Αποφασίζουμε να πάμε μια ωραία εκδρομή στην Αίγινα, με την Κική και την Κοκό. Έχουμε νοικιάσει μια μονοκατοικία, ψηλά σε ένα βουνό, απόμερα, με θέα την Πέρδικα. Την πρώτη ημέρα, όλα είναι τέλεια… Χαλαρώνουμε με mojitos στην πισίνα, μαγειρεύουμε και παρατάμε τις κατσαρόλες όπου βρούμε… Παίζουμε όλο το βράδυ κουμ-καν και γελάμε με τη ψυχή μας. Κατά τα ξημερώματα, μεθυσμένες από την άφθονη ρακή, κάνουμε τα μαγικά της Κατίνας, ξέρεις, της Σμυρινάς. Πολύ φθηνά το νοικιάσαμε το σπιτάκι για τρία άτομα… Αναρωτιόμασταν τι να κρύβει η πόρτα δίπλα στην κουζίνα, που ήταν κλειδωμένη. Αποκοιμηθήκαμε η μία πάνω στην άλλη, με τα βρακιά φάτσα φόρα – γυναίκες…
Ξαφνικά, πάνω που μας είχε πάρει ο γλυκός ύπνος, κατά τις 10 το πρωί, ακούμε τον χαρακτηριστικό μεταλλικό ήχο από τα κατσαρολικά και συγκεκριμένα το μπρίκι. Ανοίγω το μάτι και βλέπω έντρομη, τον Ex, να κοντοστέκεται με ανοιχτό το στόμα και το σακ βουαγιάζ στα πόδια, στο κατώφλι της άλλοτε κλειδωμένης πόρτας και την Next να ψάχνει σερβίτσιο για να φτιάξει τον καφέ της. Μόλις είχαν φτάσει! Πρώτα παρατήρησα ότι ήταν ντυμένοι ασορτί, σε αποχρώσεις του ροζ και του φούξια κι ύστερα συνειδητοποίησα, ότι δεν ήμασταν οι μόνες ένοικοι του σπιτιού. Το κλειδωμένο δωμάτιο του honey-moon κρυβόταν πίσω από εκείνη την πόρτα λοιπόν… Η Κική κι η Κοκό έτρεξαν να τους καλωσορίσουν, τα μάτια τους χαμογελούσαν και προφανώς η απίστευτη σύμπτωση δεν τις άφησε να συνυπολογίσουν τη δική μου φρίκη στο όλο σκηνικό. Μου σύστησαν τη Next, η οποία μέσα στην απόλυτη άγνοιά της χαμογελούσε και προσπαθούσε να δείξει συμπάθεια. Τρομερό και καταπληκτικό τριήμερο θα περάσουμε, σκέφτηκα. Με την έννοια της τρομάρας και της κατάπληξης κι όχι της ευχάριστης έκπληξης.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν ήξερα καν ότι o Εx έχει Next. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, νόμιζα ότι απλά δεν θα τον ξαναδώ μπροστά μου. Και να και οι δυο ολοζώντανοι μπροστά μου, μές τα μέλια. Θεωρητικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου… «Να κάνουμε μπάρμπεκιου!» προτείνει ο Ex για να σπάσει τον πάγο κι αφού το ρομαντικό του τριήμερο πήγε στράφι, με τον χειρότερο εφιάλτη του – εμένα- μέσα στα πόδια του. Η πρόσχαρη Next – εμείς χάσαμε τον ύπνο μας τελείως- κοίταξε προβληματισμένη τον λεκιασμένο πάγκο της κουζίνας και ρώτησε «Υπάρχουν απορρυπαντικά φιλικά προς το περιβάλλον εδώ μέσα;». Φιλικά προς το πλάνετ Έρθ; Με μια πρόχειρη ματιά θα έλεγα ότι ενδιαφέρεται μόνο για τα προϊόντα που είναι φιλικά προς τη Barbie!
And bbq it is… Ο Εx πετάχτηκε μέχρι την Αίγινα να πάρει κρεατικά και ό,τι άλλο χρειαζόμασταν. Η Κική έπεσε για ύπνο γιατί ήταν στα πρόθυρα να καταρεύσει κι η καλλίγραμμη Κοκό, πήγε για μια βουτιά στην πισίνα. Εγώ με την Next – τι ειρωνεία- αναλάβαμε να στρώσουμε τραπέζι, έξω στον κήπο κι εκείνη λύσσαξε να κόψουμε λεμόνια από τη λεμονιά. Δεν είχα θέληση να βοηθήσω, αλλά το ζήτησε. Σιγά μη σε πάρω και στους ώμους μου, σκέφτηκα. Τέλος πάντων, πλησίασα (γιατί είμαι κι ένα πόντο πιο ψηλή) να πιάσω κανά λεμόνι. Την ξινίλα του να’ χεις! Τα πιο ώριμα ήταν ψηλά και δεν τα φτάναμε. Σκαρφαλώσαμε σε ένα κουτί, τεντωθήκαμε, τα μαλλιά μας πιάστηκαν σε κάτι κλαδιά (αφάνα και οι δύο, το μόνο κοινό μας στοιχείο), πετάξαμε τα λεμόνια στο γρασίδι κι άρχισε η μια να ξεπλέκει τα μαλλιά της άλλης. Ενώ θα ήταν πολύ πιο φυσιολογικό να ξεμαλλιάζει η μία την άλλη. Και με το ένα, με το δύο, με το τρία, το κουτί βαθουλώνει, χάνουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας και πέφτουμε ανάσκελα η μία πάνω στην άλλη, μέσα σε κάτι λάσπες…
Να τις προσέχεις τις γκάφες με ποιον τις μοιράζεσαι… Αυτές οι στιγμές είναι που δημιουργούν συμπάθεια μεταξύ των ανθρώπων… Αυτές οι αστείες κοινές εμπειρίες… Ρε τι πάθαμε!
No comments:
Post a Comment
Any comments?