Η Αυτοπεποίθηση που (δεν) σου έδωσε ο πατέρας σου

Πολλές φορές στη γιορτή της μητέρας ακούω μπαμπάδες να παραπονιούνται ότι «εμάς δεν μας γιορτάζετε» και «γιορτή του πατέρα δεν υπάρχει;». Για την ακρίβεια, ναι, υπάρχει και εορτάζεται κάθε 3^η Κυριακή του Ιουνίου, αλλά πριν από αυτό, αγαπητοί μπαμπάδες, να δούμε τι κάνετε για τα παιδιά σας και κυρίως, για τις κόρες σας και γιατί θα έπρεπε ή δεν θα έπρεπε να σας γιορτάσουμε.

"Strong, confident women often had good dads. 

It is easy to see why."

Την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση η γυναίκα, την παίρνει από τον μπαμπά της. Όταν έχεις έναν πατέρα υποστηρικτικό, που σε βλέπει και σε αποκαλεί πριγκίπισσα, όταν σου λέει ότι είσαι η πιο όμορφη του κόσμου, κι ας μην είσαι, όταν σου λέει ότι τα αγόρια πρέπει να κάνουν ουρά και να σε παρακαλάνε γιατί είσαι πολύτιμη… ότι δεν πρέπει να σου  φέρονται άσχημα… ότι δεν πρέπει να σε θέλουν μόνο για το σώμα σου… γιατί εκτός από όμορφη είσαι και έξυπνη… και σου λέει μπράβο στα μικρά και μεγάλα κατορθώματα… τότε μεγαλώνοντας θα το πιστέψεις και θα γίνεις μια γυναίκα με ισχυρή αυτοπεποίθηση. Όσες φορές κι αν η μαμά σου, σού πει τα ίδια,  εσύ με δυσπιστία θα γυρίσεις να της απαντήσεις ότι «και η κουκουβάγια το παιδί της το πιο όμορφο του κόσμου το βλέπει…».

Ψυχολόγος δεν είμαι για να καταλάβω το γιατί, αλλά έρευνες δείχνουν ότι στο 90% της, η αυτοεκτίμηση μιας γυναίκας σχηματίζεται χάρη στη συμβολή του μπαμπά της, πριν από την ηλικία των 12 ετών!

Πως ένας μπαμπάς χτίζει την αυτοπεποίθηση της κόρης του; Η λεκτική ενθάρρυνση, η συνεχής παρουσία του στη ζωή της, η ενσυναίσθηση και η εμπλοκή στη συναισθηματική της κατάσταση, ο χρόνος που αφιερώνει για να ακούσει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς της, το ενδιαφέρον του για τα χόμπι και τις προτιμήσεις της, είναι κάποια από αυτά. 

Τι κερδίζουν οι κόρες από έναν τέτοιο πατέρα;

 Κοινωνικοποιούνται ομαλότερα, νιώθουν συναισθηματική ασφάλεια και μεγαλώνοντας κάνουν σταθερές σχέσεις. Όταν έρθει η ώρα να κάνουν οικογένεια, επιλέγουν έναν αντάξιο του πατέρα τους σύζυγο. Είσαι σαφές ότι αν ένας πατέρας φωνάζει, υποτιμά την κόρη του (δεν είσαι καλή μαθήτρια, δεν το έκανες καλά, είσαι χαζή, δεν προσπαθείς καθόλου…) ή τη χτυπά, αργότερα εκείνη θα είναι δεκτική σε έναν άντρα που την υποβαθμίζει, τη βρίζει, ή  τη χτυπά.

Σίγουρα αν ο μπαμπάς σου είναι ο ήρωάς σου, και αυτή τη στιγμή χαμογελάς…προφανώς έχει κάνει κάτι σωστά. Αν ο μπαμπάς σου δεν είπε ποτέ «μπράβο», το πιθανότερο είναι να σε συνοδεύει πάντοτε μια σκιά και μια μελαγχολία στις επιτυχίες σου και όσα μπράβο κι αν ακούς, πάντα θα σου λείπει η επιβεβαίωση και η επιβράβευση από τον πατέρα σου, κι ας βροντοφωνάζεις ότι δεν σε νοιάζει και το έχεις συνηθίσει. Είναι από τις πληγές που δυστυχώς δεν επουλώνονται ποτέ κατά τη γνώμη μου… 

Η καθεμία από τις γυναίκες που είχαν την ατυχία να έχουν έναν πατέρα αδιάφορο ή και αρνητικό, πρέπει να παλέψουν πολύ με τον εαυτό τους για να ξεπεράσουν αυτή την ανασφάλεια.

Χρόνια πολλά στις μαμάδες-κουκουβάγιες που για να μεγαλώσουν πληγωμένα και με χαμηλή αυτοπεποίθηση παιδιά, και να τα μετατρέψουν σε δυνατούς ενήλικες, έγιναν μάνα και πατέρας μαζί, με αυτοθυσία.