1.8.16

Η σεβασμιότατη κυρία Ζed (ή αλλιώς, "Μιά μικρή γριά")



Η κυρία Zed, δεν ξέρει ότι είναι πλέον μια κυρία. Θεωρεί ακόμα Okay να κυκλοφορεί ξυπόλητη στη Νάουσα, με μπερδεμένα κλαδιά στα μαλλιά της αναπολώντας τα καλοκαίρια του 2010 – ήταν πολλά τα καλοκαίρια εκείνης της χρονιάς στον δικό της μοναδικό κόσμο. Η κυρία Ζed είχε πια μεγαλώσει… Στα 28 της χρόνια γνώρισε την αβάσταχτη σκληρότητα του πληθυντικού.

Η ζωή την εκδικούταν. Ήταν από εκείνα τα σπαστικά παιδιά, όπου μέχρι και 7 χρόνια μεγαλύτερους τους μίλαγε στον πληθυντικό. Όταν ήταν 22, το 30 της φαινόταν μακρινό και τώρα, μόλις στα 28 της, ο νέος κόσμος εκείνων των ηλικιών είχε αρχίσει να της μιλάει στον πληθυντικό. Ήταν αργάμισι, στο μπαρ Agosta της Νάουσας, η κυρία Zed στεκόταν στο μικρό χώλ περιμένοντας να αδειάσει η τουαλέτα και να μπορέσει να ουρήσει το ανθρακούχο νερό που μόλις είχε πιεί μονοκοπανιά. Το γήρας βλέπεις δεν σηκώνει πλέον πολύ αλκοόλ, η σουρωτή περνιέται και για βότκα ενίοτε, αρκεί να έχεις πάρει το σωστό ύφος. Ένας 23χρονος νεαρός κοντοστάθηκε, την κοίταξε φευγαλέα –όχι δεν την μπάνισε, πάνε αυτά είχε περάσει πλέον η μπογιά της. «ΠεριμένεΤΕ να πλύνεΤΕ τα χέρια ΣΑΣ???»…
Το εγκεφαλικό πέρασε ξυστά από το στόμα και τα μάτια της, ξεροκατάπιε, έκανε σα να χαμογέλασε και την ίδια στιγμή που μέσα της μια φωνή ούρλιαζε «γιατί ρε μαλακισμένο πόσο χρονών με κάνεις; Τράβα κατούρα!», έγνεψε απλώς ένα «όχι» και επέστρεψε ντροπιασμένη στην παρέα της.

Την επόμενη ημέρα, άβαφη και ανεμοδαρμένη, παρέα με το σκύλο της, η σεβάσμια κυρία Zed επιβιβάστηκε στο πλοίο της επιστροφής. Αποφάσισε να κάτσει με εκείνα τα κορίτσια, μεγάλη παρέα από Ελληνίδες, Γερμανίδες και Βουλγάρες. Δεν είχε συνδέσει κάποια συγκεκριμένη ηλικία με τα πρόσωπά τους, αλλά χοντρικά θα ήταν από 20 έως 24 χρονών η μεγαλύτερη. Σε έναν πολύ σύντομο διάλογο για το εάν υπάρχει ελεύθερη θέση ή όχι, η κοπέλα απέναντι, ευγενέστατη και νεοτάτη της χαμογέλασε λέγοντας «ελεύθερη, καθΙΣΤΕ». Αι σιχτίρ καργιολάκι, σκέφτηκε μέσα της κι έκατσε.


Λίγα λεπτά μετά προσπαθούσε μάταια να καθρεπτιστεί στο κινητό της, για να καταλάβει σε τι οφείλεται αυτός ο ξαφνικός, ενοχλητικός πληθυντικός. Όλα στη θέση τους. Σα να μεγάλωσε λίγο η μύτη; Μωρέ λες άμα την κόψω να δείχνω πιο μικρή; Μήπως αυτό είναι το μυστικό των Κινέζων; Δεν υπήρχαν μεγάλες διαφορές στον καθρέπτη τα τελευταία 3-4 χρόνια. Για την ακρίβεια, εκείνη δεν μπορούσε να διακρίνει καμία διαφορά στη μούρη της από τα 22 και μετά, μόνο στις σέλφις ήταν αισθητή μια αυξομείωση βάρους -εμφάνιση και εξαφάνιση μαγούλας ανά διαστήματα. Όχι, το δέρμα δεν έχει αλλάξει ακόμα, η διάθεση αλλάζει. Το ύφος. Το στυλ. Δεν είναι η ρυτίδα που κάνει τη διαφορά… Είναι αυτό το βαρύ κι ασήκωτο ύφος του «από αύριο πάλι γραφείο… », ένας χώρος που σε σπρώχνει πιεστικά να μεγαλώσεις, γιατί εκεί το να είσαι μικρός είναι μειονέκτημα. 

Αυτή η ξενεροτίλα στη μούρη μας μεγαλώνει, το γήρας έρχεται πρώτα από την καρδιά. 

(όλα οδηγούν στην παραίτηση από τα πάντα και αφοσίωση στο ψάρεμα αστακών στη Γουαδελούπη, πιστεύω ότι συμφωνείτε μαζί μου - ναι σε εσένα μιλάω, στον πληθυντικό).

No comments:

Post a Comment

Any comments?