29.8.11

Δεκαδύο και σήμερα


Ένα μήνα έλειψα κι ήρθαν τα πάνω κάτω… Έκανα μια βόλτα στη Γλυφάδα και τρόμαξα να την αναγνωρίσω… Καφετέριες έκλεισαν, σουβλακερί άνοιξαν… Όσο καιρό έλειπα, κάηκε η μισή Βούλα! Τα μπαλκόνια μου απέκτησαν μοκέτα από στάχτες κι αποκαΐδια και πάλι καλά να λες, που έχω ακόμα σπίτι. Δεν ξέρω αν φταίει αυτό ή είναι τυχαίο το γεγονός, αλλά ο Δήμαρχός μας έπαθε εγκεφαλικό (περαστικά και σιδερένιος). 

Καλά, για τις κατσαρίδες δεν έχω άλλα να πω, αυτό το blog θα γίνει κατσαριδομπλόγκ σε λίγο, μόνο να προσθέσω σε ό,τι προηγούμενο έχει γραφτεί (π.χ. Dear Tereza και Safari με Baygon) πως πλέον έχω να κάνω με αμέτρητα, ΑΜΕΤΡΗΤΑ κατσαριδοαβγά και κατσαριδομωρά.

Αυτό το αστειάκι με την ολική καταστροφή της Γης το 2012, για την ακρίβεια την καταστροφή της ανθρωπότητας γιατί η Γη μια χαρά θα τη σκαπουλάρει… Έπαψε να είναι αστειάκι. Ιαπωνία, Νέα Ζηλανδία, Ισλανδία… Τσουνάμια, σεισμοί, ηφαίστεια που ξυπνάνε… έγινε σεισμός στην Ουάσιγκτον που δεν γίνεται ποτέ, έρχεται κι ο τυφώνας Α’ι΄ρίν... Ο Ομπάμα σκιάχτηκε, σου λέει γέμισε όσα σακιά με άμμο προλαβαίνεις κι άρχισε να χτίζεις! Αυτά από τα διεθνή! Α! Και εγώ ξέρω που είναι ο Καντάφι! Να σας πω; Να σας πω; Κάτω από τη μύτη σας!

Ας αφήσουμε τώρα όλα αυτά τα λάιφ στάιλ νιούζ κι ας έρθουμε στα σοβαρά! Καταρχήν είδα τη Μπεζαντάκου και τον κώλο   της στην Πάρο! Να φάτε τα λυσσακά σας όλοι, έχει αδυνατίσει, Τζούλια έχει γίνει (σε κυβικά). Επίσης,  ένα συγγενικό μου πρόσωπο έκλεισε τη μύτη του όταν πέρασε μπροστά από τον Λοβέρδο γιατί όπως είπε δυνατά «βρωμούσε πολύ». Μπορεί να ήταν τυχαίο το συμβάν βεβαίως, άλλωστε δεν τον έσπρωξε, όπως κάποια «τζιτζίκια» (sic) (θα έλεγε η Φαλάτσι) υποστήριξαν! Τώρα για ποιους προπηλακισμούς μιλάει ο κ. Υπουργός δεν γνωρίζω, προφανώς κλείνουν κι άλλοι τη μύτη τους όταν περνάνε από μπροστά του πριν του πετάξουν γιαούρτια.

Για όλα τα παραπάνω (λαμόγια πολιτικοί κι αφεντικά, ανεργία, σαπίλα, κρίση αξιών, κρίση οικονομική κι επειδή η ζωή είναι μικρή) φεύγω από την Ελλάδα. Κι επειδή έχω πάντοτε την τύχη με το μέρος μου, να τονίσω ότι ενώ σε δέκα- δώδεκα μερούλες ξενιτεύομαι,  όλοι μου οι φίλοι έφυγαν τώρα διακοπές… Για να με κλάσουν και να μη με χαιρετήσουν. Η Μπέμπα ας πούμε, κανόνισε να κάνει έκθεση ζωγραφικής στο Λονδίνο τις μέρες που φεύγω. Μαζί της πήρε και τη Τζεν-τζέν,μη χάσει κι αυτή… Και για να σιγουρευτούν ότι δεν θα είναι εδώ να μου κουνάνε το μαντήλι στο αεροδρόμιο, έκαναν τη συγκάτοικο της Μπέμπας να την προδώσει σαν τον Ιούδα και να σπάσει το συμβόλαιο του σπιτιού, ώστε να πέσει κι η μετακόμιση τις ίδιες ημερομηνίες και γιατί όχι, να μην επιστρέψουν ποτέ από τη Λόνδρα (βλ. Λόνδρα baby 1,2,3,4 &5). Η άλλη, η Ρούνι- ρούνι, ούτε το όνομά της δεν μπορώ να προφέρω πλέον από την αγανάκτηση… Αυτή η κατσικοπόδαρη λοιπόν, έφυγε πριν 6 χρόνια στη Ρωσία, για να καταφέρει να λείψει τη μέρα που θα έφευγα κι εγώ. Αλήθεια σας λέω! Επίτηδες το έκανε! Για να με αποφύγει! Η Ντράνα υποτίθεται ότι θα είναι στην Ελλάδα… Αλλά μη χαίρεστε! Με τέτοια αργοπορία… Δεν θα προλάβει να ξάσει το μαλλί, να πασαλείψει το κραγιόν, να μπανιαριστεί… Μέχρι να πάρει το σάπιο κορμί της και να έρθει για το ύστατο goodbye θα έχω προσγειωθεί στα ξένα. Και τι μου έμεινε; Η τρελοΖωζώ. Που δεν θα της πω τι ώρα φεύγει το αεροπλάνο, γιατί είναι ικανή να πέσει στις ρόδες να το εμποδίσει.

Κι αυτό που με τρομάζει πιο πολύ… Είναι πως αν μέσα στον ένα μήνα που πήγα διακοπές, έγιναν τόσα και τόσα… Τι θα γίνει όταν γυρίσω μετά από 3, 4, 5 μήνες… 1 χρόνο… κάποτε…κα-ποτέ… ποτέ; 

No comments:

Post a Comment

Any comments?