The Ex and the Next vol2

Aφού  ξεπλύναμε λοιπόν τις λάσπες με το λάστιχο του κήπου και μόνο μπουγέλο δεν παίξαμε – εικόνες που θυμίζουν διακοπές παιδικών χρόνων- καταφθάνει και ο κυνηγός Ex με τις μπριζόλες, τα λουκάνικα, τα παϊδάκια και ένα σάκο κάρβουνο. Και μη ξεχάσω… έφερε παγωμένες μπύρες – πόσο λίγο τον ήξερα τελικά, νόμιζα ότι δεν την καταδέχεται τη μπύρα του οικοδόμου.  Νομίζω το βλέμμα του σκάλωσε για λίγο, όταν είδε εμένα και τη Next να χαζογελάμε για αυτό που πάθαμε και να ισιώνουμε το τραπεζομάντηλο σα καλές νοικοκυρές. Νομίζω επίσης, πως τότε συνήλθα πάλι και θυμήθηκα να κρατήσω τις αποστάσεις ,αφού ξεμπουρδουκλώθηκαν πόδια και μαλλιά.

Η Κική και η Κοκό ανέλαβαν τα υπόλοιπα της κουζίνας. Πουρέ, ριζότο, σαλάτα… Και το τσιμπούσι άρχισε… Τα θέματα συζήτησης εξαντλήθηκαν στο δεκάλεπτο – σε αντίθεση με τα μπριζολάκια που έφταναν για να ταΐσουν ολόκληρο στρατώνα. Ο Ex ήταν ανέκαθεν large σε κάτι τέτοια. Γλετζής, καλοπερασάκιας, bon viveur πως το λένε;

Όσο περισσότερο την κοίταζα, τόσο πιο συμπαθητική μου φαινόταν. Τι είναι αυτό τώρα; Ηττοπάθεια ή  Μεγαλοσύνη;  Όχι, θα προτιμούσα να είναι ξινισμένη παρά χαμογελαστή. Να θέλει να κλειστούν στο δωμάτιό τους, μόνοι, οι δυό τους και να μη βγουν από εκεί μέσα για μια βδομάδα. Βέβαια αυτό σημαίνει ότι θα κάνανε μια βδομάδα συνέχεια σεξ. Αλλά τουλάχιστον δεν θα το βλέπαμε. Ου, σκατά, τώρα το κάνω εικόνα. Πφ! «Εσείς, από πού γνωρίζεστε;» ρωτάει αθώα και μου κάθεται η μπουκιά στο λαιμό. Δεν πάει ούτε μπρος, ούτε πίσω… Πνίγομαι για λίγο, μου δίνει μια καρπαζιά η Κοκό και στρώνω. «Έτοιμα και τα μπιζολάκια! Αυτά είναι πιο ζουμερά…» είπε ο Ex, που δεν είχε ακούσει την επίμαχη ερώτηση και τη σιωπηλή απάντηση. Τα μπριζολάκια έκλεψαν την παράσταση κι η Next ξέχασε τι λέγαμε… «Αχ μωρέ, τι έλεγα; Κάτι ήθελα να πω… Καλά ε; Κόλλησε το μυαλό μου τώρα, δεν θυμάμαι καθόλου…» έλεγε ενώ έστυβε μηχανικά τη λεμονόκουπα στο πιάτο της. «Δεν πειράζει! Άντε, γειά μας!», λέει η Κική.

Όταν το φαγοπότι τελείωσε, οι Κική Κοκό και Next έσπευσαν να μαζέψουν κι έμεινα μόνη, στον κήπο με τον Ex. Δεν ξέρω αν λόγω συνθηκών μου είχε κάτσει το φαί, πάντως είχα φουσκώσει σα μπαλόνι, ένιωθα ότι το στομάχι μου θα εκραγεί και ο ήλιος μου έφερνε υπνηλία.  Εκείνος έστριψε ένα τσιγάρο, δεν μιλούσε, δεν έλεγε τίποτα. Με κοίταξε μια δυο φορές με περιέργεια – συνήθως μιλάω χωρίς να μου μιλήσουν, σπάνια κρατιέμαι. Αυτό το περίεργο και τόσο χαρακτηριστικό βλέμμα το ερμηνεύει κανείς όπως θέλει. Νομίζω ότι δεν σημαίνει τίποτα, απλά έτσι κοιτάει ο άνθρωπος. Προκαλεί εντυπώσεις, επειδή είναι σα να παρατηρεί χωρίς να ανοικογκλείσει το μάτι.  Ο Ex, ξάπλωσε πίσω στην καρέκλα, λίγο στραβά όπως συνηθίζει, με το ένα χέρι να κρέμεται πίσω από την πάνινη πλάτη της(καρέκλα σκηνοθέτη για να σε βοηθήσω να φανταστείς την πόζα), ποδαράκια ανοιχτά και χαλαρά, το κού-ντε πιέ  να είναι έτοιμο να το σκάσει από τις παντόφλες (παντόφλες της θάλασσας) και τα μπροστινά πόδια της καρέκλας να αιωρούνται. «Να σου στρίψω  μωρέ ένα;», ρώτησε μετά από λίγο , σέρνοντας λίγο το «έεε» και  το «μωρέ» σε τόνο φιλικό και παιχνιδιάρικο. Αλλά μη βιάζεσαι να ερμηνεύσεις, απλά έτσι μιλάει. «Έχω, έχω..» είπα κοφτά και προσπάθησα να εμφανίσω ένα τυπικό μειδίαμα . Μετά βάλαμε και οι δυο γυαλιά και κανείς δεν ξέρει αν ξανακοιταχτήκαμε.

Παρά την υπερένταση, έπεσα για ύπνο τελικά και ξύπνησα σαν τον δράκουλα στις 12 το βράδυ. Ο Ex και η Next είχαν πάει στα «Περδικούλια Bar» για ποτό και το σπίτι ήταν όλο δικό μας…