29.4.14

Cinema Alone & καλή σας απόλαυση

Ψέματα δε θα σας πω, δεν είμαι πρωτοπόρος. Έχω ακούσει κατά καιρούς διάφορους ανθρώπους να λένε ότι πηγαίνουν σινεμά μόνοι τους σα τα κούτσουρα και μάλιστα, ότι δεν τους ενοχλεί καθόλου. Για εμένα, το να κάνω κάποια δραστηριότητα, πόσο μάλλον να πάω σινεμά, τελείως μόνη μου, μου φαινόταν αδιανόητο. Ίσως κάποια βόλτα στην παραλία με το σκύλο κι ένα κομμωτήριο κι οι μοναχικές δραστηριότητες τελείωναν εκεί.

Το σινεμά το έχω συνδέσει με όμορφα απογεύματα Κυριακής, με μεγάλη παρέα. Με βροχερές καθημερινές και κρίσεις τρυφερότητας με τον καλό μου, με ποπ κορν και κοκα κόλα giant μεγέθους, αγκαλίτσα και σχολιασμό στο τέλος, μέσα στο αυτοκίνητο, επιστρέφοντας στο σπίτι. Να διαλέγουμε ταινία μαζί, να μη συμφωνούμε για την ώρα προβολής και άλλα τέτοιου είδους κλισέ. Το σινεμά, έχει κι αυτό τη δική του διαδικασία… Και τώρα η διαδικασία έπρεπε να αλλάξει.

Αποφάσισα ότι θα κάνω πέρα αυτά τα στερεότυπα και πρέπει να αρχίσω να περνάω καλά με τον εαυτό μου, γιατί άλλωστε, εγώ κι αυτός μείναμε. Επειδή όμως δε μπορώ να δεσμευτώ μακροπρόθεσμα με κάποια δραστηριότητα, πχ γυμναστήριο, είπα να κάνω ένα μικρό βήμα για εκείνο το βράδυ, ένα μεγάλο βήμα για τη ζωή μου…

Θα πάω σινεμά μόνη μου!, αποφάσισα και διάλεξα την Πεντάμορφη και το Τέρας, για 3 λόγους:
1)      Και να είχα γκόμενο, δε θα ήθελε να το δει μαζί μου… οπότε μία η άλλη
2)      Θα μου θύμιζε λίγο από παιδική ηλικία, τότε που δε με ένοιαζε να έχω γκόμενο για να πάμε σινεμά μαζί…
3)      Ήταν Δευτέρα και δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω ούτως ή άλλως…

-          Για την Πεντάμορφη και το Τέρας!, είπα διστακτικά… Άδειος ο κινηματογράφος, το πιθανότερο ήταν να είμαι ολομόναχη μέσα στην αίθουσα, για να το νιώσω στο πετσί μου τι εστί να πας σινεμά μόνος σου…
-          Ένα;, με ρώτησε με απόλυτη φυσικότητα η υπάλληλος. Δεν της έκανε εντύπωση, άρα υπάρχουν κι άλλοι που πάνε μόνοι τους, άρα είναι νορμάλ…

Πήρα την κοκακόλα μου, όλη δική μου. Πήρα και τα αγαπημένα μου νάτσος που χρόνια είχα να φάω –τώρα μπορούσα γιατί είχα μείνει νηστική όλη μέρα από τη χαρά της μοναξιάς.

Λίγο πριν αρχίσει η προβολή, μπήκαν 2 ζευγάρια στην αίθουσα. Θα καθόντουσαν σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλο για να δούνε την τσόντα «Η Πεντάμορφη και το Τέρας». Μισό – μισό το ποπ κορν και τα γνωστά. Δε γύρισα να τους κοιτάξω, μπήκα μέσα στην ταινία κυριολεκτικά, δε μου αποσπούσε τίποτα την προσοχή και όταν τελείωσε, δεν είχα τίποτα να σχολιάσω. Σκέφτηκα πολλά για την Πεντάμορφη και το Τέρας. Του τύπου, έλεος κουκλίτσα μου, κι η αυτοθυσία έχει τα όριά της. Και κατάλαβα ότι οι γυναίκες είμαστε έτοιμες να ερωτευτούμε το πρώτο τέρας που θα εμφανιστεί μπροστά μας, χωρίς δεύτερη σκέψη. Απλώς μερικά τέρατα φαίνονται ότι είναι τέρατα, ενώ άλλοι γίνονται τέρατα στη συνέχεια… Αυτή είναι η διαφορά της πραγματικότητας από το παραμύθι. Σπάνιο να γνωρίσεις τέρας και να γίνει πρίγκιπας, συνήθως γίνεται το αντίθετο. «Συνήθως» όμως, όχι πάντα!

Προτείνω την άσκηση σε όποιον φοβάται να μείνει μόνος του. Και θα ακολουθήσουν κι άλλες ασκήσεις…


No comments:

Post a Comment

Any comments?