Δεκαμία και σήμερα!

Σήμερα βγήκανε οι βάσεις. Αν έδινα φέτος Πανελλήνιες, θα μπορούσα να μπω στην Ιατρική από Θεωρητική κατεύθυνση και χωρίς διάβασμα (υπερβολή, εγώ δεν θα μπορούσα αλλά όλο και κάποιος θα το έκανε)… Αλλά επειδή έχουμε την γνωστή κρισάρα, θα προτιμούσα να γίνω ιχθυοπώλης. Και γιατί όχι παρακαλώ; Σκεφτείτε ένα Πανεπιστήμιο στην Πάρο για παράδειγμα… Με τρεις σχολές, που θα δέχονταν από 100 φοιτητές έκαστη… Δηλαδή 300 νέοι άνθρωποι θα ενίσχυαν την οικονομία του νησιού και θα ζωντάνευαν τους έρημους χειμώνες. Και τι σχολές; Μια σχετική με τις καλλιέργειες και τα γεωπονικά! Μια για αλιευτικά επαγγέλματα! Κι άλλη μια για τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας (μη πάει τόσος αέρας χαμένος, τόσος ήλιος στράφι…). Γιατί όχι και μια κτηνιατρική; Κατσίκες, γουρούνια, αγελάδες, κότες…  

Προς το παρόν λειτουργεί μια κρυφή σχολή κλεφτών! Αφού ρήμαξαν τις τράπεζες, βούτηξαν και την τσάντα του παππού μου, με ταυτότητα, δίπλωμα οδήγησης (όντως, οδηγεί ακόμα), βιβλιάρια υγείας (οι γέροι τα κουβαλάνε πάντα μαζί αυτά τα αξεσουάρ), κινητό, λεφτά… Ακόμη και τα φάρμακά του. Κι όλα αυτά, επειδή την άφησε λίγο παραπέρα για να κλέψει σύκα από τον κήπο του γκόμενού μου (και κλεφτοσυκάς ο παππούς).

Το μεσημέρι χτύπησε το τηλέφωνο (το σταθερό). Το άκουγα στην αρχή κι αδιαφορούσα. Αυτό επέμενε. «Ώχ ποιο ζωάδι παίρνει καταμεσήμερο για να μου πουλήσει τηλεκοντρόλ με φωτοβολατικό που γίνεται και σκουλαρίκι;», σκέφτηκα. Αποφάσισα να το σηκώσω μουτρωμένη… Αλλά πρώτα έπρεπε να το βρω, γιατί δεν το χρησιμοποιώ και ποτέ. Για να σκεφτώ.. Την τελευταία φορά πήγαινα σχολείο και συζητούσα με τη Τζέν- τζέν για το σπυράκι που έβγαλα στο δόξα πατρί!  Το σηκώνω λοιπόν λίγο πριν κλείσει με βραχνή φωνή (έκανα ότι κοιμάμαι για να ξεφορτωθώ το κέρατο όσο το δυνατό γρηγορότερα). Αλλά την πάτησα! Δεν πουλούσαν τηλεκοντρόλ, ούτε μίξερ, ούτε νέα σύνδεση,  ούτε ήθελαν την κυρία του σπιτιού. Ουάου! Με πήρανε στο σταθερό και ζητάνε εμένα! «Πέρασες!», μου είπε η γλυκιά φωνή! Αυτό ήταν… Τώρα μπορώ κι επισήμως να γυρίσω το μπλογκ στα Αγγλικά, γιατί τα κατέχω με τη βούλα της Αμερικανικής Ένωσης (μπλιάξ, ακόμα έχουν άσχημη γεύση τα Αγγλικά…).

Πολύ σχολείο μύρισε με τούτα και με κείνα. Ωραίες εποχές… Εκτός ότι μας μαγείρευαν, μας έπλεναν, μας φρόντιζαν γενικά οι γονείς, έκαναν και τους ταξιτζήδες. Μετά πήραμε το κωλάμαξο κι άρχισε η κόλαση. Πήγα πουρνό πουρνό στην ασφαλιστική «Κύριε Ασφαλιστά, με τράκαραν πριν ένα μήνα…Ιδού κι η φιλική δήλωση που τον έβαλα να υπογράψει σε κλίμα φιλικό,  με το πιστόλι στον κρόταφο. Αλλά ξέρετε, επειδή είμαι άνεργη, έλειπα διακοπές 45 μέρες και τώρα ευκαιρώ να το φτιάξω. Πληρώστε!  Μόνο κάντε λίγο γρήγορα, μη σκέφτεστε την άδεια που δεν πήρατε Αυγουστιάτικα και τον κομμένο σας μισθό, γιατί ξέρετε δεν έχω πολύ χρόνο, φεύγω για μεταπτυχιακό, πάω να ξοδέψω κι άλλα λεφτά του μπαμπά μου χωρίς να εργάζομαι 23 χρονών γαϊδούρα! ».

 Μετά, πήγα στο συνεργείο. «Κύριε Φανοποιέ, ορίστε τι έπαθε το αμάξι. Το βλέπετε; Ωραία… Επειδή είμαι  κουρασμένη από τα μπάνια μου στην Αμοργό, τα ξενύχτια μου στην Πάρο και τα πάρτι της Κρήτης, το χρειάζομαι άμεσα, δεν μπορώ να πηγαίνω στο περίπτερο με τα πόδια. Σε 3 μέρες είναι καλά; Τιιιιιιιιιιιι;;;; Μια βδομάδαααααα;». Και μετά από το συνεργείο, πήρα τα πόδια μου μέσα στο μεσημέρι και περπάτησα από την Ηλιούπολη μέχρι τη Γλυφάδα, γιατί έτσι! Δε γουστάρω να πληρώνω ταρίφες! Γιατί αν και δεν τους χρησιμοποιώ, δεν με άφηναν να μπω στο λιμάνι. Άλλες φορές, όταν πήγαινα σχολείο κι η μαμά δεν έκανε μεταμεσονύκτια βάρδια,  δεν με έπαιρναν  επειδή η απόσταση ήταν κοντινή (ρε άντε στο διάολο). Άλλες φορές  μούτρωναν επειδή δεν έχω ψιλά κι άλλες επειδή τους πλήρωνα με 20άλεπτα (απροσάρμοστοι!).

Δεκαμία και σήμερα my friend…  Άντε! Έσπασα και το νύχι πατώντας enter.