Σολφέζ, μπιντέ, ζελέ

Θα πηδηχτώ από το παράθυρο, που λέει κι ο Λεβέντης. Οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ, ούτε καν σήμερα, ημέρα Τρίτη. Τα πόδια μου έχουν πάρει φωτιά, έχουν ψηθεί στην άσφαλτο. Αλλά τέλος πάντων, εχθές, είχα την πρώτη μου νυχτερινή έξοδο στην Τουλούζη – που σημαίνει μετά τις 9 το βράδυ. Μεθύστακες, 18άρηδες και τσουλάκια, είχαν κατακλύσει το Saint Pierre. Μμμμμ… Μ’ αρέσει που ο φίλος μου ο Γάλλος, aka ο Πιγκουίνος, μου έλεγε με χαρά ότι σε αυτή την πλατεία γίνεται το έλα να δεις. Για την ακρίβεια είπε «noir de gens» (μαθαίνω και αργκό, γιατί μόνο έτσι με ξεχωρίζουν οι γάλλοι. Παλιοσνομπαρία! Στα χαρτιά είμαι γαλλίδα, που να σκάσετε!).  

Μας σνομπάρουν τα ψώνια οι γαλλίδες. Αλλά δεν ξέρουν ότι εγώ έχω εκπληρώσει τα στρατιωτικά γαλλικά μου καθήκοντα, μέσα σε μια μέρα, όσο δηλαδή τους χρειάστηκε για να στεγνώσει το μανικιούρ. Και ψηφίζω κιόλας άμα θέλω. Άντε μη ρίξω καμιά κυβέρνηση τώρα! Στην τελική οι περισσότεροι Έλληνες μιλάμε τουλάχιστον 2 γλώσσες, αν όχι 3 πολλοί από εμάς. Αυτοί εδώ, που η Βαρκελώνη είναι δίπλα τους, δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά Ισπανικών και Ελληνικών (μας περνάνε για Ισπανίδες ή Ιταλίδες) και τα λίγα Αγγλικά που ξέρουν… κινέζικα μοιάζουν όπως τα προφέρουν.

 Μόνο μια Γαλλίδα (γύρω στα 65) σταμάτησε στο δρόμο και άρχισε να μας μιλάει στα ελληνικά φαρσί. «Ελληνίδα είστε;», τη ρωτάμε έκπληκτες με την Φού (η γειτόνισσά μου). «Όχι, ζούσα 6 μήνες στην Ελλάδα, δούλευα. Μετά γύρισα στη Γαλλία και ξαναπήγα άλλους 9 μήνες στην Ελλάδα. Κι όταν γύρισα, πήγα κι έκανα μαθήματα Ελληνικών, μου αρέσουν πολύ». Σας λέω μίλαγε κανονικά, με καλή προφορά, χωρίς λάθη… Απίθανη! Κι η Τζούλι Μασίνο 20 χρόνια στην Ελλάδα και ακόμα ούτε το άρθρο δεν ξέρει να βάζει. «Το φωνή σου, η χέρι σου…».

Οι Ελληνίδες έχουμε γίνει 3… Είναι η Φού κι η Φά, που επίσης είναι γειτόνισσα. «Ρε παιδιά», έλεγε η Φά, «σε μια έρευνα που έχει γίνει στην Ευρώπη, λέει ότι μόνο οι Γάλλοι εξακολουθούν να θέλουν τη γυναίκα σκιάχτρο. Δε με νοιάζει! Θα υποστηρίξω τις καμπύλες μου!». Η Φά είχε απόλυτο δίκιο… «Μα τι πιάνουν αυτοί; Κόκαλα;», αναρωτήθηκε. Γύρισα πίσω και κοίταξα τους χαριτωμένους γάλλους. «Γιατί ρε Φά», της απαντάω, «έτσι όπως τους κόβεις, φαντάζεσαι ότι θα έρθουν καταπάνω σου να σε πιάσουνε; Τους κόβεις για μπρουτάλ καταστάσεις; Γιατί εγώ όπως τους βλέπω, δεν μπορώ να φανταστώ καν να κάνουν σεξ. Θες και να σε χουφτώσουν, τρομάρα σου!». Κι είχα δίκιο… Οι μόνοι που μας πλησίασαν ήταν οι γνωστοί Μαγκρεμπέν (Άραβες πρώην γαλλικών αποικιών) κι ένας Ισπανός κλωσάρ που βρωμούσε από χιλιόμετρα. «Vous êtes de quelle origine? / Ποια είναι η καταγωγή σας;». Βαρεθήκαμε να τους απαντάμε… Μα καλά, τόσο πολύ ξεχωρίζαμε; Κι ένας Γάλλος που ρώτησε… «Grèce ? Ou est ce pays ?!». Άκου εκεί, ΠΟΥ???Που είναι ΑΥΤΗ η χώρα? Αμόρφωτε! Ειδήσεις δε βλέπεις;

Τέλος να σημειώσω, ότι μου φαίνεται πολύ γλυκούλι όταν ακούω ξένο να προσπαθεί να μιλήσει Ελληνικά. Μη ξεχνάμε ότι κάποιοι έκαναν καριέρα με αυτό το αξάν. Μέχρι κ αι ραδιοφωνικοί παραγωγοί έγιναν και δεν ήξεραν να κλίνουν ουσιαστικό. Όχι εμείς που μιλάμε κανονικά και όχι σπαστά! Όχι εμείς που έχουμε μάθει να κάνουμε και το «οοοοφφφφφφ!».

Ένας Γάλλος (γύρω στα 50) μας έκανε την ίδια ερώτηση. «Από πού είστε;». Ελληνίδες. Πρόμπλεμ; Όχι, κανένα… Είχε ταξιδέψει στην Ελλάδα κι αυτός (οκ, ελληνικά δε μιλούσε) και του άρεσε πολύ. Βέβαια, όπως το είπε… «Έχω πάει στην Ελλάδα…και… οοοφφφφφφ!», άρχισε να ζαρώνει το μέτωπο, να σουφρώνει τα χείλη να ξεφυσάει και να κουνάει το χέρι σαν υαλοκαθαριστήρας. Περίμενα ότι θα πει «chaos!». Περίμενα αγκιστρωμένη από τα λεπτά και μίζερα χείλη του. «Τι καλέ; Πες το! Χάλια;», ρωτάω με άλλες λέξεις, πιο ευγενικά. «Non! C’ etait magnifique! Ici c’est le chaos!» (όχι, ήταν υπέροχα. Εδώ βρίσκεται το χάος!). Τώρα μιλάς σωστά, φίλε μου τζιτζιφιόγγε!

Το νόημα του κειμένου: Ακαθόριστο. Προσπαθώ να καταλάβω αν μας συμπαθούν ή όχι… Τα συμπεράσματα προσεχώς!!!