τι να καταλάβει το πεντάχρονο; Του εξηγήσαμε οτι φεύγω για πολύ καιρό και πως γι’ αυτό κλαίει ο μπαμπάς. «Πόσες μέρες δηλαδή;», με ρώτησε. Που να στα λέω Γαληνέ… Πολλές, εδώ πρόκειται για αριθμούς που δεν γνωρίζεις καν οτι υπάρχουν!

Εγώ λοιπόν, άρχισα να κλαίω επειδή έκλαιγε ο αδερφός μου. Έκλαιγα και τότε που μου είπε «μα εγώ δεν θέλω να φύγεις, θέλω να είσαι μαζί μου». Και γενικά, όταν ο αδερφός μου μού εκδηλώνει την αγάπη του με οποιοδήποτε τρόπο – λόγια, αγκαλιά, φιλί, μου πιάνει το χέρι, έρχεται να κάτσει πάνω μου- πάλι κλαίω απο συγκίνηση. Κι αφού κατάλαβε ότι τώρα εγώ φεύγω, με πήρε αγκαλιά και δε με άφηνε. Ποτάμια να φεύγουν τα δάκρια, λες και πάω στον πόλεμο.  Αυτό θα πει οικογένεια κλαψιάρηδων.

Τα περιέγραφα λοιπόν όλα αυτά στη μητέρα μου κι εκείνη βούρκωσε λες κι έβλεπε τον Τιτανικό. Συγκινήθηκε κι εκείνη… Και εντωμεταξύ συγκινείται εύκολα η μητέρα, ακόμα και με  διαφημιστικό σποτ. Κι εγώ απο την άλλη, όταν βλέπω δάκρυα στα μάτια της μητέρας μου παθαίνω αυτό που έπαθε ο Γαληνός με τον πατέρα μου… αρχίζω κι εγώ να κλαίω!

Όλη μέρα κλαίγαμε να μη σας τα πολυλογώ. Τα χειρότερα δε, δεν έγιναν ακόμα… Έχω να χαιρετήσω τους δυο άντρες της ζωής μου, εκ των οποίων (μη γελάτε παρακαλώ) ο ένας είναι ο σκύλος μου. Κι αυτό είναι ίσως το πιο δύσκολο, διότι είναι ο μόνος που δεν μιλάει στο τηλέφωνο (γενικά δεν μιλάει δηλαδή) και δεν χαμπαριάζει από skype. Τους υπόλοιπους μπορώ να τους εκπαιδεύσω…