#Panellinies Vol2: Little Zed & Ο καθηγητής Σνέιπ

Όλα ξεκίνησαν στη Β’ Γυμνασίου, στο μάθημα της Ιστορίας. Με αυτόν τον καθηγητή δεν θα τα πήγαινα καθόλου καλά, για ανεξήγητους ακόμη τότε λόγους. Από την επόμενη χρονιά και κάθε χρονιά μέχρι το τέλος του σχολείου, ήταν ο καθηγητής στο μάθημα των Θρησκευτικών. Η σχέση μας ήταν σαν αυτή του Χάρι Πότερ και του Σνέιπ. Δεν με συμπαθούσε, δεν τον συμπαθούσα…

Εκείνος έλεγε για τις παραβολές και κόλλαγε διάφορα ηθικά διδάγματα, εγώ του έλεγα για τα παιδάκια στη Αφρική που πεθαίνουν της πείνας «και που είναι ο θεός;». Εκείνος έλεγε ότι το Sex & the City (που ούτε ένα επεισόδιο δεν είχε τύχει να δω ακόμη τότε) είναι έκφυλο και προσπαθούσε να μας πείσει ότι δεν υπάρχει «απλώς σεξ» στο δρόμο του Θεού. Εγώ του έλεγα ότι καμία δεν μένει έγκυος μυρίζοντας λουλούδια, ιατρικώς αποδεδειγμένα. Που να δείτε τη φάτσα του όταν ανέφερα ότι διάβασα σε άρθρο ότι ο Ιησούς είχε αδέρφια και ότι ο Βοναπάρτης είχε πει πως «όποιος έχει βρεθεί σε πεδίο μάχης, δεν πιστεύει ότι υπάρχει Θεός».  

Αυτά κι άλλα πολλά, μας έφεραν στην έκρηξη της κόντρας μας. Όταν στο α΄τετράμηνο της Γ’ Λυκείου άλλοι έγραφαν 15 και στον έλεγχο τους έβαζε 17 και 18, εγώ είχα γράψει 20 και είχα πάρει 17! Και τότε τον ξεμπρόστιασα σε όλη την τάξη, κι εκείνος απάντησε ότι δεν είναι μόνο το διαγώνισμα, αλλά και η συμμετοχή στην τάξη. Κι εγώ του απάντησα ότι συμμετέχω και με το παραπάνω, ανεξάρτητα αν συμφωνούν οι απόψεις μας κι είναι καλύτερο να διαφωνώ παρά να κοιμάμαι όπως άλλοι! Είπα πολλά και η γλώσσα μου δεν μαζευόταν, είχα γίνει έξαλλη και για πρώτη φορά δεν κοιμόταν κανένας συμμαθητής μου. Ο «αγαπημένος» μου καθηγητής παραδέχτηκε τελικά ότι με αδίκησε και ότι "είσαι μια αληθινή επαναστάτρια" και το χειρότερο, «μια αληθινή χριστιανή κι ας μην πιστεύεις... ή έτσι λες». Και άντε Επαναστάτρια να το δεχτώ, ποιος έφηβος δεν γουστάρει να τον λένε επαναστάτη! Αλλά Χριστιανή? Εγώ?? 

Ο βαθμός μου αποκαταστάθηκε στο επόμενο τετράμηνο, αλλά δεν του απεύθυνα ποτέ ξανά το λόγο, μέχρι που στο τέλος του γραπτού στις ενδοσχολικές εξετάσεις, αφιέρωσα και μια παράγραφο για να του πω καλό καλοκαίρι και πόσο χαίρομαι που τελείωσε το σχολείο και δεν θα τον φάω στη μάπα καμία άλλη χρονιά ποτέ! Έτσι όπως σας το γράφω. Το γραπτό μου άλλωστε ήταν σωστό, ήταν 20άρι και αυτό δεν θα άλλαζε (πίστευα με ανεξήγητη αισιοδοξία).

Λίγες ημέρες αργότερα ήταν η τελετή αποφοίτησης. Είχε ζητηθεί από τα παιδιά, εάν έχουν κάποιον αγαπημένο καθηγητή, να του ζητήσουν να τους απονείμει το αποφοιτήριο. Εγώ δεν είχα αγαπημένο καθηγητή, οπότε το άφησα στην τύχη. Μπήκαμε με τις συμμαθήτριες στην αίθουσα όπου θα φορούσαμε τήβεννο –η παρομοίωση με το Χόγκουαρτς δεν θα ήταν περιττή. Ξαφνικά δύο χέρια απλώθηκαν στους ώμους μου και μου φόρεσαν τον μαύρο μανδύα. Ήταν αυτός! Ο Σέβερους Σνέιπ. «Θέλει να μου χαλάσει ακόμη και την ιερή ημέρα της αποφοίτησης!», σκέφτηκα και παγώνοντας το χαμόγελό μου τον κάρφωσα με τα μάτια και γρύλλισα αμυντικά. «Έγραψες, 20», είπε. «Το ξέρω», απάντησα υπερήφανα. «Διάβασα κι αυτό που μου έγραψες στο τέλος…», είπε με πικρία. Μα πόσο θράσος και θάρρος είχα, εγώ που ποτέ δεν είχα φερθεί σαν κωλόπαιδο ως τότε. Δεν απαντούσα τον κοιτούσα ειρωνικά και ετοιμαζόμουν να γυρίσω την πλάτη να φύγω. Είχα τσιμπήσει το βαθμό μου άλλωστε. «Ζήτησα να σου απονείμω ΕΓΩ το αποφοιτήριο…», είπε δειλά. «ΓΙΑΤΙ;» γκάριξα και νόμιζα ότι θα βάλω τα κλάματα από τα νεύρα μου. «Μα γιατί είσαι η αγαπημένη μου μαθήτρια κι ας μη με συμπαθείς!», είπε. Φαινόταν να το εννοεί και παρότι ξαφνιάστηκα πολύ –γιατί το έλεγε στα αλήθεια και όχι, δεν ήθελε να μου χαλάσει τη διάθεση μόνο- χαμογέλασα ευγενικά και βγήκα παγωμένη στο χώρο της εκδήλωσης.

Ο Σέβερους Σνέιπ μου έδωσε τον πάπυρο συγκινημένος και με φίλησε σταυρωτά δίνοντάς μου την ευχή του.

Φοβερή ιστορία και πέρα για πέρα αληθινή.

Υ.γ.. Πιο πολύ από εμένα ξαφνιάστηκε ο μπαμπάς μου βέβαια, που το φύσαγε και δεν κρύωνε… «ΜΑ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ!»…

Υ.γ. Δεν τον ξαναείδα ποτέ τον καθηγητή Σνέιπ από τότε.