Εσύ πόσο άρρωστος νιώθεις σήμερα;

Εσύ πόσο άρρωστος νιώθεις σήμερα; Πόσο στην έσπασε το αφεντικό σου; Πόσο κόλλησες στην κίνηση; Πόσο αργεί η άδειά σου; Πόσο βαριέσαι σπίτι; Πόσο βλαστημάς που δεν έχεις λεφτά για δεύτερη μπίρα; Πόσο απελπισμένη είσαι που δεν έστειλε; Πόσο κακομοίρα που δεν σε παντρεύεται; Πόσα λεφτά πρέπει να ζητήσεις αύξηση; Πόσο νευρίασες με τους γονείς σου; Πόσες φορές τους έβρισες;  

Αλήθεια αρχίζω να πιστεύω ότι θα δίναμε στη ζωή μας πολύ μεγαλύτερη αξία αν ξέραμε πότε είναι γραμμένο το τέλος μας. Τόσες χαμένες ευκαιρίες για ευτυχία…

Μέχρι που συναντάς αυτά τα υπέροχα γκρίζα μάτια του συνομήλικου φίλου σου που παλεύει με τον καρκίνο σε αγώνα πέρα για πέρα άνισο, και σε ρωτάει με συμπόνια και σαν να σε λυπάται, «πως τα πας; Όλα καλά;». Και τσούζει η γλώσσα σου να πεις «ας τα λέμε καλά», ή «σκατά» και να αρχίσεις τη γκρίνια για όλες τις δυστυχίες που σε έχουν βρει. Ξέρεις, είμαι κι εγώ από αυτούς που φέρνουν σχετικά εύκολα την καταστροφή κι αλήθεια όταν με βρει κάποια αληθινή δυστυχία αναρωτιέμαι… θα το αντέξω; Θα μπορώ να χαμογελάω και να ρωτάω τους άλλους με συμπόνια, σαν να έχουν εκείνοι το πρόβλημα και όχι εγώ, πως τα πάνε και τι κάνουν και πότε θα πάρουν αυτό που ζητάνε ;–άδεια, αύξηση, γάμο, ότι ονειρεύεται ο καθένας. Θα μπορώ να υπόσχομαι ότι θα κανονίσουμε και θα τα πούμε, χωρίς να ξέρω αν θα είμαι μέχρι «τότε» εδώ για να τους ξαναδώ;

Χάθηκα για λίγα λεπτά μέσα σε αυτά τα γκρίζα λαμπερά ματάκια. Το βάρος στην καρδιά μου είναι ανυπόφορο… Αύριο θα είμαι καλύτερα και μεθαύριο θα το έχω ξεχάσει, θα πήζω στην κίνηση και θα βλαστημάω και μετά θα πάω διακοπές και όλα θα είναι καλά για δέκα μέρες… Μετά πάλι τα ίδια. Τώρα λέω ότι δεν θα το ξεπεράσω ποτέ…Μα θα το ξεπεράσω και το επόμενο άρθρο μου μπορεί να είναι γεμάτο αστειάκια. Όχι όμως σήμερα…

Σήμερα κατάλαβα ότι μπορώ να νιώσω τεράστια ανακούφιση και χαρά αγκαλιάζοντας κάποιον που δεν έχω αγκαλιάσει ποτέ πριν, αλλά εύχομαι να έχω ξανά την ευκαιρία, και παράλληλα να αισθάνομαι τη μεγαλύτερη λύπη του κόσμου… Και κυρίως την ανημποριά. Το χαμόγελο μου να ακούγεται μέχρι τα έγκατα της ψυχής μου και παράλληλα να κλαίω βαθιά. Σήμερα κατάλαβα ότι μπορεί να νιώθουμε απέραντη αγάπη για άτομα που γνωρίζουμε ελάχιστα, κι αυτό να το αντιλαμβανόμαστε από την απελπισία που μας προκαλεί το γεγονός ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα απολύτως για να τα βοηθήσουμε. Σήμερα έτυχε να δώσω αίμα, για κάποιον άγνωστο… Και για εκείνον που αγκάλιασα για λίγα δευτερόλεπτα, δεν υπάρχει τίποτα που μπορώ να δώσω, κι αυτό με κάνει κομμάτια.

Επίσης, σήμερα αντιλήφθηκα ότι πολλές φορές κρατιόμαστε μακριά από διακριτικότητα, γιατί φαινομενικά υπάρχουν άλλοι πιο κοντινοί για να βρίσκονται κοντά… Όμως τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι. Μπορεί να αισθάνεστε περιττοί ή αμήχανοι, μπορεί να μην έχετε να πείτε καμία σοφία ή να μην σας παίρνει να δώσετε κουράγιο, αλλά μη σκάτε, δεν περιμένουν από εσάς να ακούσουν φλυαρίες τέτοιου είδους. Αρκεί να είστε εκεί με ένα ζεστό χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα καλαμπουράκι, να θυμίζετε μια χαζή μικρή σας ανάμνηση ή να δημιουργήσετε μια νέα.

Και σταματήστε να νιώθετε άρρωστοι με τα πάντα. Νιώσε καλά γιατί δεν ξέρεις πόσο ξαφνικά μπορεί να αλλάξει αυτό. 

Στη μνήμη του Φώτη, που δεν χρειαζόταν να τον ξέρεις πολύ καλά για να τον αγαπήσεις για πάντα.