Το 27: Feliz Cumpleaños (Χαρούμενα Γενέθλια)

Σήμερα ξύπνησα 27 χρονών. Πήγα στο μπάνιο, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη –ντάξει, καλή είμαι ακόμα- κι ύστερα κοιτάχτηκα λίγο πιο καλά… Λόλα-να-ένα-σπυράκι. Ορίστε κάτι που δεν άλλαξε από τα 17 έως σήμερα… Μια φορά το μήνα εμφανίζω το εφηβικό σπυράκι στο πιγούνι και νομίζω ότι μέχρι την κλιμακτήριο αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει.

Πριν από αυτό όμως, είχα ξυπνήσει κατά τις 04:00 το πρωί, που συμβαίνει να είναι η πραγματική ώρα που γεννήθηκα. Αλλά κανείς δεν είχε στείλει «στις 24:00» μήνυμα όπως τα παλιά τα χρόνια… Είναι απλό: Οι φίλοι μου κοιμούνται πριν τα μεσάνυχτα και σιγά μη χάσουν τον ύπνο τους για να μου ευχηθούν. Αντιθέτως, στις 09:30 το πρωί, η πλειοψηφία έχει ήδη ξυπνήσει-παει γραφείο-πιεί το δεύτερο καφέ-ανοίξει facebook και ευχηθεί στο wall μου.

Πριν φτάσω στο γραφείο, πήγα στην Ανεμώνη να πάρω εκλεράκια για τους συμμαθητέ..συναδέλφους θέλω να πω. Η maman πάντα από εκεί μου έπαιρνε γλυκά για να κεράσω στο σχολείο και συγκεκριμένα, τα εκλεράκια. Αφού δύο χρόνια τώρα είχα ταράξει τους συναδέλφους στα νηστίσιμα, φέτος έκανα βουτιά στην κόλαση και τους έφερα the good thing κι άμα τους αρέσει, αν όχι, καλύτερα για εμάς τους υπόλοιπους.

Κάτι ακόμα που θα ήθελα να σημειώσω για αυτά τα γενέθλια, είναι η λύσσα που ένιωσα όταν το amore μου ευχήθηκε με ένα μήνυμα και χιλιάδες emoticons. Δηλαδή, αν δεν με πάρει αυτός τηλέφωνο, τότε ποιος; Που ζούμε; Στο matrix; Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα σκυλιά μας;! Αν με διαβάζεις, τρέχα στο ανθοπωλείο της γειτονιάς και στείλε μου λουλούδια, γιατί μαύρο φίδι που σ’έφαγε κακομοίρη μου.

Καθώς οδηγούσα, κι ενώ είχε πολλή συννεφιά και ετοιμαζόταν να βρέξει, άκουγα «Tombe Tombe Tombe la pluie» (πέφτει πέφτει πέφτει η βροχή) ένιωσα να είμαι ξανά στη Γαλλία. Τι καλά! Μεταπτυχιακή φοιτήτρια στα 24, στην Τουλούζη, να πίνεις παστίς δίπλα στον ποταμό Γκαρόν… 

Έκλαψα λίγο στο τιμόνι, σα γνήσια drama queen, σκέφτηκα σε πόσους γάμους έχω να πάω μέχρι το φθινόπωρο κι έκλαψα λίγο ακόμα… Αλλά μετά θυμήθηκα ότι τα τελευταία 10 χρόνια έχω κάνει νέους φίλους, έχω γίνει μαμά του Jerry και αδερφή του Γαληνού, έχω ταξιδέψει σε απίστευτα μέρη, έχω μάθει να βάφω έπιπλα, να μιλάω Ισπανικά, να ξεχωρίζω ποικιλίες κρασιού, έχω κι ένα μεταπτυχιακό έτσι να μου βρίσκεται. Α! Κι έχω και δουλειά, που το πας αυτό; Σπουδαίο πράγμα!

Νομίζω ότι στα 27 είμαι πολύ καλύτερη απ’ όσο ήμουν στα 17…(να μη θυμηθώ τις στυλιστικές επιλογές της Γ’ Λυκείου) γιατί ο κάθε χρόνος που πέρασε ήταν δημιουργικός και χρήσιμος σε όλα τα επίπεδα. 

Όπότε, βάσει αυτού, μπορεί να ήμουν λίγο πιο φρέσκια στη μούρη πριν 3-4 χρόνια, λίγο πιο ξέγνοιαστη, λίγο πιο αδύνατη επίσης, αλλά σίγουρα τώρα είμαι πιο έξυπνη (μη γελάς αναγνώστη μου, αλήθεια είναι). Εξ’ ού και μας τραγουδάνε και μας εύχονται να σκορπάμε της γνώσης το φως. Σκέψου πόσο έξυπνη θα είμαι στα 30... Πωπω!!! Μάνα θα με πάρουνε στη NASA!

Σας έπεισα; Εμένα με έπεισα πάντως…