Lucy love

Αυτό είναι ένα μεγάλο άρθρο…(αλλά στο τέλος του κρύβει μια έκπληξη)

Όπως ξέρετε οι περισσότεροι, δουλεύω σε ιδιωτικό μαιευτήριο , σε διοικητικό πόστο, όχι σε νοσηλευτικό. Παρόλ’ αυτά, μετά από περίπου 5 χρόνια, έχουν δει πολλά τα μάτια μου και μπορώ να έχω άποψη για την εγκυμοσύνη, τον τοκετό και τις χαρές και τις συμφορές που αυτά συνοδεύουν… Δεν είμαι ακόμη μητέρα και παρότι δεν είμαι μεγάλη fun του αθλήματος της μητρότητας (γιατί πρόκειται περί άθλου), έχω ονειρευτεί ότι κάποτε θα έχω μια κόρη και θα την λένε Στεφανία.

Δεν είμαι μεγάλη fun, γιατί ξέρω περισσότερα από κάποια που δεν δουλεύει σε μαιευτήριο. Ξέρω ας πούμε, ότι φαντάζεστε ότι μετά από μια νύχτα πάθους ξεφύγατε και μείνατε έγκυες και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα, αλλά δεν είναι έτσι. Καταρχήν, το θαύμα της σύλληψης δεν είναι τόσο απλό. Υπάρχουν γυναίκες 28 χρονών με πρόωρη εμμηνόπαυση. Υπάρχουν πολλά ζευγάρια με πρόβλημα υπογονιμότητας, σε όλες τις ηλικίες, κυρίως μετά τα 35. Γιατί αυτά μας έχει κάνει η κρίση και οι τάσεις φιλοδοξίας για μια καριέρα που τελικά, έχει νόημα;

Επιπλέον, είναι πολλά «πρέπει» που μια μη προγραμματισμένη εγκυμοσύνη δεν υπηρετεί. Όπως για παράδειγμα, η λήψη φυλλικού οξέος 3 μήνες πριν τη σύλληψη. Όχι ότι είναι καταδίκη για το μωρό αν δεν το προλάβεις και απλά μείνεις έγκυος «τυχαία». Άλλο κι αυτό… «Τυχαία». Ή ότι πρέπει να έχετε εξεταστεί για Κυστική Ίνωση, τη νόσο της λευκής φυλής, θα ξαφνιαστείτε για το πόσο συχνό και πόσο δυσάρεστο είναι. Αυτά, πριν μείνεις έγκυος.

Αφού έχεις μείνει, αρχίζει το «ταξίδι» της εγκυμοσύνης και η φρίκη που τρως με τον προγεννητικό έλεγχο. Κάθε εξέταση και ένα καρδιοχτύπι. Είναι το μωρό καλά; Εξελίσσεται φυσιολογικά; Κανείς δεν μπορεί να στο πει 100%. Όσες εξετάσεις και να κάνεις, δεν υπάρχει ντόμπρος γιατρός που να σου αποκλείσει την πιθανότητα κάποιου προβλήματος, έστω μικρού. Ωστόσο, κάνε όσες περισσότερες μπορείς για να αποκλείσεις τα «βαριά». Για όσους ανακαλύπτουν ότι κάτι δεν πάει καλά και αποφασίζουν να διακόψουν κύηση, φαντάζεσαι πως μπορεί να νιώθουν… Χειρότερα όμως όταν χάνεις ξαφνικά το μωρό σου… 4 μηνών, 6 μηνών, ακόμη και τελειόμηνο… ακόμη και στη γέννα. Ναι. Και, ευτυχώς ποτέ στο δικό μας νοσοκομείο, αλλά σε άλλα, και ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να συμβεί, έχουν φύγει από τη ζωή και γυναίκες στη διάρκεια του τοκετού τους.

Γνωρίζω επίσης ότι 1 παιδάκι στις 166 περίπου γεννήσεις στην Ελλάδα μπορεί να γεννηθεί με αυτισμό, κάτι που δεν μπορεί καμία εξέταση να διαγνώσει στην εγκυμοσύνη, αλλά ούτε καν τους πρώτους μήνες της ζωής.

Κι ύστερα, υπάρχει ο αιφνίδιος βρεφικός θάνατος που επισκιάζει τη χαρά σου για 1 ολόκληρο χρόνο και ποιος ξέρει τι άλλο, δεν είμαι γιατρός, ούτε μαία για να τα γνωρίζω. Αυτό όμως που μπορώ να σου πω, είναι να παίξεις με ασφάλεια όσο περνάει από το χέρι σου. Να μη φοβάσαι τις εξετάσεις και να κοιτάς τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν κατάματα και με θάρρος.

Η πιο κοντινή μου φίλη που γέννησε είναι η Σούτκεης. Γέννησε πριν ένα χρόνο ακριβώς, γέννησε φυσιολογικά και όλα πήγαν σχεδόν καλά. Μετά τον τοκετό είχε μια μικρή περιπέτεια με την καρδούλα της, και το μωρό της λόγω προωρότητας (μεγάλο θέμα κι αυτό, θα σας το πω άλλη φορά) ήταν στη ΜΕΝΝ (εντατική νεογνών). Όταν αργούσαν να βγάλουν τη φίλη μου από την ανάνηψη, οι συγγενείς με ρωτούσαν αν αυτό είναι φυσιολογικό. Πίστευαν ότι θα ξέρω, επειδή δουλεύω σε μαιευτήριο – όχι σε αυτό, αλλά δεν είχε σημασία. Υπέθεσα ότι είναι φυσιολογικό, γιατί κάποιες φορές σε κρατούν στην ανάνηψη προαιρετικά ή λόγω κακής οργάνωσης ή έλλειψης προσωπικού, κυρίως στα δημόσια νοσοκομεία.

Τελικά χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε άλλη κλινική από εκείνη που γέννησε… Μακριά από το μωρό της. Πόσο σκληρό!

Παρότι τις πρώτες ημέρες ζωής της Lucy η μαμά της δεν μπορούσε να την κρατήσει στην αγκαλιά της, η Σούτκεης κοίταξε τον πόνο στα μάτια όπως σας είπα. Ο φίλος μου ο  Βασίλης είναι ο μπαμπάς, που όταν έτρεχε από το ένα νοσοκομείο στο άλλο, από τη γυναίκα του στο παιδί του και πάλι πίσω, είχε την ψυχραιμία και την πίστη ότι η μικρή θα θήλαζε όπως είχαν σχεδιάσει, ώστε να δώσει εντολή στις μαίες να μη δώσουν πιπίλα.  Τελικά, η Σούτκεης, αφού έγινε καλά και γύρισε σπίτι της, μόνο σπίτι της δεν γύρισε. Κοιμήθηκε στο αυτοκίνητο έξω από το μαιευτήριο και κάθε μια ώρα, ξυπνούσε, έμπαινε στην εντατική και θήλαζε το μωρό της.

Η Σούτκεης θηλάζει το μωρό της εδώ και ένα χρόνο αποκλειστικά… Το μωρό μας είναι υγιέστατο και όλα πήγαν καλά. Απλώς να ξέρετε ότι δεν είναι όλα ρόδινα, και να γίνεστε γονείς με τα μυαλά στα κεφάλια σας, γιατί θέλει νεύρο, υπομονή και όπως είπαμε πίστη. Όχι απαραίτητα σε κάποιο θεό… Πίστη στον εαυτό σας, στο σύντροφό σας και στο μωρό σας.

Χρόνια πολλά νεσεσεράκι…