29.5.11

Athens Trip: Το πολυπολιτισμικό σοκ


Ξεκίνησα με λεωφορείο από  τις 4.30 το απόγευμα… Έκανα μια ώρα δρόμο, όπου το bus πήγαινε σαν το παρδαλό κατσίκι πάνω κάτω –ανυπόφορο ταξίδι- για να φτάσω Συγγρού- Φιξ και να πάρω το μετρό, που είχε καθυστέρηση 8 λεπτά.  Από εκεί, πήγα στάση Πανεπιστήμιο, περπάτησα ζαλισμένη και φλεγόμενη μέχρι τα Εξάρχεια. Κι όλα αυτά για ένα φλιτζάνι καφέ…; Όχι, είχα να δω τη Verdana, που τόσο καιρό γυρίζει σε περιοδείες σε όλο τον κόσμο και τραγουδάει Μποφίλιου. The alternative Exarheia way…

Κατά τις 7, πήρα τα ποδαράκια μου και κατέβηκα στο Σύνταγμα για να διαδηλώσω δίπλα στα τύμπανα,  «Γιωργάκη, Γιωργάκη, άλλαξε καριέρα, στη Νέα Υόρκη ψάχνουνε πουτάνα καμαριέρα!». Από Alternative γίνομαι πυρ και μανία, όσο πάω και φουντώνω, μέχρι που τα πλήθη γυρίζουν αιφνιδιαστικά προς εμένα κι αντί να βλέπω πλάτες, όλες οι μούτζες έρχονται κατά πάνω μου «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Oh-la-la! Τώρα νιώθω σαν διπλή πράκτορας…

Τρείς ώρες μετά, κι ενώ έχω πωρωθεί με όλα τα συνθήματα, καταφτάνει στο σημείο κι ο πατέρας μου. Κάθεται πίσω από το πανό «ΟΥΣΤ!». Ρίχνει μερικές μούτζες κι αυτός και φχαριστιέται να φωνάζει «Κλέ-φτές! Κλέ-φτές!». Για λίγο γίνομαι μια κόρη comme il faut.  Όμως η επανάστασή του τελειώνει ένα τέταρτο μετά κι εκείνος πάει σινεμά.

Σε μισή ώρα απ’ όταν έφυγε, είμαι στο Γκάζι… Και συγκεκριμένα, στο Jazz Festival. Κάθομαι στο γκαζόν με τα παιδιά των λουλουδιών, πίνω  χύμα μπύρα και συζητάω περί ανέμων και υδάτων. Δεν θα καταλάβω ποτέ αυτό το είδος μουσικής, είμαι σίγουρη… ;Έχω γεμίσει κυριολεκτικά με γρασίδια και αγκαθάκια...Αλλά κοντός ψαλμός αλληλούια, η παρέα μου προτείνει να πάμε και σε ένα άλλο φεστιβάλ στον Ταύρο… Το λεγόμενο αντι-φασιστικό Φεστιβάλ. Ας πάμε….

Η Τράνς γενικά δεν είναι μουσική καν. Γενικά λοιπόν, δεν έχω ούτε ένα cd, ούτε ένα track στον υπολογιστή κι όποτε την ακούω θυμάμαι τα ρεπορτάζ του ’90 περί ρέιβ πάρτι. Εκεί μέσα – έξω βασικά, σε έναν χώρο εγκαταλελειμμένο και μακάβριο, που θυμίζει παλιά βασανιστήρια της Μάλτας-  έχει μαζευτεί η σάρα, η μάρα και το κακό συναπάντημα. Νιώθω φτωχή… Δεν έχω ούτε αρβύλα, ούτε ένα χαλκά στη μύτη, ούτε καν φούξια μαλλιά. Ανάμεσα σε πανκιά και ροκάδες, και ραπάδες και κάτι άλλους απροσδιορίστου στυλ, φοράω την κουκούλα μου κι αρχίζω να κοπανιέμαι με τα μάτια γουρλωτά και τα χέρια ανοιχτά. Ασταμάτητα, ντάπα-νοτύπα, ντάπα- ντούπα... Αααα, είναι η υπερένταση, κάτι βάζουν σε αυτά τα βρώμικα hot dogs. Και τζ-τζ-τζ-τζ-τζ-τζ-τζ-τζ-! Είδανε και πάθανε να με μαζέψουνε…

Το τρελό χαζοξένυχτο, καταλήγει στους δρόμους στου Ψυρρή. «Και τώρα, θα πιούμε ρακόμελα…». Seriously, είμαι 12 ώρες σχεδόν στους δρόμους κι έχω κάνει τα πάντα, αν πιω ρακόμελο θα μείνω στον τόπο…  «Πάμε, πάμε…».

Και το συμπέρασμα της βραδιάς: Ο φίλος μου ο Νανούκος «Αλεξία, τελικά είσαι τρανσού…» λέει ξαφνικά, από εκεί που υπερανέλυε τη διαφορά του ηλιόσπορου από το κοινό πασατέμπο.  Θα ήθελα να πιστεύω απλά, ότι είμαι ιδιαίτερα προσαρμοστική σε όλες τις παραπάνω καταστάσεις κι όχι ότι μου πάει το τράνς… Αλλά ίσως  επειδή είμαι πολύ νευρικό άτομο, να με πάρει πάλι κάπου το μάτι σας, να κοπανιέμαι με τα πριόνια, κρυμμένη κάτω απο την κουκούλα μου ... (έχω καεί το άτομο λέμε...)

1 comment:

  1. η Αλεξία ανακαλύπτει το κρακ... χαχαχχαχαχαχαχα!! Θέλω οπωσδήποτε αναπαράσταση!Σε φαντάζομαι η θεία μου η χίπισσσα για κάποιο λόγο...χαχαχχαχα

    ReplyDelete

Any comments?