Φάε ρυζόγαλο, κάνει καλό!

σορι για τη φωτο δεν τη βρήκα σε καλύτερη ανάλυση αλλά είναι συμβολική

Σας γράφω πάλι από το γνωστό μπαλκόνι της Μάρπησσας. Τι μου κάνετε; Είναι 22 Αυγούστου και βρίσκομαι περίπου στα μισά των διακοπών μου. Το λαπ τοπ είναι δανεικό. Κι όμως φίλες και φίλοι, πέντε καλοκαίρια πέρασαν από το 2010, το επικότερο των επικότερων όλων των εποχών... Να θυμίσω σύντομα:

1. Ντόρα πουτανάκι, σε βρήκα, πούλοοοοο
2. Η μέρα που βάψαμε τα νύχια μας κίτρινα και μωβ
3. Η παρέα των 6
4. Δεν μπήκα καν στη διαδικασία να ρουφηχτώ
5. Δεν φεύγω από εδώ, εδώ θα μείνω μέχρι να με βάλετε σε κάποιο πλοίο και παράλληλα
6. Μιζεροπικραμένη VS Ψευτοχαμογελής

και φτάνει, γιατί εκτός από την Κλαίρη, δεν με καταλαβαίνει κανένας άλλος. Κοιτιέμαι στον καθρέπτη, ντάξει, τούμπανο είμαι ακόμα, κρατιέμαι καλά. Μόνο που αντί του τζιν τόνικ, αυτό που πλέον με κάνει τον πιο χαρούμενο άνθρωπο της Πάρου, είναι ένα ρυζόγαλο. #NewLyssa

Μόνο που το στέκι που είχαμε τότε,  έχει γίνει η επέκταση της πιο λούζερ ταβέρνας του νησιού, κι αντί για τα μπιτσόμπαρα που ξεροσταλιάζαμε όλη μέρα, τώρα κάνουμε τις φώκιες στα ρηχά, στις πιο απόμερες παραλίες. Επίσης, κάτι που αλλάζει στα 27 έναντι των 22 (τζίζας, υπήρξα τόσο νέα κάποτε...) είναι ότι ένα ξεκάρφωτο "είσαι πολύ όμορφη" μας γυρνάει τα έντερα αντί να μας κολακεύσει (αλλά πάλι καλά που το ακούμε ακόμα, ε;).

Κατα τ'άλλα, δεν άλλαξε τίποτα. Εκτός ότι την παραλία παραδίπλα του Φάραγγα την κατάπιε η θάλασσα κι ότι γυρνώντας στο σπίτι κατά τις 03:00 το ξημέρωμα, θεωρούμε ότι είμαστε τρελά παρτάλια.

Ξέρω ότι το ρυζόγαλο και οι κρυφές παραλίες ακούγονται κάπως boring σε εσάς που είστε τώρα 20, 22 χρονών, αλλά δεν είναι καθόλου. Δεν νοσταλγώ καθόλου εκείνη την εποχή, όπου έτρωγα κι έπινα μπούρδες και καθόμουν μαζί με άλλους 5.000 λουόμενους κάτω από την ίδια ομπρέλα. Βέβαια τότε μου άρεσε, οπότε καλά έκανα... Αλλά προφανώς τότε δεν με ενδιέφερε αν έχω χοληστερίνη ας πούμε. Όσο για τις παραλίες, ναι, υπάρχουν πολύ καλύτερες από αυτές που ξέραμε και που τώρα έχουν κατακλειστεί με τρελούς που κυνηγούν τον εαυτό τους, όπως ο σκύλος την ουρά του, με ένα ακόντιο, για να βγάλουν σέλφι. Δεν θα σας πω που είναι αυτές οι παραλίες, γιατί θα έρθετε και θα μας τη σπάσετε!

Διασκεδάστε όπως σας αρέσει, εκεί που είστε ήμουνα και εκεί που είμαι θα έρθετε κι ελπίζω να σας αρέσει η διαδρομή...