The one and only...

 Κάθε κοπέλα έχει γνωρίσει τον Σίμο… Ο Σίμος είναι ένα μικροσποπικό κατοικίδιο τερατάκι, που γουστέρνει να κλέβει πράγματα μέσα από γυναικεία δωμάτια. Είναι κρυφογκέι; Κανείς δεν γνωρίζει…

Την πρώτη φορά που τον μυρίστηκα, θα πρέπει να ήμουν περίπου τεσσάρων ετών. Φρόντιζε να τρυπώνει στο δωμάτιό μου όταν κοιμόμουν, ή όταν ήμουν σε άλλο δωμάτιο του σπιτιού. Άφηνα τις πολυαγαπημένες μου Barbie για λίγο μόνες κι ύστερα, όταν επέστρεφα στο αθώο παιχνίδι μου,  τις έβρισκα ξεκάλτσωτες. Χιλιάδες, αμέτρητα φούξια ή ασημί μικροσοπικά πλαστικά γοβάκια, έψαχναν το ταίρι τους, ή χάνονταν δυό- δυό. Ο Σίμος θα έκανε τη δική του κολεξιόν κλέβοντάς τα, γιατί δεν μπορεί, έτρωγα τον κόσμο να βρω τα χαμένα γοβάκια της Barbie και δεν τα έβρισκα ποτέ, πουθενά.

Κάτι ακόμα που κάνει ο Σίμος και με εκνευρίζει, είναι που κλέβει και τις δικές μου κάλτσες. Σε κατάσταση πανικού κι εκτάκτου ανάγκης, τσαλαβουτάω στο συρτάρι με δαύτες, δίνοντας μάχη να βρω δυο όμοιες να φορέσω. Μάταια… Το να βρω δυο ίδιες, ένα ζευγάρι κάλτσες δηλαδή, δεν ψάχνω και τίποτε σπουδαίο, είναι όμως αδύνατο. Κι όχι μόνο στο συρτάρι, αλλά και στη μπουγάδα, τα άπλυτα, το πλυσταριό, την απλώστρα… Κάτω από το κρεβάτι, ανάμεσα στα μαξιλάρια, παντού ψάχνω και δεν βρίσκω τις περισσότερες από τις εξαφανισμένες κάλτσες. Θυμάμαι με νοσταλγία εκείνες τις μαύρες με λευκά πουά, που στο τελείωμά τους είχαν φούξια φόδρα… Και πόσες άλλες, που χάθηκαν μυστηριωδώς. Αυτό το παλιοτέρας ο Σίμος τις έκλεψε κι αυτές. Μωρέ, μπας και τις τρώει το κάθαρμα;

Εμείς οι γυναίκες συλλέγουμε στα συρτάρια μας πολύ πιο άχρηστα αντικείμενα κι από τα σοσονάκια. Όλες μας (εξαιρείται η Κάρι  Μπράτσω) μπαίνουμε στον πειρασμό να αγοράσουμε μικρά πιαστράκια/κοκαλάκια για τα μαλλιά. Πιο μεγάλα, πιο μικρά, χρωματιστά, με στρας ή απλά σαν της Βάνας (Μπάρμπας ), τα εν λόγω κοκαλάκια είναι τα αγαπημένα του Σίμου, μετά τα παπουτσάκια της Barbie. Αυτά, τα έχει για πασατέμπο, δέκα δέκα τα τρώει ο χοντρομπαλάς! Από εκεί που έχεις μια εικοσαριά τσιμπιδάκια/πιαστράκια/δαγγανάκια , καταλήγεις στο ένα, με σπασμένα δοντάκια, κακοπαθημένο ,με ελατήριο έτοιμο να κλατάρει. Και πίστεψέ με, αυτό μου δημιουργεί τρελή ανασφάλεια… Δεν ξέρω τι μπορεί να απογίνει το μαλλί μου χωρίς το πιαστράκι που συγκρατεί τον Αμαζόνιο, που έχω στο κεφάλι μου. Μέχρι που μια μέρα, χάνεις κι αυτό το ένα, το μοναδικό… Το «the one and only», για όποιον δεν κατάλαβε και ξύπνησε γυμνός σε μια μπανιέρα με παγάκια μετά το παρτι…  χωρίς νεφρό, ή χειρότερα, χωρίς κοκαλάκι με δοντάκια.

Αυτό το τέρας λοιπόν, δεν χορταίνει ποτέ από δαύτα… Κάθε φορά που χάνω κάτι μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, εξοργίζομαι με τον Σίμο. Αυτό που με θυμώνει πιο πολύ, είναι ότι δεν το ξαναβρίσκω ποτέ…  Κι ειλικρινά, αν δεν είναι ο Σίμος ο κλέφτης της υπόθεσης, τότε τι στο καλό γίνεται; Που πάνε όλα αυτά τα πράγματα που χάνουμε κάτω από τη μύτη μας κι εξαφανίζονται δια παντός; Δεν το συζητώ, ο Σίμος το τερατάκι ευθύνεται! Τουλάχιστον δεν τρώει τα εσώρουχα, γιατί θα είχαμε μείνει πανί με πανί (δένεις τα δυο πανιά μαζί και φτιάχνεις ένα βρακί στη χειρότερη, εξού και το λογοπαίγνιο του σοφού μας λαού).