Me and the Batwoman

Χθες το βράδυ άκουγα μουσική στο μπαλκόνι και χάζευα τον ορίζοντα σαν το χάνο. Δεν ξέρω τι κρίση ρομαντισμού με πιάνει κάθε τέτοια περίοδο, πάντως όλοι οι άλλοι γύρω μου έχουν περάσει στο επόμενο στάδιο «γκομενάκια, σφηνάκια, πάρτι, γιούχου, σεξ, σεξ, σεξ!». Τέλος πάντων, πάνω στο τσακίρι κέφι, άκουγα το πιο πένθιμο και νοσταλγικό τραγούδι της Emma Shapplin (da me non venni) που είναι στα αρχαία Ιταλικά κι ούτε μια λέξη δεν καταλαβαίνω, οπότε προσαρμόζω τους στίχους στο θολό όραμά μου. To άκουσα χίλιες φορές (μέχρι να το σιχαθώ που λέει κι η σα’ι΄κομπαμπλ) και πάντα στην κορύφωση του τραγουδιού, άκουγα νυχάκια ποντικιού να ξύνουν στην πέργκολα. Μα πως βρέθηκε ποντίκι στο ταβάνι;

Τώρα κοίταγα πάλι σαν τον χάνο την πέργκολα και άφησα πίσω μου τον ορίζοντα. Δεν έβλεπα τίποτα, μόνο άκουγα το «τσίκι-τσίκι».  Μωρέ μήπως κάνουν σεξ οι μαύροι μπάμπουρες των Καλαμιών; Και μάλιστα τους εμπνέει ιδιαίτερα η όπερα, γιατί όταν  άλλαζα τραγουδάκι το βούλωναν. Κάτι με έπιασε… Έπρεπε να σκαρφαλώσω να δω τι είναι αυτός ο ήχος… Τι ζώο είναι αυτό που περνάει τις δικές μου κρίσεις και δεν το έχω κεράσει ούτε γουλιά από το κρασί μου… Ας ήταν ποντικός κι ας μου έτρωγε τη μύτη! Ας είναι! Τουλάχιστον έχει ευαισθησίες…

Δεν είχα σκάλα κι έτσι κατέφυγα στη μέθοδο του στριπτίζ. Γαντζώθηκα από την κολόνα της πέργκολας (αφού δεν γκρέμισα το σπίτι πάλι καλά) και με αισθησιακές κινήσεις (να σφίγγομαι, να γδέρνομαι κι ο ποπός μου να χαμογελάει σε όλο το χωριό) σκαρφάλωσα ψηλά μήπως δω κάτι. Κι αν τρομάξω και πέσω από κάτω;

Τίποτα δεν είδα πάλι, τσάμπα η φιγούρα- κομάντο.  Έκλεισα τη μουσική, πείσμωσα. Μήπως να τραγουδούσα με όλη μου τη δύναμη; Μπορεί από την ενόχληση να ξετρύπωνε ό,τι κι αν ήταν.  Μπα, το καημένο… Προσπάθησα να το ξελογιάσω με μεζέ… Του έστειλα φιλάκια… Τίποτα. Δυο ώρες περίμενα να ξεπροβάλλει το φιλόμουσο ζώον. Και ξαφνικά, ένα τεράστιο μαύρο φύλλο άρχισε να χαιδεύει τον τοίχο. «What the fuck????» σκέφτηκα και έσπασα σε χίλια κομμάτια τη ρομαντική στιγμή.  Το περίεργο μαύρο φύλο τινάχτηκε και τώρα ξεπρόβαλε μια μικρογραφία βαμπίρ από τα καλάμια. Ήταν νυχτερίδα…

«Όλα οκ… Αρκεί να μην έρθεις να κολλήσεις πάνω στα μαλλιά μου…», της είπα και της έκλεισα το μάτι. Η νυχτερίδα με κοίταζε επίμονα (την προτιμώ από κουκουβάγια, διότι αυτή είναι προάγγελος θανάτου ή εξωγήινης ύπαρξης – και καλά, η τρελή). Της ξαναέβαλα το αγαπημένο της τραγούδι κι ας ήξερα ότι ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί της αρέσει τόσο…  Η Batwoman, ήταν κακάσχημη, χειρότερη από ποντίκι. Ήταν όμως τόσο συμπαθητική!

Λένε ότι κάποτε ήταν ένα ποντίκι τόσο καλό, που ο Θεός για να ανταποδώσει την καλοσύνη του, του χάρισε φτερά… 

«Η λαϊκή παράδοση λέει πως κάποτε  ήταν ένα ποντίκι που μια μέρα μπήκε στην εκκλησία και βρήκε χάμω ένα κομμάτι αντίδωρο, το οποίο από ευλάβεια δεν έφαγε, αλλά το πήρε από εκεί και το φύλαξε σαν φυλαχτό πολύτιμο. Ο Θεός για να το ανταμείψει του έδωσε φτερά να πετά στον ουρανό» (ΠΗΓΗ: http://gym-platan.chan.sch.gr ).  

Δεν έχει σημασία που δεν το πιστεύω… Μου αρέσει να το σκέφτομαι έτσι όμως!