30.3.13

ZED: Η Νέα Εποχή


Το να είσαι blogger είναι αρρώστια ανίατη… Θες να σταματήσεις, αλλά δε μπορείς. Εγώ πάντως δεν μπορώ… Στέρησα από αυτό το blog τόσα σχόλια από την τρελή καθημερινότητα του τριμήνου που πέρασε. Όπως ας πούμε, το γιουχάρισμα του Σιμίτη, τον φρικτό ιό του fb, τη νέα τεχνολογία του «σύννεφου», τις πλημμύρες, την επίσκεψη του Ολλάντ στη Γρίχελαντ, τον τελικό του Ντάνσιν γουιδ δε φατακλανοΣτάρς, το Νέο Πάπα, το Νέο Κυπριακό… και τα πιο προσωπικά, όπως τη νέα μου δουλειά, το σχολικό reunion, το νομπάκο ηλεκτρονικό τσιγάρο που έχει εισβάλλει στις ζωές μας… Τόσο καιρό έλλειψα, μέχρι και το facebook άλλαξε πάλι.

Στην πραγματικότητα αδιαφορώ. Δε βλέπω ειδήσεις και δεν ντρέπομαι να το πω. Ενημερώνομαι καθημερινά – εκτός από τα Σαββατοκύριακα που πλέον απέκτησαν άλλη αξία…- από το ραδιόφωνο, εκείνα τα μαρτυρικά 40 λεπτά που λιώνω στην κίνηση της παραλιακής.

Η προσωπική ζωή μου είναι παραπληγική. Όταν θέλω δεν μπορώ, κι όταν μπορώ δεν θέλω. Πχ. Θέλω να βγω, αλλά δε μπορώ… Κι όταν μπορώ, είναι όλοι εξαφανισμένοι. Αλλά φυσικά δε θέλω να πω αυτό!

Να’ μαι λοιπόν πάλι…Πίσω από το λαπτοπ, Σάββατο βράδυ, λίγες μέρες μετά τα γενέθλιά μου…Το βράδυ που μπαίνουμε στο θερινό ωράριο, κι ο ήλιος έγινε πιο ζεστός… Και τι έχω να σας πω;  

Δεν είμαι καλά. Ούτε εσύ είσαι καλά...

3 comments:

  1. Καλώς την κοντά μας , Το "όταν θέλω δεν μπορώ και όταν μπορώ είναι όλοι εξαφανισμένοι..." πόσο αληθινό για αυτό και εγώ σου απαντώ τώρα με θερινή ώρα ! Καλό Θέρος ...

    ReplyDelete
  2. Καλώς ήρθες ξανά! Ε, έπρεπε, έπρεπε!

    ReplyDelete
  3. Καλώς σας ξαναβρήκα φίλοι μου!!! ελπίζω να σας αρέσουν οι αλλαγούλες...

    ReplyDelete

Any comments?