Με παράσειρε το ρεύμα,Ερτνογάν δεν είναι ψέμα...

Όπως γνωρίζεται όλοι, σαν κατοικίδιο ψάρι κι εγώ, είχα όνειρο να κολυμπήσω μια μέρα στην ελεύθερη θάλασσα...Μια μέρα, τα κατάφερα και δραπέτευσα απο την απαίσια γυάλα μου. Είπα να ξεκινήσω απο το Αιγαίο, γιατί το Ιόνιο έπεφτε κάπως μακριά...

Έπεσα απο το λιμάνι του Πειραιά. Τι βόθρος! Πήρα φόρα κι άρχισα να ακολουθώ το blue star...Είκοσι λεπτά μετά βρέθηκα στην Τουρκία! Πάντα ήξερα οτι είμαι γρήγορος στο κολύμπι, αλλά δεν φανταζόμουν το ταλέντο μου. Ακόμα και το high speed κάνει 3 ώρες να πάει Μύκονο! Στα είκοσι λεπτά λοιπόν, λέω δεν ρίχνω μια ματιά στην επιφάνεια να δω τι παίζει απο κακοκαιρία; Κάνω ένα εξωτερικό πλούτς όλο χάρη και τι να δω; Ένα υπερωκεάνιο πλοιάριο σαν αυτό που έβλεπα σε παλιές πολεμικές ταινίες!Να ήταν το θωρηκτό Ποτέμκιν;αναρωτήθηκα. Η περιέργειά μου με μετάλλαξε σε γατόψαρο, αλλά δεν φοβήθηκα το θάνατο. Πλησίασα το θαλάσσιο μεταλλικό κήτος, κολύμπησα περιμετρικά μέχρι να εντωπίσω ένα σημάδι. Μπροστά μου φτερούγιζε καμαρωτά μια τουρκική σημαία!Απο τη χαρά μου κόντεψα να σκάσω, προφανώς είχα φτάσει στην Τουρκία σε χρόνο dt!Ξαναμπήκα μέσα στο νερό καμαρωτός καμαρωτός κι άρχισα να φωνάζω δυνατά ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ, για τη νίκη μου.Μέχρι που ένα μπαρμπούνι με άκουσε και πλησίασε να δει τι τρέχει. ΕΓΩ ΤΡΕΧΩ απάντησα με υπεριφάνεια και διηγήθηκα την περιπέτειά μου. Τότε το μπαρμπούνι μου εξομολογήθηκε ΄΄ Ηλίθιος είσαι; Εδω είναι Σούνιο!Βλαμμένε!΄΄ και ξεψύχησε.