Εννέα κι ένα σάλτο

Όπως φαίνεται, κανείς δεν γύρισε από τις διακοπές του και να είναι ευχαριστημένος. Όλοι έχουν νεύρα, πάρα πολλά νεύρα και κανείς δεν σέβεται το γεγονός ότι έχω αγχωθεί πολύ που σε λίγες μέρες παίρνω τη βαλιτσούλα μου και δρόμο. Όπου φύγει φύγει, αυτή η χώρα το κάνει επίτηδες, με διώχνει κακήν κακώς… Μου δίνει σπρωξιά στον κώλο να πάω πιο γρήγορα. Δεν πάει πιο γρήγορα μωρή Ελλάδα, δεν φταίω εγώ, αλλά το αεροδρόμιό σου! Η καθυστέρησή σου! Η αναξιοπιστία σου!Μου φαίνεται θα ξαναδώ "Το Πείραμα της Αργεντινής" (Εξάντας) για να το πάρω απόφαση. Αυτή η χώρα θα δώσει εισιτήριο χωρίς επιστροφή σε όλους τους νέους, που θα έλεγε με γραφικότητα και τρομοκρατημένο βλέμμα ο Ευαγγελάτος.

 Τη Δευτέρα που μας πέρασε, πήγα να αφήσω το πρέσιους αυτοκινητάκι μου στο συνεργείο. Τέσσερις μέρες μετά, η κιουρία θυμήθηκε να μου πει ότι ο πραγματογνώμων δεν εμφανίστηκε και πως φταίω εγώ που δεν τον πήρα τηλέφωνο να του το πω. Άντε και φταίω μωρή κατίνα, τι ύφος είναι αυτό 8 παρά το πρωί; Τόσες ημέρες δεν μπορούσες να με πάρεις να μου το πεις; Μπάζο! Πουθενά δεν θα πάω και κανέναν δεν θα δω, γιατί; Γιατί; Γιατί εδώ που μένω δεν έχει συγκοινωνίες! Γιατί; Γιατί; Γιατί είμαι στα «υπόλοιπα Αττικής!». Γιατί; Γιατί; Γιατί οι μαντάμες της περιοχής δεν ενδιαφέρονται για συγκοινωνία, γιατί έχουν τις τζιπάρες τους.  

Τη μια μέρα πάω το λαπ τοπ για φτιάξιμο κι ο συμπαθής τεχνικός μου πατάει δυο κουμπιά και λύνει το πρόβλημα (νόμιζε). Τρέχω σπίτι να κάνω μπακ άπ τα αρχεία, γιατί είμαι σίγουρη ότι τα έχει παιγμένα ούτως ή άλλως, μη καταστραφώ τελευταία στιγμή. Καλά που το έκανα να λες, λίγα λεπτά μετά «Failure!» αναβόσβηνε στην οθόνη και με ψιλά γράμματα με ενημέρωνε ότι ο σκληρός δίσκος μας άφησε χρόνους. Τον έκαψα η κακούργα… Τρέχα πίσω στον τεχνικό τώρα να ξαναπληρώσεις για να φτιάξεις τη μπακατελίτσα (την οποία σκοπεύω να αφήσω στη μητέρα για να αποτελειώσει! Ε τι; Σε καινούργιο υπολογιστή θα μάθει;).  

Νόμιζα ότι ξεπέρασα το γεγονός ότι η Τζέν- τζέν, που έχω να δω από τέλη Ιουλίου, δεν θα επιστρέψει για να με αποχαιρετήσει. Λάθος νόμιζα. Γιατί μετά πήγα για καφέ με τη Psychobabble και τον αλαφιασμένο h0ver κι ενημερώθηκα ότι θα φύγουν στην Κρήτη, οπότε ούτε αυτούς θα ξαναδώ. Lοιπόν Τζέν-τζέν, δεν μπορώ να σε συγχωρέσω. Ποτέ δεν θα το κάνω.  

Πάνω που τα σκέφτομαι όλα αυτά και κοντεύω να παλαβώσω με Britney Spears στο αμάξι (όπως λέει η Ρούνι-Ρούνι, με αυτά έχουμε μεγαλώσει και δεν κρύβεται) μια κανονική μαλάκω πετάγεται από το stop (και είμαι με το αυτοκίνητο του παππού που είναι παράνομο προσωρινά). Δεν στουκάραμε στο παρατσάκ. Δεν φτάνει λοιπόν που είχα όλα τα παραπάνω (χαλασμένο αμάξι και υπολογιστή, ανύπαρκτους στη δύσκολη στιγμή φίλους κ.ο.κ.) δεν φτάνει που αυτή η άχρηστη  είχε stop… Με έβρισε και με μούτζωσε! Αυτό ήταν λέω, θα σαλτάρω κι εγώ…Κατεβαίνω από το όχημα και κολάω τη μούρη μου στη δική της «Το στοπ δεν το βλέπεις;;;;;;;;;;;;;» ούρλιαξα από τα έγκατα της ψυχής μου. Σαν τον δαιμονισμένο Άντονι Χόπκινς (The Rite) φαινόμουν. Αυτή κάτι άρχισε να λέει, αλλά είχα ήδη γυρίσει την πλάτη κι έφευγα με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το περίπτερο. «Έχει σαλτάρει ο κόσμος… Έχουν σαλτάρει όλοι!», μου λέει ο my old friend περιπτεράς.  

Θεέ και Κύριε, τι βασανιστήρια! Ας ξορκίσω το κακό τώρα…

Τι άλλο περιμένω να συμβεί: Να εξαφανιστεί κατά περίεργο τρόπο το όνομά μου από τη λίστα επιβατών. Να μη φτάσω ποτέ στη Γαλλία. Να φτάσω και να με πατήσει κινούμενη τροχοβίλα. Να γλιτώσω από την τροχοβίλα, αλλά να μην ανοίγει η είσοδος της πολυκατοικίας και να ξεροσταλιάσω απ ‘εξω δυο μέρες. Να φτάσω κατάκοπη τη Δευτέρα στη σχολή και κάτι να λείπει από τα χαρτιά μου για τις εγγραφές. Να λείπει κάτι από τις εγγραφές, αλλά να συνεχίσουν να μου ζητάνε λεφτά. Κι όλα αυτά, θα τα περάσω χωρίς το Τζέρι. Έλεος…