#TheWeddingDay_Ceremony

Εκείνη την ημέρα είχα ξυπνήσει από νωρίς για να πάω σε ένα συνέδριο. Επειδή τα μυαλά μου τα είχα στο γάμο, κοίταξα γοργά και αφηρημένα τη διεύθυνση, «Μεσογείων 151», μπούκαρα στον μαύρο σίφουνα και ρύθμισα το gps με το ένα χέρι –στο άλλο χέρι το μπεγλέρι. Διέσχισα τη Γούναρη, βρήκα την Ηλιουπόλεως, ανέβηκα στον Καρρέα και μπήκα στον Περιφερειακό. Ολόκληρο ταξίδι, αλλά χαλάλι…

Τρία τέταρτα της ώρας αργότερα έχω φτάσει στη διασταύρωση με τη Μεσογείων κι ενώ το gps με διατάζει να συνεχίσω ευθεία, προς Κατεχάκη, αποφασίζω να στρίψω στη Μεσογείων και αγάλι αγάλι να την ανέβω μέχρι να βρω το σωστό νούμερο. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι; Στο μεταξύ το gps να λυσσάει να στρίψω ανάποδα από εκεί που εγώ πίστευα ότι πρέπει να πάω, αλλά επειδή ουκ ολίγες φορές με έχει προδώσει, αποφάσισα να βασιστώ στο ένστικτό μου –το οποίο δυστυχώς με έχει προδώσει ακόμη περισσότερες φορές. Στη διαδρομή έχω πάρει τηλέφωνο και τη μητέρα, πιο πολύ για παρέα, ενώ μες τις άκρες της εξηγώ που πάω. «Αααα, θα είναι μακριά καλέ, μετά την Αγ. Παρασκευή». Έτσι κι εγώ, προσπέρασα την Αγία Παρασκευή κι έφτασα όρια Γέρακα με Γλυκά Νερά, όπου έκλαιγα χαμένη και απαρηγόρητη στη μέση του πουθενά και η μάσκαρα είχε μπει στα μάτια μου και με έκαιγε.

Αφού παραλίγο να πληρώσω τριπλά διόδια στην Αττική ξαναβρήκα τη Μεσογείων κι άρχισα να την κατεβαίνω. Όταν πια έφτασα εκεί που ξεκίνησα, αντιλήφθηκα ότι υπάρχουν νούμερα πιο κοντά σε αυτό που ψάχνω και από την αντίθετη πλευρά. «Μα τι χαζή! Δίπλα ήμουν!», είπα στον εαυτό μου. Όταν έφτασα όμως στη Λεωφ. Μεσογείων 151 δεν υπήρχε τίποτα. Και τότε μου αποκαλύφθηκε ένα μεγάλο μυστικό. Δεν έψαχνα ποτέ τη λεωφόρο, αλλά την οδό Μεσογείων, που ήταν στο Αμαρούσιο. Έφτασα κάποτε, αλλά είχα περάσει ήδη 2,5 ώρες στο αυτοκίνητο.

Εξουθενωμένη όταν γύρισα πλέον σπίτι, είχα μόλις 1 ώρα να ετοιμαστώ και να φύγω για το γάμο. Πάλι θα έπρεπε να ρυθμίσω το gps για να φτάσω, ιδέα δεν είχα που είναι η τελετή. Αυτή τη φορά έβαλα το gps του κινητού και μέχρι ενός σημείου πίστευα ότι είναι σωστή η διαδρομή… Μέχρι που άρχισα να προσπερνάω τις ταμπέλες για «Ζωγράφου» και να οδηγούμαι πάλι προς τη Μεσογείων και να με λούζει κρύος ιδρώτας, καθότι πίστευα ότι το gps με πηγαίνει πάλι στον πρωινό μου προορισμό.

Η νύφη, ο γαμπρός και τα δύο υπέροχα σκυλιά τους πόζαραν στον κήπο του Δημαρχείου για τη φωτογράφηση. Η συγκουμπάρα κι εγώ ασορτί, χ ωρίς προηγούμενη συνεννόηση, αλλά ποιος να το πιστέψει… Ο Cari και ο Συγκούμπαρος σε mood Zak Galifianakis, έδιναν μια νότα παρωδίας στο σκηνικό. Ύστερα περάσαμε στην αίθουσα… Ο Αντιδήμαρχος σφύριξε ένα σύντομο λόγο αγάπης, η συνυφάδα βούρκωσε, ο γαμπρός χάιδευε την πλάτη της νύφης τρυφερά κι ύστερα μπήκε στο σκηνικό ο Cari για να βάλει τις βέρες. Η νύφη έδωσε κομψά το χεράκι της, εκείνος της το έπιασε σα να ήταν χερούλι μπουλντόζας και με το άλλο χέρι έσπρωξε με όλη του τη δύναμη τη βέρα να τη σφηνώσει καλά-καλά στον πάτο του δακτύλου με όρια παλάμης.

Ακολούθησε ήπιο γλέντι, όπου καταναλώθηκε ένας Δούναβης από τσίπουρο, ενώ οι δύο συγκούμπαροι ενθουσιασμένοι από τη νέα τους ιδιότητα δεν σταμάτησαν να προσφωνούν ο ένας τον άλλο «κουμπάρε». Ο γαμπρός κοίταζε και ξανακοίταζε το χέρι του, του πήγαινε ωραία αυτή η βέρα τελικά.

Περισσότεροι από 10 άνθρωποι –όσοι ήταν στο τραπέζι περίπου δηλαδή!- με ρώτησαν πότε με το καλό και στα δικά μου. Πόσα χρόνια είστε μαζί; Και δεν έχετε παντρευτεί; Και πότε με το καλό; Το συζητάτε; Άντε να κάμετε κανένα παιδάκι! Κάντε κι εσείς ένα! Τόσα χρόνια; ΟΟΟΟ πρέπει οπωσδήποτε να κάνετε κάτι για αυτό. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, αντί να παντρευτώ μου ήρθε να χωρίσω, ή να λέω ψέματα ότι τον γνώρισα προχθές σε ένα μπαρ.

Βίον ανθόσπαρτον!