Η Μετακόμιση vol2

Όσα fragile και να βάλεις στις κούτες σου, πάντα θα υπάρχουν απώλειες και μοναδικός στόχος σου πρέπει να είναι οι απώλειες να είναι όσο το δυνατό λιγότερες. Κι εκεί που ανησυχούσα για το ποιος θα μεταφέρει τα πορσελάνινα τσαγερό, το φλιτζάνι που είχα τυλίξει με διπλή εφημερίδα και μπόλικο χαρτί τουαλέτας, κύλισε από τα χέρια μου, έπεσε κάτω από το τραπέζι και χωρίς ποτέ να ξετυλιχθεί, έγινε κομμάτια. Κανείς δεν μπορεί να προφυλάξει τον εκ γενετής ατζαμή.

Τέλος πάντων, μετά την καταστροφή που συνέβη με το τσαγιερό, επιδόθηκα στο πακετάρισμα των κουζινικών σκευών που τουλάχιστον δεν σπάνε. Κατσαρόλες και κατσαρολάκια, τηγάνια, τεφάλ και μπρίκια, όλα σε ένα ντουλάπι. «Πρέπει να μάθω να μαγειρεύω…», είπα στον εαυτό μου, γιατί αλλιώς τσάμπα κόπος να κρατήσω όλα αυτά τα σκεύη. Και ορίστε και μια φριτέζα, που η μαμά δεν χρησιμοποιεί ποτέ και ούτε τη γιαγιά θυμάμαι να φτιάχνει πατάτες τηγανιτές, εγώ όμως, βλέποντας τον εαυτό μου στο μέλλον, δεν μπορώ να τον αποκλείσω από το να γίνει μαμά εξοπλισμένη με φριτέζα, αχρείαστη να’ ναι. Στην ίδια κούτα με τα κατσαρολικά, μπήκε και η συσκευή του Φοντύ, μέσα στην οποία βρήκα την εικονιζόμενη συνταγή της γιαγιάς μου!

Τα κουζινικά δεν τελειώνουν στα κατσαρολικά. Κάπου εδώ η γιαγιά είχε καταχωνιάσει ένα περίεργο και ογκώδες πολυμίξερ-αποχυμωτή-που φτιάχνει και καφέ ίσως… Αχα! Να’ το! Το άρπαξα και με τα δύο χέρια και του έταξα να φτιάχνω σμούθιζ και milk shakes και τότε, πίσω από αυτό εμφανίστηκε ένα άλλο εξωγήινο αντικείμενο αγνώστου ταυτότητας. Ήταν γυαλιστερό κι έμοιαζε με εργαλείο βασανηστηρίων. Φαινόταν κοφτερό και βαρύ και δεν ήξερα πώς να το πιάσω μη και μπει ο διάολος μέσα του και μου αρπάξει κανένα δάχτυλο. Με τα πολλά, το κατέβασα στο ύψος των ματιών μου και το περιεργάστηκα για αρκετή ώρα, μέχρι που κατέληξα ότι είναι μπούσουλας για κιμά. Αλλά και πάλι, δεν ήμουν σίγουρη. Μετά από σύντομη έρευνα στο Google ανακάλυψα ότι είναι μηχανή για να φτιάχνεις σπιτικά μακαρόνια. Με έλουσε κρύος ιδρώτας… Όχι μόνο θα πρέπει να μάθω να μαγειρεύω, αλλά θα γίνω Άκης Πετρετζίκης στην καλύτερη, Μποτρίνι στη χειρότερη. Ε, όχι. Αυτό πάει πολύ, σκέφτηκα. Αλλά τι περιμένεις από έναν άνθρωπο που κρατάει μέχρι και τα χαρτάκια της τσίχλας του μη και τα χρειαστεί. Να πετάξει ολόκληρη μακαρονομηχανή; Όοοοχι, είναι προίκα μου και το συσκεύασα κι αυτό-προσέχοντας πάντα μη μου φάει το χέρι.

Με τούτα και με εκείνα, σχεδόν τελείωσα από τα σχετικά με την κουζίνα προικιά μου. Και τώρα είχε έρθει η ώρα να πακετάρω όλα όσα δεν θα χρησιμοποιήσω, αλλά οφείλω να φυλάξω στην αποθήκη ως κειμήλια. Σε αυτή τη διαδικασία υπάρχει κάτι που με προβληματίζει ιδιαίτερα. Τι κάνουμε με τις φωτογραφίες μου; Ο παππούς και η γιαγιά έχουν τουλάχιστον 20 κάδρα με τη μουτσουνάρα μου σε όλο το σπίτι. Εμένα δεν μου αρέσουν οι κορνίζες με φωτογραφίες, τις βρίσκω λίγο μακάβριες, ίσως και ντεμοντέ και σίγουρα δεν θα στόλιζα τα πορτρέτα μου στο δικό μου σπίτι λες και δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι να μείνουν εκεί μέσα. Μιλάω για τον μελλοντικό σύζυγό μου και τα μελλοντικά κουτσούβελα (2 σκυλιά κι ένα παιδί ή ανάποδα).   Να τις βγάλω από τα κάδρα δεν μου πάει. Να τις βάλω όλες σε μια μεριά, θα μοιάζει με Ναός λατρείας στο πρόσωπό μου. Να τις φυλάξω μαζί με τα κάδρα ακούγεται απαίσιο. Κι έτσι αποφάσισα να τις ψηφιοποιήσω και να τις βάλω σε ένα ηλεκτρονικό κάδρο για να τις δώσω στον παππού! Τώρα ναι, μπορώ να τις αποθηκεύσω με ήσυχη τη συνείδησή μου…