Turtles can fly….

Ή αλλιώς, η χελώνα ήρθε από μακριά…

Ήταν Σάββατο πρωί, είχε έναν υπέροχο ήλιο, λογικά όλα τα πλάσματα της φύσης θα χαιρόντουσαν τη ζωή τους κάπου μέσα στα αγριόχορτα – που ο Δήμος δεν λέει να κόψει, Αιόβα θα γίνουμε. Το να βλέπεις χελώνες να διασχίζουν δρόμους στην περιοχή μου είναι πολύ συχνό φαινόμενο, παλαιότερα ήταν ακόμα πιο σύνηθες. Στον κήπο είχαμε αρκετές χελώνες, βέβαια έχω χρόνια να τις δω…  Πάντως ιπτάμενη χελώνα δεν έχω δει ποτέ, δεν ξέρω για εσάς.

Το τηλέφωνο χτυπάει υστερικά… «Αλεξία!  Καταμεσής της ταράτσας είναι ένα χελωνάκι! Πως βρέθηκε εδώ;!» ρωτάει ξαφνιασμένη η μητέρα και κλειδαμπαρώθηκε πάλι μέσα τρομαγμένη, μη της έρθει καμιά χελώνα στο κεφάλι! Μια χελώνα στην ταράτσα… Τι στο καλό; Πως βρέθηκε η χελώνα στον 5^ο όροφο; Σκαρφάλωσε; Πέταξε; Μήπως φύτρωσε;

Φαντάσου να είσαι χελώνα, ίσα που έχεις δει το κοτσάνι μιας παπαρούνας από το έδαφος, ίσως να μην έχεις δει ποτέ το κόκκινο άνθος – τόσο κοντά στο έδαφος είσαι. Νιώθεις βαρύς, δυσκίνητος, και για να διασχίσεις ένα  οικόπεδο κάνεις δυο μέρες!  Και μια μέρα, έρχεται ένα πουλί, σε αρπάζει με το απαίσιο ράμφος του και σε λίγο βλέπεις την πόλη (που πριν λίγο ήταν μόλις λίγα τετραγωνικά μέτρα) πανοραμικά. Πριν πιστέψεις στα μάτια σου… κάνεις ελεύθερη πτώση! Επειδή είσαι χελώνα όμως και δεν έχεις καμία συναίσθηση ότι θα σκάσεις κάτω σα καρπούζι, για λίγο νιώθεις ελευθερία… «Τι ωραίος που είναι ο κόσμος από ψηλά!» -ΚΡΑΤΣ!

Η σόκιν πληροφορία της ημέρας: Τελικά στην περιοχή μου, εκτός από απλές χελώνες, υπάρχουν και αιμοβόρα αρπαχτικά πουλιά, που με προθυμία πραγματοποιούν πτήσεις με … ανυποψίαστες χελώνες. Τα πουλιά σηκώνουν ψηλά τις χελώνες και μετά τις πετάνε κάτω για να σπάσει το καβούκι τους και να μπορέσουν να τις φάνε… 

Κι αυτό το πουλί ρε παιδί μου, δεν μπορούσε να φάει ένα ποντίκι; Τι στο καλό; Μου ήθελε και όστρακο… Νηστεία έκανε;

:(     R.I.P χελωνάκι…

Τελικά, το να πετάξεις ψηλά έχει μεγάλο κόστος κάποιες φορές...