Ι need a Hero!!!

Οι «κακοί» των καρτούν έχουν πάντοτε ένα μικρό κοινό… Τους κρυφούς θαυμαστές, που δεν θα το ομολογήσουν ευθέως ότι ο «καλός» τους σπάει τα νεύρα. Αν πάρουμε πρώτα τις κακές μάγισσες, αμέσως θα ξεχώριζα  εκείνη, που σκαρφίστηκε τα μάγια με το αδράχτι. Τι ευφυές! Μόνο αυτό μου έχει μείνει από όλη την ταινία, κι όχι το τραγούδι της χαζοχαρούμενης Αυγής, που έτρεχε σα μπάζο στο δάσος! Γιατί αν το καλοσκεφτείς, το μόνο που ήθελε η καημένη η κακιά μάγισσα, ήταν μια πρόσκληση στο babyshower της ωραίας κοιμωμένης (ή μήπως ήταν βάπτιση;).

Στο toy story 1, εννοείται ότι ήμουν με τον Buzz και όχι με τον τρελό Καβαλάρη. Έλεος πια με τους καουμπόηδες αυτή η Αμέρικα αδελφέ! Ψηφίζω και στηρίζω NASA, η δεύτερη μοναδική ανεκτή αμερικανιά (η πρώτη είναι η Coca Cola, η μεγαλύτερου εφεύρεση του κόσμου, η μοναδική λέξη που ξέρουν  όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη). Δεν λέω ότι ταυτιζόμουν με τους κακούς, αλλά μόνο ότι σαν προσωπικότητες μου κινούσαν το ενδιαφέρον, κι ας ήξερα  ότι στα παραμύθια, «οι καλοί νικάνε πάντα». Στη ζωή;

Καμιά φορά αναρωτιέμαι τι άνθρωπος έχω γίνει με αυτά τα ερεθίσματα. Αναγνωρίζω το καλό που μου κάνει ο άλλος; Εκτιμάω έναν καλό άνθρωπο; Έχω φτάσει σε σημείο να επιβραβεύω τον εαυτό μου, όταν αφήνω ένα αυτοκίνητο να μπει μπροστά μου, ενώ είμαι στον κεντρικό κι εκείνο έρχεται από το στενό. Με ανακουφίζει, σα να έκανα την «καλή πράξη της ημέρας» (??). Πολλές φορές όμως , πατάω τους πεζούς… (μεταφορικά). Τους πατάω με τις κακές.. ή λάθος επιλογές μου. Γιατί όπως είπα, μου εξιτάρει την φαντασία o Τζαφαρ.

Οι αγαπημένοι μου κακοί, είναι ο Δρακουμέλ κι η Ούρσουλα. Ο Δρακουμέλ είναι ο λόγος για τον οποίο ξέρω, πως όσο κι αν αποφεύγω το κρέας, δεν θα είμαι ποτέ 100% χορτοφάγος. Μπορώ να γίνω φίλη με ένα Στρουμφάκι, αλλά αν πεινάσω θα το φάω! Επίσης με έκανε και λίγο (…) κτητική. Η Ούρσουλα από την άλλη, μου έμαθε, πως τίποτα δεν γίνεται χωρίς αντάλλαγμα, γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.  Κ.ο.κ.

Τα ηθικά διδάγματα βέβαια ήταν άλλα, μα τελικά το παιδικό μου μυαλό συγκράτησε πληροφορίες και σκέψεις, που άθελά μου, συνέβαλαν στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς μου. Και σε εσένα, το ίδιο έχει συμβεί. Τα ερεθίσματα μας κάνουν αυτό που είμαστε. Γι΄αυτό κι είμαι από τους λίγους, που πιστεύουν ότι ο άνθρωπος όχι απλά μπορεί να αλλάξει, αλλά ότι αλλάζει συνέχεια. Και μπορείς πάντα να διαλέξεις, ή να προκαλέσεις ερεθίσματα στον εαυτό σου, αν πραγματικά θες να αλλάξεις κάτι! Όσο ζεις μαθαίνεις, κι όσο μαθαίνεις, ανακαλύπτεις ποιος είσαι.

Το ερέθισμα μπορεί να είναι μια εικόνα, ένα βιβλίο που διάβασες, μια ατάκα που άκουσες, μια παρέα που γνώρισες, ένα ταξίδι, μια συζήτηση… Να  δεχτείς ένα συναίσθημα, ή να αφεθείς στο να νιώσεις εσύ, διαφορετικά απ΄ότι οι ήρωες στις ιστορίες, με τον δικό σου τρόπο, με τους δικούς σου όρους. Να το ζήσεις και μετά να το αφήσεις ή να το κρατήσεις! Το ερέθισμα μπορεί να είναι και μια ανασκόπηση, μια δεύτερη ματιά πίσω σου… Ξέχασα να το αναφέρω αυτό! Πολύ σημαντικό… η δεύτερη ανάγνωση είναι εξαιρετικό παράδειγμα. Αν δεις μια ταινία δεύτερη φορά, βλέπεις και παρατηρείς εντελώς διαφορετικά πράγματα από τη πρώτη . . .

(Μισώ τη Χιονάτη, μισώ τη Χιονάτη….. x10.. για τιμωρία)