A&D Wedding vol1

Kι όμως...Ήρθε η στιγμή που οι φίλοι μας άρχισαν να παντρεύονται!!!

Είχαμε στολιστεί από το μεσημέρι, καθότι ο γάμος θα γινόταν σε παραθαλάσσια περιοχή, αρκετά μακριά από τη δική μας γειτονιά. Ούτε ήξερα που είναι και που πάω, αλλά αποφάσισα να δείξω τυφλή εμπιστοσύνη στο gps. Η Τζέν-τζέν ήταν στολισμένη ακόμα νωρίτερα, γιατί πριν από αυτό το ταξίδι είχε παρευρεθεί σε διπλά βαπτίσια. Πολύ μυστήριο εκείνο το Σάββατο! Η κουμπάρα και τρίτη κολλητή της παρέας, είχε φτάσει από νωρίς και από τη βιασύνη της, ξέχασε να μας δώσει προσκλήσεις, οδηγίες, ένα χάρτη βρε αδερφέ! Οπότε ρυθμίσαμε το gps κατά προσέγγιση, πιστεύοντας ότι σίγουρα θα το βρούμε ρωτώντας στο δρόμο.

Ξεκινήσαμε με εκνευρισμό, πρώτον γιατί οδηγούσα εγώ και δεύτερον γιατί είχαμε αργήσει. «Μα δε θα το καταλάβει κανείς!», έλεγε η Τζέν-τζέν κι εγώ αφήνιαζα «μα δεν είναι σωστό αν φτάνεις μετά τη νύφη!!!». Έβριζα θεούς και δαίμονες και για να ηρεμήσω λίγο, έβαλα το αγαπημένο μου cd του Ηyde. Τότε έπιασαν νεύρα την συνοδηγό, η οποία όταν ακούει κλασσική μουσική παθαίνει αλλεργία. Αφού (πιστεύαμε) έχουμε μπει στην τελική ευθεία, Λεωφόρος να σου τύχει, αυξάνω κι άλλο ταχύτητα μήπως προλάβω το ρεζιλίκι μας. Και τότε, όλα τα λαμπάκια του αυτοκινήτου ανάβουν κι ο δείχτης των στροφών τρεμοπαίζει περισσότερο κι από τα ματόκλαδα της Ευγενείας Μανωλίδου. Η Τζέν-τζέν είναι έτοιμη να πεταχτεί από το παράθυρο και την ίδια στιγμή χαϊδεύει στοργικά το σαράβαλό μου μήπως και γλιτώσουμε από το κακό. Είμαστε μόλις 10 λεπτά πριν από το γάμο, σταματημένες στην άκρη, έτοιμες να βάλουμε τα κλάματα κι η Τζέν-τζέν ήδη μοιράζει τα δώρα μας στο κεφάλι της (εφόσον είχαν αγοραστεί με κοινό ταμείο). Το αυτοκίνητο φτιάχνει δια μαγείας και συνεχίζουμε την πορεία μας, αυτή τη φορά πηγαίνοντας σαν τις κότες. Το ρισκάρεις; Δεν το ρισκάρεις!

Είμαστε σίγουρα εντός περιοχής, έχουμε ρωτήσει οδηγίες από τον μπαρμπέρη, τον τσιγγάνο, τη μανάβισσα και το 4^ο πρόβατο που συναντήσαμε. Άλλοι λένε «στο 3^ο φανάρι» κι άλλοι «στο 4^ο»… Άλλοι μιλούν για στήλες της ΔΕΗ κι άλλοι για ανεμογεννήτριες. «Εδώ στρίψε!», διατάζει η Τζέν-τζέν και περιμένουμε στο φανάρι για να στρίψουμε. Καμία δεν σκέφτηκε να μετρήσει τα φανάρια. «Τι λέει η ταμπέλα; Βοήθα κι άσε το τουίτερ!», της αγρίεψα έξαλλη που ούτε τη μουσική μου δεν μπορούσα να κλείσω. Ανάθεμα κι αν θυμάμαι πόσες βρισιές μαζεμένες έλεγα κοιτώντας την ώρα. «Βρωμοπούσι, Κωλοπήγαδο!», διαβάζει φωναχτά η Τζέν-τζέν. Που είμαστε το φελέκι μου;;;

«Στο επόμενο θα στρίψετε αριστερά…Μετά δεξιά κι αμέσως αριστερά… Θα δείτε ένα κιόσκι, εκεί το καλοκαίρι πούλαγαν ντομάτες..», τι λε ρε φίλε αλήθεια; «στο κιόσκι αριστερά θα ανέβετε μια μεγάλη ανηφόρα, πολύ μεγάλη κι ύστερα θα κατέβετε μια πολύ απότωμη κατηφόρα και θα το δείτε από μακριά…». Πόσο μακριά;;;;;

Χαθήκαμε, κάναμε κύκλους, αγχωθήκαμε και το μισό μου μακιγιάζ είχε μείνει στα γυαλιά, ο ήλιος δεν είχε πέσει ακόμα βλέπεις. «Σε πέντε λεπτά αρχίζει ο γάμος!», λέω ούσα τούρμπο στα νεύρα και τότε επιτέλους η Τζέν-τζέν ουρλιάζει με ενθουσιασμό «να’τοοοοοοοο!»!!!

Παρκάρουμε αρκετά μακριά γιατί φυσικά οι υπόλοιποι καλεσμένοι είχαν φτάσει ήδη και είχαν πάρει όλες τις θέσεις. Ο ανήφορος απελπιστικός, ο αέρας λυσσαλέος… Στοίχημα ότι 1 στους 2 είδαν το βρακί μας. «Γρήγορα τα ποδαράκια σου! Θα μας προσπεράσει η νύφη και θα ξεφτυλιστούμε κι άλλο!», της έλεγα πιστεύοντας ότι έχουμε γίνει θέαμα, ενώ στην πραγματικότητα δεν έβλεπα μπροστά μου…Τα μαλλιά βλέπεις!