Η μέρα μοιάζει ατελείωτη, σαν η πρώτη μέρα διακοπών αλλά και μοναδική μέρα στο Βόλο. Ξέρω, είναι πολλά τα χιλιόμετρα Αλέκο, αλλά αυτά έχει ο έρωτας, κι αυτά είναι τα ζόρια του φαντάρου. Επιτέλους αποκαλύφθηκε και το κίνητρο του να βγω από το καβούκι μου…
Λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα μια μεγάλη βόλτα στην αριστερή πλευρά του λιμανιού με παγωτάκι στο χέρι είναι ό,τι πρέπει. Η περατσάδα απόλαυση… Άλλοι φορούσαν τα καλά τους και πηγαινοέρχονται πάνω κάτω, πρωταγωνιστές τα ζευγάρια μέσης ηλικίας. Λογικά τα διαζύγια είναι λιγότερα έξω από την Αθήνα, έτσι σκέφτηκα.
Μου τράβηξε την προσοχή μια κυρία, που παραπονιόταν ότι ο Δήμος δεν φροντίζει αρκετά τους χώρους πρασίνου και δεν μαζεύει τα σκουπίδια. Και καθώς περνούσε από μπροστά μου, αγριοκοίταξε το χαρτάκι από το παγωτό που κρατούσα σφιχτά στη χούφτα μου(αυτό το λοξό βλέμμα ξινίλας με το οποίο πλέον είχα συμβιβαστεί). Όχι μαντάμ, δεν θα το πετάξω κάτω, μην γουρλώνεις το μάτι, σκέφτηκα. Κοίταξα γύρω μου, ούτε ένα σκουπίδι, ούτε μια γόπα. Για ποια σκουπίδια μιλούσε άραγε; Που να φανταστεί πως βρωμάει η Αθήνα όταν γίνεται απεργία απορριμματοφόρων, που το Παλαιό Χημείο πνίγεται στο σκουπίδι, που στις στάσεις λεωφορείων η επέκταση του πεζοδρομίου είναι τα είκοσι εκατοστά στρώσεις αποτσίγαρα...
Volos by night και ώρα για φαγητό. Σύμφωνα με οδηγίες της Κωνσταντίνας, κατά κόσμον Κωνθεώ, θα ήταν ανεπίτρεπτο να φύγω από το Βόλο χωρίς να δοκιμάσω το φημισμένο γεμιστό του πεινιρλί. Ένα παραδοσιακό πεινιρλί- σουβλάκι ( βάζεις μέσα υλικά της προτίμησής σου και ζυγίζει ένα κιλό περίπου…) μπουκιά και συχώριο.
Όπως και στην Αθήνα, ανεξάρτητα από το τι μέρα είναι και από οικονομική ή άλλη κρίση, τα μπαράκια της παραλίας ήταν φίσκα. Έπιασε και βροχή αλλά δεν πτοήθηκε κανείς… Και κάπως έτσι , ένιωσα πως βρίσκομαι στην Ελλάδα ξανά, με βρώμικο (πεινιρλί) και μπύρα λίγα μέτρα από τη θάλασσα ( στην οποία άραζαν αμέτρητα κότερα οφ-σορ εταιριών- σατανικό!).
Κάποιος λόγος λοιπόν θα υπάρχει που υπάρχουν τόσα ξενοδοχεία στο Βόλο… Απ’ ό,τι πρόλαβα να υποπτευτώ μέσα σε 24 ώρες. Και τελικά, το πιο απαράδεκτο από όλα είναι τα διόδια της Εθνικής μας Σκοτώστρας.
Λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα μια μεγάλη βόλτα στην αριστερή πλευρά του λιμανιού με παγωτάκι στο χέρι είναι ό,τι πρέπει. Η περατσάδα απόλαυση… Άλλοι φορούσαν τα καλά τους και πηγαινοέρχονται πάνω κάτω, πρωταγωνιστές τα ζευγάρια μέσης ηλικίας. Λογικά τα διαζύγια είναι λιγότερα έξω από την Αθήνα, έτσι σκέφτηκα.
Μου τράβηξε την προσοχή μια κυρία, που παραπονιόταν ότι ο Δήμος δεν φροντίζει αρκετά τους χώρους πρασίνου και δεν μαζεύει τα σκουπίδια. Και καθώς περνούσε από μπροστά μου, αγριοκοίταξε το χαρτάκι από το παγωτό που κρατούσα σφιχτά στη χούφτα μου(αυτό το λοξό βλέμμα ξινίλας με το οποίο πλέον είχα συμβιβαστεί). Όχι μαντάμ, δεν θα το πετάξω κάτω, μην γουρλώνεις το μάτι, σκέφτηκα. Κοίταξα γύρω μου, ούτε ένα σκουπίδι, ούτε μια γόπα. Για ποια σκουπίδια μιλούσε άραγε; Που να φανταστεί πως βρωμάει η Αθήνα όταν γίνεται απεργία απορριμματοφόρων, που το Παλαιό Χημείο πνίγεται στο σκουπίδι, που στις στάσεις λεωφορείων η επέκταση του πεζοδρομίου είναι τα είκοσι εκατοστά στρώσεις αποτσίγαρα...
Volos by night και ώρα για φαγητό. Σύμφωνα με οδηγίες της Κωνσταντίνας, κατά κόσμον Κωνθεώ, θα ήταν ανεπίτρεπτο να φύγω από το Βόλο χωρίς να δοκιμάσω το φημισμένο γεμιστό του πεινιρλί. Ένα παραδοσιακό πεινιρλί- σουβλάκι ( βάζεις μέσα υλικά της προτίμησής σου και ζυγίζει ένα κιλό περίπου…) μπουκιά και συχώριο.
Όπως και στην Αθήνα, ανεξάρτητα από το τι μέρα είναι και από οικονομική ή άλλη κρίση, τα μπαράκια της παραλίας ήταν φίσκα. Έπιασε και βροχή αλλά δεν πτοήθηκε κανείς… Και κάπως έτσι , ένιωσα πως βρίσκομαι στην Ελλάδα ξανά, με βρώμικο (πεινιρλί) και μπύρα λίγα μέτρα από τη θάλασσα ( στην οποία άραζαν αμέτρητα κότερα οφ-σορ εταιριών- σατανικό!).
Κάποιος λόγος λοιπόν θα υπάρχει που υπάρχουν τόσα ξενοδοχεία στο Βόλο… Απ’ ό,τι πρόλαβα να υποπτευτώ μέσα σε 24 ώρες. Και τελικά, το πιο απαράδεκτο από όλα είναι τα διόδια της Εθνικής μας Σκοτώστρας.
No comments:
Post a Comment
Any comments?