off(the)lines

Κατα καιρούς έχω ανεβάσει πολύ  άσχετα ή πολύ προσωπικά κείμενα, αυτό είναι ένα απο αυτά.  Αν και δεν είναι του στύλ μου... Μη δίνετε σημασία...Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...ΑΤΤΕΝΤΙΟΝ! Τhis is not a poem...

Κοιτάζω το παράθυρο, είσαι εκεί, μα δε μιλάμε…
Κοιτάζω επίμονα, για ώρα, κοιτάζω στο κενό,
στο λευκό, στο τίποτα…


Κοιτάζω γιατί αφήνομαι στην ψευδαίσθηση, πως με κοιτάς κι εσύ,


πως μ’ ένα τρόπο μυστικό, κοιταζόμαστε στα μάτια…


Όπως στο όνειρο…


Κοιτάζω, μα δε σε βλέπω, κι αφού δε σε βλέπω, θέλω κάτι να σου πω,


Κάτι ασήμαντο, κάτι μικρό.


Κάτι να σου πω, για να μου πεις κι εμένα, να μου μιλήσεις,


Που δεν με νοιάζει τι θα πεις, μόνο να σε ακούσω θέλω…


Κι όταν τα δάχτυλα πάνε να σ’ αγγίξουν,


Όχι ακριβώς εσένα,
Αλλά εκεί που μπορώ να σε βρώ,
Σε ένα τίποτα, σε έναν αριθμό,


Ξαφνικά μουδιάζουν, γιατί ξέρω πως δεν μπορώ…


Να μη σ΄αναστατώσω, να μη χαλάσω την τέλεια σιωπή σου,


Να μη δακρύσω πάνω στο ακουστικό,


Να μην πιστεύεις πως μπορώ…


20% ….