ΣΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ...

- Hello! Ti kaneis? Alitheia epathes loubago i to les metaforika?
- Kala, oxi alitheia to epatha
- A! Na sou pw, kurie Loubago, douleveis to vradu? Tha erthoume apo ekei…
- Pws na doulevw re paidi mou? Sta tessera? Afou soy lew…LOUBAGO!

Η εικόνα του Χόρχε, διπλωμένου στα δυο, δηλαδή, στα τέσσερα, να κοπανάει το σέηκερ πίσω από τη μπάρα σφηνώθηκε στο κεφάλι μου για ώρες. Τι τρομερό πρέπει να ήταν. Θυμάμαι κάποτε που είχε ακυρωθεί ένα υπερπαραγωγή πάρτι στο Καβούρι, επειδή ο Οικοδεσπότης (δεκαοχτάχρονος τότε) είχε πάθει… λουμπάγκο! Στην πραγματικότητα, το λουμπάγκο μου προκαλεί γέλιο και έτσι όπως το φαντάζομαι, δεν πονάει καθόλου. Αν μου το λέγανε «οσφυαλγία» δεν θα ακουγόταν τόσο αστείο.

Λίγες μέρες μετά το λουμπάγκο του Χόρχε ένα ακόμα λουμπάγκο έκανε την εμφάνισή του. Η Τρίσια ήρθε με τα μούτρα κατεβασμένα (όχι, δεν είχε πάθει εκείνη λουμπάγκο, η πλάτη ήταν ίσια), έβγαλε αισθησιακά τα υπερμεγεθή γυαλιά της και με θλίψη στα μάτια (το ένα μάτι, το άλλο είναι καλυμμένο από τη φράντζα) μου ανακοίνωσε τα δυσάρεστα. «Ο Μαρς ξαναέπαθε λουμπάγκο». Σχεδόν δάκρυσα από τα γέλια… Αυτό το λουμπάγκο ήταν πιο αστείο στο μυαλό μου από οποιοδήποτε άλλο…

ΜΑΡΣ: Ο Μαρς, 3 ετών, είναι ένα ευτραφές σκυλάκι του καναπέ (κανονικό «παιδοβούβαλο»), ράτσας Παγκ, μπεζουλής με μαύρη μουσούδα (ασορτί με τα έπιπλα του σαλονιού βεβαίως-βεβαίως). Ροχαλίζει εκκωφαντικά στον ύπνο του αλλά και στον ξύπνιο του, πίνει νερό από την πισίνα, την έχει γλιτώσει μέχρι κι από ποντικοφάρμακο, συχνά του βγαίνουν τα πόδια λόγω... κατασκευής. Αλλά το λουμπάγκο; Δεν μπορούσα να το καταλάβω. Αφού ο Μαρς είναι ήδη στα τέσσερα, πως έμοιαζε τώρα με το λουμπάγκο; Με μπάλα;

«Μη γελάς! Ο Μαρς πονάει!» με μαλώνει η Τρίσια κι η φωνή της σχεδόν ραγίζει την καρδιά μου.