6.9.11

The black stone

Σήμερα είδα τον κόσμο (του φέισμπουκ) με άλλα μάτια. Έφταιγαν όντως τα μάτια μου ή όλοι άλλαξαν την φωτογραφία του προφίλ τους; Μέρη μαγικά, μέρη εξωτικά, περίεργη βλάστηση, περίεργα χαμόγελα του τύπου «έχετε γειά βρυσούλες». Τι συμβαίνει επιτέλους;

Επειδή ζω στον κόσμο μου και μιζεριάζω μετρώντας μέρες, δεν είχα παρατηρήσει ότι είμαι ο τελευταίος των Μοικανών και πως οι περισσότεροι φίλοι μου έχουν ήδη εγκαταλείψει τα πάτρια εδάφη. Μωρέ και γκρινιάζω; Πάλι καλά και πάλι κοντά να λες…Έμπαινα με αγωνία στα προφιλ τους σα μανιακή και σημείωνα το πριν και το μετά. Άλλαξαν όλοι τους τόπο διαμονής, όλοι απέκτησαν ή θα αποκτούσαν πτυχία ξένα… Κι έλεγα, δε μπορεί, γιατί από τότε που γύρισα δεν βλέπω κανέναν γνωστό μου στη Γλυφάδα;

Μια γνωστή μου, μαθηματικοφυσικός αν κατάλαβα καλά, πήγε στην Ολλανδία. Κι εκεί κοντά είναι! Γιατί δυο συμμαθήτριές μου βρέθηκαν στην Αμέρικα (Σικάγο και Νέα Υόρκη) και μια άλλη γνωστή μου ψάχνει εργασία στην Αυστραλία. Ένας άλλος φίλος, ετοιμάζεται να φύγει για Φλόριντα, ή Φιλαδέλφεια δεν θυμάμαι ( ή κάπου εκεί τέλος πάντων).  Μόνο στο φεγγάρι δεν έχει πάει κανείς ακόμα…

Μια δεκαριά φίλοι και γνωστοί, ξέμειναν στο Λονδίνο και το Γιόρκ και δεν τους βλέπω να γυρνάνε για τα επόμενα δέκα χρόνια! Μια φίλη της Ζωζώς πέταξε την αντηλιακή στα σκουπίδια και πήγε απο εκεί που ήρθε: Νορβηγία. Μην πω για την Κρητηκιά δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά, που τρία χρόνια τώρα ζει στη Σουηδία, ζωή και κότα σου λέει. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το σοκ που έπαθα, όταν εκείνη η συμφοιτήτριά μου ερωτεύτηκε στο Erasmus, μάζεψε τα μπογαλάκια της και πλέον ζει στην Ιταλία, σε μια κωμόπολη, φανταστικά. Και δε συζυτώ το πόσο θαυμάζω και ζηλεύω με την καλή έννοια, το αγαπημένο μου ζευγάρι όλων των εποχών, Μαρία και Γεράσιμο, που γυρνάνε όλο τον κόσμο μαζί, με έδρα τους το Λονδίνο. Τον Αντώνη; Που τον πας τον Αντώνη; Λονδίνο- Νέα Υόκη- Φρανκφούρτη...πολίτης του κόσμου με τη βούλα. Ακόμη και στην Τουρκία έφυγαν μερικοί! Και όσοι μείνανε πίσω, κάνουν σχέδια για να φύγουν του χρόνου – αν επιβιώσουν μέχρι τότε.

Μερικοί – όχι πάρα πολλοί, αλλά αρκετοί- επιστρέφουν στα χωριά τους ή σε άλλα χωριά. Επαρχία και πάλι επαρχία… Οι περισσότεροι ήτο παιδιά της πόλης και τώρα το μόνο που θέλουν από τη ζωή είναι μερικά στρέμματα, να φυτέψουνε ντομάτες και πατάτες, ή λίγα περισσότερα στρέμματα για να φυτέψουν φωτοβολταικά. Κάτι είναι κι αυτό, δε νομίζεις;

Ήμασταν που ήμασταν μια χώρα γέρων, τώρα κι οι λίγοι νέοι που έμειναν κλείνουν βαλιτσούλες κι άντε γειά. Και το πιο σπουδαίο από όλα, είναι πως οι περισσότεροι ανακοινώνουν με χαρά «έτοιμοι για τη νέα τους ζωή», σα να λέμε «ρίχνω μαύρη πέτρα πίσω μου». Ε ναι, μια μαύρη πέτρα και καλή, όχι πολλά και μικρά πετραδάκια για να ξαναβρούμε το δρόμο της επιστροφής.

Λοιπόν, ψάξτε να βρείτε ένα black stone, έστω ένα μαύρο βότσαλο και… Τρεχάτε ποδαράκια μου… Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!


Υ.Γ. Τέσσερις ημέρες έμειναν για να πετάξω τη δική μου...

No comments:

Post a Comment

Any comments?