Aθήνα- Βόλος Vol1

Μετά από αρκετό καιρό αποχής επιστρέφω δυναμικά στο zed’s blog με καλοκαιρινή διάθεση… Ακόμα δεν έχω πάει θερινό κινηματογράφο αλλά το είδα το Sex and the City 2 και απογοητεύτηκα οικτρά. Μόνο τρείς ατάκες της ανεπανάληπτης Σαμάνθας με έκαναν να ξεχαστώ και να γελάσω μέχρι δακρύων πάνω από το ποπ κορν. Τέλος πάντων, τώρα που άνοιξε ο καιρός η τρέλα του κόσμου έχει εξαπλωθεί απο άκρη σ’ άκρη στην Αθήνα… Η σήμανση είναι άγνωστος κώδικας για τον Έλληνα και παρόλαυτά έκανα το πρώτο μου ταξίδι εκτός Αθηνών. Προορισμός, ο Βόλος. Και εκεί, ο κόσμος έχει άλλα θέματα όπως φαίνεται…Οικονομική κρίση δεν καταλαβαίνουμε. Οι τιμές των ξενοδοχείων στον Βόλο ξεκινάνε από 55 ευρώ έως 80 το δίκλινο, για την πρώτη βδομάδα του Ιουνίου – off season. Αλλά δεν θα σχολιάσω αυτό, για να έχει θέματα και ο Αυτιάς. Φτάνω κατάκοπη μετά από 4 ώρες στον προορισμό μου. Το αγαπητό gps – που με έχει προδώσει πολλάκις- με κάνει κύκλους μέσα στο κέντρο της πόλης. Παθαίνω πανικό γιατί στον Βόλο οι δρόμοι μονής κατεύθυνσης χωρίζονται με πλαστικά πορτοκαλί κολονάκια και η αλλαγή λωρίδας είναι ακατόρθωτη. Πάω όπου να’ναι λοιπόν μέχρι που φτάνω σε μια πλατεία. Κατεβάζω το παράθυρο και ρωτάω ευγενικά δυο εξηντάρηδες κυριους, αν αυτή η πλατεία είναι κεντρική – για να εξηγήσω στον άλλον Αθηναίο άσχετο που να έρθει να με βρει. «Τι εννοείς κεντρική ρε κοπελιά; Στην Αθήνα δηλαδή πια είναι η κεντρική πλατεία;» με ρωτάει ξινισμένος, λες και τον ρώτησα τι ώρα περνάει το μετρό από το Βόλο. Εκείνη την ώρα, έτσι όπως είμαι και πιασμένη και δεν βλέπω την ώρα να βγω επιτέλους απο το αυτοκίνητο ( 4 ώρες ταξίδι non-stop) θέλω να πεταχτώ από το παράθυρο να τον πιάσω από το λαιμό και να του τσιρίξω « Η πλατεία Συντάγματος για παράδειγμααααααα; Αν έχεις ακουστά;;;;». Αλλά παραμένω χαμογελαστή, με ψίχουλα τυρόπιτας πάνω στη μπλούζα- δεν το είχα πάρει χαμπάρι ακόμα-και συνεχίζω να κάνω κύκλους με το gps, μέχρι που πάρκαρα κάπου επιτέλους. Είδα ταμπέλα παρκόμετρου και πανικοβλήθηκα. Ρώτησα έναν άλλο κύριο αν επιτρέπεται – εντάξει, αυτός πράγματι είχε δίκιο που με κοίταξε σα να ήμουν εξωγήινη- «Κυριακή είναι σήμερα, δεν υπάρχει παρκόμετρο».
Ύστερα, έπρεπε να εξηγήσω που βρίσκομαι, για να συνεννοηθώ με τον Αθηναίο 2. Η πλατεία ήταν τόσο κεντρική να καταλάβεις, που ρώτησα τρία άτομα- όλοι ντόπιοι κατά 99%, πως λέγεται; Και κανείς δεν ήξερε να μου πει. Ευτυχώς που υπάρχουν και περίπτερα… Τελικά βρισκόμουν στην πλατεία «Ελευθερίας» και καθόμουν στο παγκάκι περιμένοντας. Μαύρη η ώρα κι η στιγμή που φόρεσα σορτσάκι. Ήταν Κυριακή, εννέα το πρωί, με περαστικούς μέσου όρου ηλικίας 60. Σαν ξεβράκωτη ένιωσα. Ξαναχώθηκα στο αυτοκίνητο γρήγορα και με λίγα ακροβατικά έβαλα παντελόνι- είχα προνοήσει πάλι καλά…
Πρώτη εντύπωση: Αφιλόξενη πόλη σίγουρα… Με βέβαιο μίσος προς τους Αθηναίους… (σημείωση για να μη βιαστείτε, ήταν απλά η πρώτη εντύπωση…)