2.4.13

Business Wor(l)d


Ποτέ δεν είχα παρατηρήσει τα «επαγγελματικά» αξεσουάρ ενός βιβλιοπωλείου. Για να αρχίσουμε με το πιο απλό: Ένα Calendar και η σπαζοκεφαλιά του να το αγοράσεις.

Ως τώρα είχα κάλενταρ άδεια, με τάχα μου μία δύο σημειώσεις. Μια βούλα σημειωμένη αραιά και που για να ξέρω πότε έρχεται η περίοδος, ή πότε έχει γενέθλια κάποιος φίλος που δεν έχει facebooki. Ως εκ τούτου, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να έχει ωραίο χρώμα. Θυμάμαι στο Royal Sweet – έμαθα πολλά εκεί μέσα- ο Manager με έστειλε να του πάρω Calendar. Δεν είπε τίποτα για το χρώμα, μόνο πως θέλει να εμπεριέχει ανά σελίδα την κάθε ημέρα κι όχι δυό-δυό ή τρείς-τρείς. Παράξενο, σκέφτηκα, τι θα γράψει; Τα απομνημονεύματά του;  Κράτησα την πληροφορία για αργότερα, χωρίς να είμαι σίγουρη γιατί, κι έτσι όταν έφτασε η μέρα να παραγγείλω το δικό μου, έδωσα την ίδια περιγραφή. Έφτασε και η μέρα, που η μία σελίδα, δεν ήταν αρκετή για όσα έπρεπε να καταγράψω, που δεν ήταν τα απομνημονεύματα αλλά οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις!

Όταν ήμουν μικρούλα είχα κι ένα «πράμα» σαν άλμπουμ με μικρές διάφανες θηκούλες. Σίγουρα δε χώραγε φωτογραφία εκεί, πραγματικά δεν ήξερα σε τι χρησιμεύει. Το είχα κάνει το προσωπικό μου «φυτολόγιο», έκοβα διάφορα φύλλα (ούτε ξέρω γιατί) και τα άφηνα να αποξηραθούν εκεί μέσα, διατηρώντας μια άχρηστη συλλογή… Δεν εξελίχθηκα σε οικολόγος θα έλεγα, σα θολή ανάμνηση το βγάζω προς τα έξω. Και το θυμήθηκα όταν το Calendar άρχισε να ξεχειλίζει από τις επαγγελματικές κάρτες των διαφόρων και χρειάστηκα το «Porte-Carte». Υπήρχε πάντοτε στα βιβλιοπωλεία και δεν το είχα δει ποτέ, περίεργο…

Άρχισα να καταλαβαίνω έντονα ότι έχω μεγαλώσει, όταν έλαβα το πρώτο επαγγελματικό δώρο, ήτοι, ένα περίεργο ξαπλωτό ανθρωπάκι, που πριν λίγο καιρό θα το έπαιρνα για διακοσμητικό, όμως είναι για να στολίζεις τη δική σου επαγγελματική κάρτα. Τώρα που το είπα, ναι, έχω κι από αυτό πλέον. Έχω επαγγελματικές κάρτες και δεν έχω που να τις δώσω κι όταν έχω που να τις δώσω το ξεχνάω ότι τις έχω και δεν τις δίνω. Πλάκα μου κάνουν ή όντως είμαι στο 30% των νέων που έχουν σήμερα δουλειά στην Ελλάδα; Τρομακτικό.

Ότι δηλαδή εγώ τώρα ανήκω στο μικρό αυτό ποσοστό; Ότι έχω γίνει επαγγελματίας; Και εγώ που νόμιζα ότι θα κάνω καριέρα στο blog μου.

Ακόμη πιο τρομακτικό, είναι που αρχίσαμε οι φίλοι και οι γνωστοί να ανταλλάσουμε επαγγελματικές κάρτες μέσα στα μπαρ – ο χριστός κι η Παναγία της Γουαδελούπης.

Από τότε που μπήκα στο business world (το κακό άρχισε από το Royal Sweet βέβα) από τις 7.000 λέξεις που υποτίθεται χρησιμοποιεί καθημερινά μια γυναίκα, τις 5.000 τις λέω στο 8άωρο που δουλεύω και οι 2.000 από αυτές είναι αγγλική ορολογία του business world. Αναρωτιέμαι για ακόμη μια φορά… Είμαι στην Ελλάδα και δουλεύω; (Αυτό πλέον θεωρείται κάτι σα μικρό καθημερινό θαύμα…). Να κάνω «φιντ μπακ» και «φόλο απ». Να κάνουμε «μίτινγκ» και «πρι-αλάιμεν-μίτινγκ»… Και τάργκετ γκρούπ, και μπρέηκ ίβεν και σέηβ δε ντέητ…Και μπάνερ κι αντβερτόριαλ θα πάθεις, και βίζιον θα δεις και θα φας και μπόλικο «οου σίτ!».

Γι’αυτό σου λέω, δεν είμαι καλά, αλλά ούτε εσύ είσαι!

WELCOME to the ZED NEW AGE!

No comments:

Post a Comment

Any comments?