Η ΠΟΛΥΤΑΡΑΧΗ ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΤΕΤΡΑΠΟΔΟΥ ΣΕΛΕΜΠΡΙΤΙ

Αυτή είναι η ομορφότερη αλλά και η πιο στενάχωρη ιστορία που σας έχω αφηγηθεί ποτέ. Είναι η Ιστορία του Τζέρι…

Κάθομαι στο σαλονάκι του Κτηνιατρείου. Ο Τζέρι είναι κουλουριασμένος και τρέμει όπως πάντα, περιμένοντας να έρθει η σειρά μας. Απέναντί μας δύο νεαρά σκυλιά, ένα μικρόσωμο τεριέ κι ένα γαλλικό μπουλντόγκ, προσπαθούν ζωηρά αλλά και παιχνιδιάρικα να ξεφύγουν από τα δεσμά τους. Μυρίζουν το χώρο, κάνουν χαρές στα αφεντικά τους. Σκόρπια περιοδικά ακουμπισμένα στο τραπέζι και ένα μάτσο διαφημιστικά από όλα τα σπέρι και τις αμπούλες που κυκλοφορούν. Η ίδια μυρωδιά, αυτή του κτηνιατρείου, τόσο γνώριμη… Έρχομαι εδώ, σε αυτό το ιατρείο, από μικρό παιδί. Τα τελευταία δώδεκα χρόνια πιο τακτικά, για τα δικά μου σκυλιά… ή καλύτερα, τα φιλαράκια μου.

Καθώς κοιτάζω τα δύο νεαρά σκυλιά βάζω τα κλάματα, ξεδιάντροπα μπροστά στα αφεντικά τους και δυστυχώς, μπροστά στον Τζέρι. Μου φαίνεται πραγματικά σαν χθες που κάθισα μαζί του για πρώτη φορά, για τον πρώτο του έλεγχο. Θα ήταν δεύτερη, ή τρίτη μέρα που τον είχα πάρει και είχε βήχα, μια «παιδική» αρρώστια, τίποτα σοβαρό, όπως έμαθα λίγα λεπτά μετά. Θυμάμαι την αφίσα στον τοίχο… Ήταν ένα γέρικο σκυλί και έγραφε κάτι σαν «να το φροντίζεις μέχρι το τέλος της ζωής του». Την ίδια στιγμή αποφάσιζα ότι θα χαρίσω στον Τζέρι μια πολύ όμορφη ζωή, γεμάτη περιπέτειες και εμπειρίες, αλλά δεν είχα φανταστεί πως θα είναι το τέλος.

Ήταν δεδομένο ότι κι ο Τζέρι κάποτε θα γεράσει, ότι τα σκυλιά ζουν λιγότερο από τον άνθρωπο, ότι θα έρθει η μέρα που θα πρέπει να τον αποχαιρετήσω, αλλά αλήθεια, δεν το σκέφτεσαι ποτέ ρεαλιστικά πριν να το δεις να συμβαίνει με τα μάτια σου. Πως πέρασαν έτσι αυτά τα δώδεκα χρόνια; Πόσο γρήγορα… Πως άφησα να ξεγελαστώ, ότι είχαμε πολύ χρόνο ακόμα μπροστά μας;

Ο Τζέρι έκανε μια φανταστική ζωή, όπως ακριβώς του την είχα υποσχεθεί. Γεύτηκε αμέτρητες λιχουδιές, από εξωτικά φρούτα, μέχρι ακριβούς μεζέδες, ενώ μια φορά βούτηξε μέσα στο cucumber martini μου, παρότι ποτέ δεν συμπάθησε το αλκοόλ. Ήταν μια τρέλα που έκανε στα νιάτα μας, ένα βράδυ στο Pere Ubu. Έκανε σπουδαία νυχτερινή ζωή, έζησε αρκετά μαζώξεις και πάρτι στο σπίτι, συνόδευσε εμένα ή άλλες φορές τη μητέρα μου σε κοσμικά μπαρ στην Πάρου, περπάτησε πάνω στην μπάρα της Punda Beach (όταν ήταν ακόμη στις δόξες της) και τον χάιδεψαν πολλές γυμνόστηθες κυρίες. Ταξίδεψε… Με τραίνα, με αεροπλάνα, με πλοία… Από τις κοσμικές διακοπές στις Σπέτσες πριν τρία χρόνια, έως το ελεύθερο κάμπινγκ στη Σαμοθράκη πριν από επτά χρόνια… Φιλοξενήθηκε στα εξοχικά των φίλων μου, στην Αίγινα και το Πόρτο Χέλι..Ταξίδεψε στο Βόλο για να δει τον μπαμπά του φαντάρο. Επίσης πήγε σε ένα beach party στο Μαραθώνα με γνήσια αντροπαρέα – η μαμά του δεν είχε ιδέα. Πέρσι το καλοκαίρι κατασκήνωσε στο Θολό και επισκέφθηκε τη Βοιδοκοιλιά με την Ίντι.  Έκανε αμέτρητους φίλους, δίποδους και τετράποδους. Είχε πολλές ερωτικές περιπέτειες και μια νόμιμη σύζυγο με την οποία απέκτησε 2 παιδιά – δεν τα αναγνώρισε παρόλαυτά. Αλλά ο μεγάλος έρωτάς του ήταν η Ίντι, με την οποία είχε τη χαρά να συζεί τα τελευταία 2,5 χρόνια και να τον ζηλεύουν όλοι… Γιατί ποιο μαλτέζ κυκλοφορεί στην πιάτσα ολόκληρη ημίαιμη μαλινουά γκομενάρα;

Μη νομίσετε όμως ότι ο Τζέρι έζησε μόνο για να γκομενίζει και να χαλάει άσκοπα το χρόνο του στα μπαράκια. Ο Τζέρι, αυτός ο μικρός έρωτας που δεν ζύγιζε ποτέ περισσότερο από 2.300γρ., πήγε σε διαδήλωση στο Σύνταγμα, τότε με τους Αγανακτισμένους, στο μεγάλο συλλαλητήριο. Ως γνήσιος αναρχικός, μπήκε κρυφά στο Αθηναικό Μετρό, ταξίδεψε λαθραία, κρυμμένος κάτω από ένα παρεό, από Αλεξανδρούπολη για Αθήνα. Εργάστηκε σκληρά κάνοντας τον συναγερμό μια ολόκληρη ημέρα σε σιδεράδικο. Μια φορά τις απόκριες έβαψε τα μαλλιά του ροζ. Δεν ξέχασε ποτέ βεβαίως ότι μεγάλωσε σε ένα καλό σπίτι, με γαλλικά και πιάνο.

Για τον Τζέρι, γράφτηκαν πολλά τραγούδια…

1.Όμορφος Τζέρι το πρωί (είναι μια μπάλα τριχωτή)

2. Ο Τζέρι μου, ο τζέρι μου, ο τζέρι μου (κοντός και τριχωτός σαν καραμέλα)

3. Ο μεγαλύτερος σκατιάρης του κόσμου (για μένα είσαι εσύ)

Έχω αμέτρητες αναμνήσεις μαζί του, αφήστε που είναι παμπόνηρος και ακόμη και τώρα με κάνει να γελάω με τις σκανταλιές του. Μπορεί να είναι αδύναμος, με σοβαρά θέματα υγείας… Μπορεί η τελευταία εβδομάδα να ήταν η πιο δύσκολη της ζωής του… Μπορεί ακόμη και τώρα, να μην συνειδητοποιώ πόσο κοντά είναι το τέλος… Έχω να σας πω όμως, ότι ο Τζέρυ χθες έφαγε παγωτό και πίτσα και ήταν ευτυχισμένος.