Της Χρύσας Γεράνη
Στους κινηματογράφους από 1η Μάρτη. Στον ρόλο της απολυμένης ο Νίκος Ξανθόπουλος.
Μάρτης, γδάρτης και κακός παλμοκοκάφτης… λένε οι Γλυφαδιώτες. Ξημέρωσε η μαύρη Δευτέρα και η ταλαιπωρημένη ρεπόρτερ έλαβε ένα ύποπτο τηλέφωνο…. "Χαίρεται χαίρεται της είπε η αδερφή Δισδαιμόνα ,καλή εβδομάδα και καλό μήνα.Σε πήρα τηλέφωνο για να μάθω τι ώρα θα έρθεις από το γραφείο." Από το γραφείο; Απάντησε η ρεπορτέρ…Μα δεν έχω ετοιμάσει ακόμα τα κείμενα (κάνοντας την γνωστή άσεμνη χειρονομίας περί μαλακίας στους παρευρισκομένους του γραφείου της δουλείας α’)
Κοίταξε εκνευρισμένα το ρολόι και είπε στην αδερφή Δισδαιμόνα …. "Θα έρθω στις 7"
Ξαφνικά ένας ανατριχιαστικός ήχος ακούστηκε από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου …ανθρώπινο αυτί δεν θα το άκουγε αλλά η βιονική ρεπόρτερ κατάλαβε ότι η Δισδαιμόνα έτριβε τα χέρια της από την χαρά της, έπιανε με λαγνεία τα μπερδεμένα αχτένιστα μαλλιά της, τα έβαζε πίσω από τα αυτιά και κάτω από τον ήχο του αγαπημένου της άσματος "τι γλυκό κορίτσι είσαι εσύ» της απαντά ..ωραία γιατί θέλει να σου μιλήσει ο μπαμπάς μου…".
Το τηλέφωνο έκλεισε, η ρεπόρτερ κατάλαβε ότι κάτι θα συμβεί αλλά η περίεργη χαρά της Δισδαιμόνας την μπέρδευε. Μάζεψε τα μπογαλάκια της, πήρε την βαριά τσάντα της στον ώμο, έψαξε να βρει νευρικά εισιτήριο και πήρε τον κατήφορο της Αυγής για να βγεί στον ηλεκτρικό του Ηρακλείου.
Στο μεταξύ στο καταγώγι της Γλυφάδος, η ώρα περνούσε δύσκολα… το μεγάλο αφεντικό εν ονόματι Ριρίκος , έκοβε χαρτάκια με γρήγορες νευρικές κινήσεις. Το πουκάμισο του στο ύψος της μασχάλης είχε κιτρινίσει από τον ιδρώτα της αγωνίας. Η φόδρα της τσέπης του παντελονιού του σκίστηκε από το βγάλε –βάλε τα ευρώ… "όχι που θα πληγώνω εγώ για να μην πατάει στο γαφείο…ποιος θα σηκώνει τα τηλέφωνα ποιός θα δακτυλογραφεί τα κείμενα του Θωμά….'Οχι όχι πάει και τελείωσε θα φύγει , θα την ξεκάνω…."
Η ρεπόρτερ έφτασε στην πύλη της συναγωγής των κατσαρίδων…χτύπησε το κουδούνι. Ξαφνικά η γη σείστηκε, ο ουρανός έλαμψε περίεργα, ο Ριρικος είχε βγεί από το παράθυρο του γραφείου του και κοιτούσε, τα ορθάνοιχτά του μάτια έλαμπαν από μίσος…σάλια έβγαιναν από το μεγάλο του στόμα…ακτίνες Χ, βγήκαν απο τα μάτια του και διαπέρασαν το σώμα της κοπέλας….η ρεπόρτερ μπήκε μέσα, με αργό και σταθερό βήμα τον χαιρέτησε..κάθισε στην πενταβρώμικη καρέκλα και περίμενε υπομονετικά .
"Η συνεγασία μας δεν πέτυχε" , είπε και συνέχισε.. "εγώ δεν ήθελα δημοσιογάφο …ήθελα κάτι σε γαμματέα και να μου το σηκώνει.. το τηλέφωνο….Εσύ είσαι επαγγελματίας δεν μου κάνεις,άσε θα φέγω πίσω μία μάνα που είχε ανοίξει έναν φούγνο η επιχείγηση της έπεσε έξω και δεν ξέγει τι θα απογίνει…."
Η ρεπόρτερ ένιωσε να βρίσκεται στην Χιλή…8,8 ρίχτερ δόνησαν το κορμί ….Η αβεβαιότητα του μέλλοντος την χτύπησε σαν ηλεκτροσόκ… οι ατελείωτες στιγμές που έζησε εκεί μέσα πέρασαν από μπροστά της σαν κινηματογραφικό φιλμ… Έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω…κοντοστάθηκε για λίγο στην εξώπορτα , η καρδιάτης δεν άντεξε…..γύρισε με λυγμούς και αποχαιρέτησε το αγαπημένο της γραφείο και την καρέκλα με τον σκατένιο λεκέ…μετά έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση καταναλώνοντας άφθονη ποσότητα οίνου και καπνού…τα ίχνη της χάθηκαν…βαριά ομίχλη σκέπασε την Μεταξά ….Η ζωή της δεν θα είναι πια ίδια…(συνεχίζεται)
Αφιερωμένο στην Φρίντα, στον Δημήτρη και στα άλλα παιδιά….
Στους κινηματογράφους από 1η Μάρτη. Στον ρόλο της απολυμένης ο Νίκος Ξανθόπουλος.
Μάρτης, γδάρτης και κακός παλμοκοκάφτης… λένε οι Γλυφαδιώτες. Ξημέρωσε η μαύρη Δευτέρα και η ταλαιπωρημένη ρεπόρτερ έλαβε ένα ύποπτο τηλέφωνο…. "Χαίρεται χαίρεται της είπε η αδερφή Δισδαιμόνα ,καλή εβδομάδα και καλό μήνα.Σε πήρα τηλέφωνο για να μάθω τι ώρα θα έρθεις από το γραφείο." Από το γραφείο; Απάντησε η ρεπορτέρ…Μα δεν έχω ετοιμάσει ακόμα τα κείμενα (κάνοντας την γνωστή άσεμνη χειρονομίας περί μαλακίας στους παρευρισκομένους του γραφείου της δουλείας α’)
Κοίταξε εκνευρισμένα το ρολόι και είπε στην αδερφή Δισδαιμόνα …. "Θα έρθω στις 7"
Ξαφνικά ένας ανατριχιαστικός ήχος ακούστηκε από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου …ανθρώπινο αυτί δεν θα το άκουγε αλλά η βιονική ρεπόρτερ κατάλαβε ότι η Δισδαιμόνα έτριβε τα χέρια της από την χαρά της, έπιανε με λαγνεία τα μπερδεμένα αχτένιστα μαλλιά της, τα έβαζε πίσω από τα αυτιά και κάτω από τον ήχο του αγαπημένου της άσματος "τι γλυκό κορίτσι είσαι εσύ» της απαντά ..ωραία γιατί θέλει να σου μιλήσει ο μπαμπάς μου…".
Το τηλέφωνο έκλεισε, η ρεπόρτερ κατάλαβε ότι κάτι θα συμβεί αλλά η περίεργη χαρά της Δισδαιμόνας την μπέρδευε. Μάζεψε τα μπογαλάκια της, πήρε την βαριά τσάντα της στον ώμο, έψαξε να βρει νευρικά εισιτήριο και πήρε τον κατήφορο της Αυγής για να βγεί στον ηλεκτρικό του Ηρακλείου.
Στο μεταξύ στο καταγώγι της Γλυφάδος, η ώρα περνούσε δύσκολα… το μεγάλο αφεντικό εν ονόματι Ριρίκος , έκοβε χαρτάκια με γρήγορες νευρικές κινήσεις. Το πουκάμισο του στο ύψος της μασχάλης είχε κιτρινίσει από τον ιδρώτα της αγωνίας. Η φόδρα της τσέπης του παντελονιού του σκίστηκε από το βγάλε –βάλε τα ευρώ… "όχι που θα πληγώνω εγώ για να μην πατάει στο γαφείο…ποιος θα σηκώνει τα τηλέφωνα ποιός θα δακτυλογραφεί τα κείμενα του Θωμά….'Οχι όχι πάει και τελείωσε θα φύγει , θα την ξεκάνω…."
Η ρεπόρτερ έφτασε στην πύλη της συναγωγής των κατσαρίδων…χτύπησε το κουδούνι. Ξαφνικά η γη σείστηκε, ο ουρανός έλαμψε περίεργα, ο Ριρικος είχε βγεί από το παράθυρο του γραφείου του και κοιτούσε, τα ορθάνοιχτά του μάτια έλαμπαν από μίσος…σάλια έβγαιναν από το μεγάλο του στόμα…ακτίνες Χ, βγήκαν απο τα μάτια του και διαπέρασαν το σώμα της κοπέλας….η ρεπόρτερ μπήκε μέσα, με αργό και σταθερό βήμα τον χαιρέτησε..κάθισε στην πενταβρώμικη καρέκλα και περίμενε υπομονετικά .
"Η συνεγασία μας δεν πέτυχε" , είπε και συνέχισε.. "εγώ δεν ήθελα δημοσιογάφο …ήθελα κάτι σε γαμματέα και να μου το σηκώνει.. το τηλέφωνο….Εσύ είσαι επαγγελματίας δεν μου κάνεις,άσε θα φέγω πίσω μία μάνα που είχε ανοίξει έναν φούγνο η επιχείγηση της έπεσε έξω και δεν ξέγει τι θα απογίνει…."
Η ρεπόρτερ ένιωσε να βρίσκεται στην Χιλή…8,8 ρίχτερ δόνησαν το κορμί ….Η αβεβαιότητα του μέλλοντος την χτύπησε σαν ηλεκτροσόκ… οι ατελείωτες στιγμές που έζησε εκεί μέσα πέρασαν από μπροστά της σαν κινηματογραφικό φιλμ… Έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω…κοντοστάθηκε για λίγο στην εξώπορτα , η καρδιάτης δεν άντεξε…..γύρισε με λυγμούς και αποχαιρέτησε το αγαπημένο της γραφείο και την καρέκλα με τον σκατένιο λεκέ…μετά έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση καταναλώνοντας άφθονη ποσότητα οίνου και καπνού…τα ίχνη της χάθηκαν…βαριά ομίχλη σκέπασε την Μεταξά ….Η ζωή της δεν θα είναι πια ίδια…(συνεχίζεται)
Αφιερωμένο στην Φρίντα, στον Δημήτρη και στα άλλα παιδιά….
No comments:
Post a Comment
Any comments?