Και ο Αύγουστος Τηβέριος πέθανε και η εξουσία πέρασε στην ανηψιά του Αγριππίνα Ζαμπέτα. Αυτή σημαδεύτηκε ως εποχή δυστυχίας για το λαό της Ρώμης και εξόντωσης των περισσότερων χριστιανών από ρωμαίο αυτοκράτορα.
Την πρώτη ημέρα της Συγκλήτου δεν επέτρεψε τίποτε άλλο να συζητηθεί παρά η ανάγνωση της διαθήκης. Και σε αυτή φάνηκε καθαρά πως ήταν η νόμιμη διάδοχος σε ολόκληρη την Ιουλιανή οικογένεια, μην επιτρέποντας σε κανέναν άλλον διεκδικητή να αποκτήσει με την δημαγωγική του τέχνη υποστηρικτές ανάμεσα στους παριστάμενους. Και ενώπιον όλων, όρισε τους επικεφαλείς άνδρες του κράτους, τους περισσότερους από τους οποίους μισούσε, από επίδειξη ισχύος και από υστερόβουλες σκέψεις για την απόκτηση συμμάχων. Το κληροδότημά της ήταν είκοσι τρία εκατομμύρια πεντακόσιες χιλιάδες σηστέρτια για το λαό και τους αυτόχθονες κατοίκους της Ρώμης, από χίλια σε κάθε πραιτωριανό στρατιώτη και τριακόσια για κάθε άνδρα στις λεγεώνες των Ρωμαίων πολιτών.
Και ακολούθησαν φήμες και συζητήσεις για τη βασιλεία της Αυγούστας Ζαμπέτας μερικές από τις οποίες παραθέτω: Οι νευρικές της εκρήξεις αντηχούσαν συχνά μέχρι την περίβολο, ενω το πορφυρό χρώμα λεγόταν πως ήταν το αγαπημένο της, όχι μόνο για την αντανάκλαση του ειδώλου της μέσα σ’αυτό αλλά και για τη θέα των εχθρών της βουτηγμένων μέσα σ’αυτό. Την αιμοδιψή λαχτάρα της κατέσβηνε με κάθε της επίσκεψη στο Κολοσσαίο και εκεί οι θριαμβικές ιαχές της κάλυπταν τις προσευχές των χριστιανών μαρτύρων σβήνοντας πια και την παραμικρή τους ελπίδα για έλεος. Την αυλή της περιστοίχιζαν δουλοπρεπείς κόλακες, πλαδαροί ευνούχοι και υποκριτές μνηστήρες με τη συμβολή των οποίων έπαιρνε τις αποφάσεις και εξέδιδε τα διατάγματα, πολλά από τα οποία από απλό καπρίτσιο. Συχνά πίστευε πως ανακάλυπτε μηχανορραφίες μέσα στα ανάκτορα ενω όσοι της έφεραν αντίρρηση ήταν αισχροί συνωμότες που οδηγούνταν αμέσως στο θάνατο. Και αυτό φάνηκε καθαρά μετά την εκτέλεση των δύο αδερφών της με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, όταν αυτοί αρνήθηκαν να τη στηρίξουν κατά τη ρήξη της με τη Σύγκλητο μη θέλοντας να διακινδυνεύσουν το ξέσπασμα ενός νέου εμφυλίου πολέμου.
Η αλαζονεία της άγγιζε τη βλασφημία καθώς επέλεξε για τον εαυτό της να λατρεύεται με ναούς και αγάλματα όπως αυτά των θεοτήτων, με λατρευτικές θυσίες και ιερείς. Θεωρούσε τον εαυτό της ως μοναδική προστάτιδα των τεχνών και απαιτούσε να την αποκαλούν «μητέρα της αυτοκρατορίας». Τόση ήταν η μανία και η επιμονή της να επιβληθεί ως η αρχή και το τέλος και να σβήσει κάθε πρότερο ίχνος, που με τις ενέργειές της σήμανε το τέλος της Ρώμης όπως υπήρχε μέχρι τότε. Η τραγική νύχτα έφτασε που, κατόπιν των εντολών της ,φλόγες σκέπασαν την πόλη απ’άκρη σε άκρη, καθώς εκείνη έχοντας αποσυρθεί στη θερινή κατοικία της στο Antium , συνέθετε τη μεγάλη σκηνή του θρήνου στην αγαπημένη της λύρα.
Τα σχέδιά της για την ανοικοδόμηση της πόλης με την παραχώρηση στρατηγικών σημείων στους ψευδοσυμμάχους ανατράπηκαν, όταν η Αυγούστα, αρνούμενη να ορίσει τον μνηστήρα της Gaius Bambinius ως μοναδικό της διάδοχο, δηλητηριάστηκε από αυτόν με μανιτάρια.
Η αναγγελία του θανάτου της έγινε δεκτή με ικανοποίηση τόσο από τους εχθρούς όσο και από τους συμμάχους της ενω οι τριήμερες συμβολικές τελετές πένθους περιορίστηκαν σε μία με το πρόσχημα της πενίας μετά την ολοσχερή καταστροφή της πόλης.
Αυτά έχουν ειπωθεί για την εξαετή βασιλεία της αυτοκράτειρας Αυγούστας Αγριππίνας Ζαμπέτας, της, κατά πολλούς, πιο αδίστακτης αυτοκράτειρας της Ιουλιανής δυναστείας, κάποια από αυτά με ειλικρίνεια και κάποια άλλα με μνησικακία.
No comments:
Post a Comment
Any comments?