Η Συμμορία του Μαρκαδόρου - Απλήρωτοι Λογαριασμοί vol2

-       

  Θέλετε να παντρευτείτε;, ρώτησε ο Κοντός χωρίς να χρωματίζει τη φωνή του, όμως ήλπιζε να μπορούσε να καθοδηγήσει το μυαλό όλων των γυναικών του πλανήτη στο «όχι».

Η Τσίχλα χάιδεψε λίγο τη φράντζα της κοιτάζοντας στο κενό… Ξεκίνησε με «Κοίτα να δεις…», η σκέψη της δεν είχε ολοκληρωθεί, δεν ήταν σίγουρη για την απάντησή της παρότι είχε ήδη αρχίσει να την ξεστομίζει… Βεβαίως η Τσίχλα δεν θα μπορούσε παρά να δώσει δύσπιστες, περίεργες, δύσκολες, αμφιλεγόμενες, διπλής ανάγνωσης και τριπλής σκέψης απαντήσεις: Ίσως…δεν ξέρω…δεν είμαι σίγουρη, μπορεί ναι κάποια στιγμή αλλά όχι τώρα… Δε νομίζω…Μπα…Μάλλον όχι…». Η Αρχιμαφιόζα συμφώνησε στο «σίγουρα όχι ακόμα», αλλά και «μήπως δεν μας έρθει και ποτέ η επιθυμία τελικά». Φυσικά όσο πιο κοντά στο γάμο είναι κανείς, τόσο πιο φρικτή μπορεί να γίνει η ιδέα του, κι έτσι ο πιο φανατισμένος κατά του γάμου παρέμενε ο Κοντός, μιας που ήταν ο μόνος που γυρίζοντας πίσω στο σπίτι θα είχε κάποιον να τον περιμένει. Ο Κοντός συζούσε με έναν Μάγειρα, σοβαρό παιδί και μετρημένο, διατεθειμένο να ταξιδέψει στην άλλη άκρη της γης για να τον παντρευτεί. Όμως όχι, ο γάμος δεν τον ενδιέφερε τον Κοντό.

-          Δεν σας λείπουν οι περιπέτειες; Οι αποστολές μας στην Τουλούζ; Δεν νιώθετε καλύτερα όταν ζείτε επικίνδυνα; Δεν χαίρεστε όταν είστε ζαβολιάρες, ύπουλες και κακές;! Ο Κοντός ξεκίνησε τις ερωτήσεις ανέκφραστος και άχρωμος όπως προείπαμε, αλλά στο τέλος παρασύρθηκε σε μια λογοδιάρροια και σαν τον παλιό καλό καιρό βρέθηκε πάνω στο σκαμπό με τεντωμένο το χέρι στο ταβάνι και το δείκτη να πετάγεται να σου βγάλει το μάτι άπαξ και δεν συμφωνούσες με το τσιτάτο του. Ύστερα όμως απογοητευμένος κατέβηκε και ξανάκατσε σα σωστή δεσποινίς, άλλωστε μη ξεχνάμε ότι σε αυτή μας την ιστορία φορούσε την αλεξίσφαιρη ροζ φουστανέλα. 

Η Τσίχλα σταμάτησε να χαϊδεύει αμήχανα το στόμιο του ποτηριού της και ομολόγησε. «Δεν είμαι ούτε εγώ καλά. Δεν είμαι αυτή που ήμουν. Έχω χάσει τις δυνάμεις μου, θυμώνω με τον εαυτό μου, αλλά είναι αλήθεια. Τόσους μήνες είμαι χωμένη σε μια εταιρεία και προσπαθώ να χακάρω το σύστημά τους…». Η Αρχιμαφιόζα γέλασε δυνατά, «να το χακάρεις;», τη ρώτησε. «Ξέρεις..όχι ακριβώς… Να το χαλάσω κυρίως.  Σε άλλες εποχές θα αρκούσε ένα απλό άγγιγμα στον σέρβερ. Δεν έχω τις δυνάμεις πια, έπαψα να πιστεύω στον εαυτό μου…». Ο Κοντός απεφάνθη ότι αυτό είναι αποτέλεσμα της Αθηναικής ρουτίνας. «Έχουμε βαλτώσει! Οι αποστολές μας είναι φόλες! Καμία ζαβολιά, κανένας φόνος, κανένας μαφιόζος και για όλα φταίει ο γάμος!», επέμενε. «Μα αφού δεν έχουμε παντρευτεί;», παραπονέθηκε η Τσίχλα. «Ναι αλλά το σκέφτεσαι. Το κρυφοεπιθυμείς. Παντρεύονται όλοι γύρω σου και νομίζεις ότι πρέπει να κάνεις το ίδιο για να πιστέψεις ότι κάτι πέτυχες στη ζωή σου, αφού σαν πράκτορας απέτυχες». Η Τσίχλα παρεξηγήθηκε, «δεν απέτυχα σαν πράκτορας!». Ο Κοντός που σε άλλες περιπτώσεις θα είχε γίνει πυρ και μανία για να περάσει το δικό του, ανακάθισε χαλαρά, ακούμπησε την πλάτη πίσω στο τζάμι… «Τόσα όνειρα… Τόσες φιλοδοξίες… Τόσα "ο Εντουάρ είναι Κονάρ" γραμμένα με μπλέ μαρκαδόρο...Άπατα όλα», είπε…