Γεμίσαμε φόλες...

Ήμουν το πρώτο παιδί που γεννήθηκε στην οικογένειά μου -αυτό ίσχυε και για τα επόμενα δεκαοχτώ χρόνια της ζωής μου, μέχρι που απέκτησα έναν ετεροθαλή αδελφό. Ωστόσο, μέσα στο σπίτι, όταν γεννήθηκα, υπήρχε ακόμα μια μικροσκοπική ύπαρξη, που έτρεχε στα πόδια μας, μας μαστίγωνε με την ουρά από τη χαρά του κι άκουγε στο όνομα Μίκι. Ο Μίκι ήταν ένα σκυλάκι, διασταύρωση τσιουάουα και πίντσερ, ιδιαίτερα έξυπνο για το μπόι του, αλλά όχι ιδιαίτερα φιλικό. Όταν γεννήθηκα λοιπόν, ο Μίκι ήταν ήδη 8 ετών – η μητέρα μου τον υιοθέτησε στα φοιτητικά της χρόνια στη Γαλλία. Της είχε τόση αδυναμία, που όταν με θήλαζε, καθόταν στο ένα μέτρο από την πολυθρόνα και δεν άφηνε ούτε τον πατέρα μου να πλησιάζει. Η ιερή στιγμή του θηλασμού ήταν κατανοητή από αυτό το μικρό ζωάκι, που προσπαθούσε να παρέχει προστασία στην αφεντικίνα και το σπαστικό της μωρό. Όταν ήμουν τριών ετών ο Μίκι χάθηκε, μας τον έκλεψαν, έτσι μου είπαν...
Διαβάστε τη συνέχεια Ε Δ Ω