When you have nothing to prove

Διανύουμε ήδη τη δεύτερη μέρα του Σεπτεμβρίου και πριν αποφασίσω για τι θέλω να μιλήσω, ο ουρανός της Πάρου έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει και να μας φέρνει πιο κοντά στην 3^η ημέρα του φθινοπώρου.

Αυτά που με απασχολούν κυρίως αυτές τις ημέρες είναι να απολαύσω τον ύπνο μου, γιατί σε πολύ λίγες μέρες, ό,τι ήξερα μέχρι σήμερα θα πρέπει να το ξεχάσω και ένας Θεός ξέρει πότε θα έχω ξανά δικό μου κρεβάτι. Στο εξής θα έχω συγκάτοικο, θα είμαι φιλοξενούμενη με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω, η βαλίτσα θα είναι το μοναδικό πραγματικά σπίτι μου και το χειρότερο από όλα είναι ότι μετά από λίγο δε θα έχω ούτε το μισό κρεβάτι. Η γέφυρα της Τουλουζης (δεν έχω επιλέξει ακόμα ποια από όλες) με περιμένει…

Καλά να πάθω, που ποτέ δεν εκτιμούσα τον ύπνο!

Οι δυο πρώτες φθινοπωρινές ημέρες έφυγαν αστραπιαία (γιατί φυσικά κοιμάμαι όλη μέρα σα ζώον). Έχω την αίσθηση ότι αύριο το πρωί θα μπω στο πούλμαν ξανά, θα πω καλημέρα στον κατσούφη οδηγό, θα ψάξω μια θέση στο πίσω μέρος που να μη την πιάνει ο ήλιος και θα κοιτάζω τη θάλασσα κάνοντας ανόητες σκέψεις μέχρι να φτάσω στο Royal Sweet. Θα χτυπήσω την κάρτα μου, θα μαζέψω την αλληλογραφία του τμήματος, θα ανέβω στο γραφείο. Θα ανοίξω τον υπολογιστή, θα πάω στην κουζίνα να φτιάξω καφέ και να παραλάβω τις διαφυγές του μίνι μπαρ. Θα επιστρέψω πίσω στο πόστο μου για καλημέρες με τα αφεντικά μου. Το μεσημέρι θα φάω στην τραπεζαρία μαθαίνοντας κι άλλα κουτσομπολιά και βιαστικά θα γυρίσω στο γραφείο, λες και με περιμένουν δουλειές! Κατά τις 6 θα τα κλείσω όλα και θα ξαναχτυπήσω την κάρτα μου, θα επιβιβαστώ στο πούλμαν και θα μπω στο σπίτι νυσταγμένη, στις 7 παρα 10.

Δεν θα γίνει καθόλου έτσι και με προβληματίζει πολύ που πραγματικά μελαγχολώ λίγο όταν φέρνω στο νου μου τους 2 τελευταίους μήνες της ζωής μου στην Αθήνα! Ακραίος μαζοχισμός!

Θα ξυπνήσω, η μαμά θα μου έχει φτιάξει πρωινό (!) θα χαζέψω λίγο τη θέα στη βεράντα, κι ύστερα χωρίς βιασύνη θα κατέβω στην παραλία. Η θάλασσα είναι λίγο πιο κρύα από αυτό που θυμόμουν. Πρώτη φορά Σεπτέμβριο στην Πάρο… Το μεσημέρι θα φάω κάτι σπιτικό που πάντα συνοδεύεται από 2 κιλά φέτα! Θα ξεραθώ και πάλι στον ύπνο, αφού πρώτα μιλήσω λίγο με το Μαξίμ (προετοιμάζομαι για μεγάλη επιστροφή στην Τουλούζη και καλοπιάνω όποιον διαθέτει καναπέ). Το βράδυ θα κατέβω στα σοκάκια της Νάουσας, μάλλον δε θα αποφύγω τη γουρουνιά «λουκουμάδες με παγωτό και μερέντα» κι ύστερα ο δρόμος θα με φέρει στους καναπέδες του shark, για ένα δροσερό φρουτένιο κοκτέιλ… Από όλο το πλάνο λείπει βέβαια η Κλαίρη μου, η πρώτη φίλη και παντοτινή.

Όλα μοιάζουν σαν αυτό που λέμε «γεμίζω μπαταρίες»! Έχω ενθουσιασμό για το νέο μου ξεκίνημα, αλλά και τρομερή ανασφάλεια… Ούτε ξέρω που πάω. Όπως όμως μου είπε κάποιος κάποτε, πρέπει να πέσω στα βαθιά για να περάσω απέναντι να δω τι υπάρχει (ο τζέντλ-μαν το είχε πει, για άλλο λόγο, αλλά τον ενθυμούμαι και τον εξυμνώ για την ατάκα πας παρτού).

Σε οχτώ μέρες από σήμερα, επιστρέφω στη γενέτειρα μου, την Τουλούζη της Γαλλίας, που τόσο αγαπώ. Δεν έχω τίποτα να αποδείξω σε κανέναν, μόνο στον εαυτό μου… Κι αυτό περιορίζεται μόνο στο να επιβιώσω έχοντας χάσει τις σταθερές μου, το ασφαλές περιβάλλον μέσα στο οποίο το έπαιζα δυναμική κι έξυπνη όλα αυτά τα χρόνια. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, από το ότι δεν έχω καν σπίτι… ούτε δουλειά… ούτε έχω κερδίσει το λόττο, δεν έχω τίποτα μαζί μου, παρά μόνο μερικά ρούχα και τα πτυχία μου! I have nothing to prove, to anyone, το κάνω μόνο για εμένα, γιατί αν δε το κάνω τώρα στα 24 δε θα το κάνω ποτέ...

Κι άλλωστε, πάντα ήθελα να πρωταγωνιστήσω σε ταινία περιπέτειας!!!