Ένας ξένος στη βεράντα vol2

Ένας επαγγελματίας του τουρισμού θα πρέπει να γνωρίζει ότι :


1. Ο τουρίστας θέλει να πάει στο κέντρο να δει την Ακρόπολη, ακόμη κι αν ο Παρθενώνας κοντεύει να γίνει στρατσαπαρισμένη πλαστελίνη από τη ζέστη. Ακόμη κι αν ιδρώνουν μέχρι και τα πεζοδρόμια.

2. Ο τουρίστας θέλει να έχει πρόσβαση στο ίντερνετ, ανά πάσα στιγμή άλλωστε το wifi είναι διαδεδομένο μέχρι και στην Ελλάδα.

3. Ο τουρίστας δεν είναι υποχρεωμένος να μιλάει Ελληνικά.

Ζούμε σε μια σύγχρονη χώρα, είμαστε Ευρώπη εμείς, κατάλαβες; Όταν βρέχει λίγο, πλημμυρίζουν οι δρόμοι, πνίγονται οι άνθρωποι, καταρρέει το σύστημα. Όταν χιονίζει κλείνουν τα αεροδρόμια. Και τώρα, όταν έχει καύσωνα κλείνει η Ακρόπολη! Αλίμονό μας, αν με την κλιματική αλλαγή, φτάσουμε να έχουμε όλη τη θερινή σεζόν 43 βαθμούς! Δε θα ξανακόψει εισιτήρια η Ακρόπολη! Βέβαια, όταν είχα πάει στην Αίγυπτο είχε 50 βαθμούς, αλλά όλοι οι αρχαιολογικοί χώροι ήταν ανοιχτοί.

Επειδή λοιπόν, δεν μπορούσα να δείξω την Ακρόπολη στον Μωάμεθ, αποφάσισα να του δείξω πιο απλά πράματα, όπως για παράδειγμα την καθημερινή ζωή στην Ελλάδα κι έτσι, καταλήξαμε σε μια καφετέρια με δροσερά ροφήματα. «Βάζετε παγάκια στον καφέ;;;», είπε κι έπιασε το κεφάλι του σα να επρόκειτο για γκάφα. «Ντόντ ουόρι, έτσι κάνουμε εμείς εδώ!». Ο σερβιτόρος ήρθε για παραγγελία, μας άκουσε να μιλάμε γαλλικά κι έσκυψε ψιθυρίζοντάς μου «θα με βοηθήσετε με την παραγγελία; Δεν μιλάω Αγγλικά!». Δεν μιλάς Αγγλικά βόιδι ε; Γιατί εγώ είμαι σίγουρη ότι στο βιογραφικό σου λες ότι μιλάς τουλάχιστον 2 ξένες γλώσσες; Γιατί αν δεν μιλάς, αποκλείεται να σε είχαν προσλάβει σε μια τέτοια καφετέρια, υποτίθεται λουξαρία, σε περιοχή με πολλούς ξένους πελάτες. Ο Μωάμεθ αποφάσισε να πιει κρύα λευκή σοκολάτα. Δεν είχα δοκιμάσει, αλλά κάτι μου έλεγε ότι θα είναι μούφα. Για πολλή ώρα την είχε μπροστά του και τη κοίταζε. «Δεν είναι καλή;», τον ρώτησα διστακτικά. «Όχι, όχι! Καλή είναι…», είπε και συνέχισε να την κοιτάει. «Γιατί δεν πίνεις τότε;», ρωτάει η Φού, «Είναι πολύ πηχτή, δεν μπορώ να το καταπιώ!», απάντησε. Τελικά, αυτή η μανία να τα κάνουμε όλα κρύα δεν φαίνεται να τον εντυπωσίασε και τόσο θετικά…

Ύστερα πήγαμε πάλι για μπάνιο, αυτή τη φορά η χάρη μας έφτασε μόνο μέχρι το Λαιμό της Βουλιαγμένης. «Αυτή είναι η Κότ Νταζούρ της Αθήνας!», του εξήγησα. «Και γιατί δεν ήρθαμε εδώ εχθές;», είπε απορημένος. Να σας θυμίσω ότι τον έτρεχα από κόλπο σε κολπίσκο κι απο κολπίσκο σε σπηλιές και γκρέμια. Λύσσαξε να φάει μουσακά, πήγαμε και σε ταβέρνα της περιοχής. Μάλιστα, στο τέλος μας κέρασαν καρπούζι και κεράσια. Δέκα δέκα τα έτρωγε τα κεράσια το χρυσό μου… Κι ύστερα, επιστρέψαμε στο σπίτι για την απογευματινή σιέστα. Εγώ με τη Φού δεν είχαμε σκοπό να κοιμηθούμε, αράξαμε στο σαλόνι για να μιλήσουμε… Ώσπου ξαφνικά, ακούμε ποδοβολητό, ο Μωάμεθ έτρεχε πανικόβλητος στις σκάλες, διέσχισε το σαλόνι με ιλιγγιώδη ταχύτητα, κόντεψε να ραγίσει τα πλακάκια, πήδηξε σαν αλαφιασμένη μαϊμού τα διαχωριστικά σαλονιού- καθιστικού (τα έχω για το Τζέρυ, για να μην πηγαίνει στο καλό σαλόνι), δεν είπε κουβέντα, μόνο κλείστηκε στο μπάνιο.Είχα την υποψία ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτόν. Σε λίγα λεπτά όμως η απορίες μας λύθηκαν. Ο Μωάμεθ βγήκε από τον καμπινέ σα ντροπιασμένο παιδάκι «Αλεξία… Έχω πάθει τσιρλιπιπί…». Τι τα ήθελε τα κερασια;; (σε συνδυασμό πάντα με τις μελιτζάνες και την ηλίαση).

Άρχισα να ψάχνω για τα στουμποτικά χάπια σε όλο το σπίτι, αλλά ήταν άφαντα. Ύστερα όμως του πέρασε, φαινόταν καλύτερα, μπήκε για μπάνιο, βγήκε, άραξε πάλι στο μπαλκόνι…Κι εγώ ξεχάστηκα, από την καλή μου την καρδιά και πάντα μέσα στο πλαίσιο της φιλοξενίας, έκοψα φρουτοσαλάτα. Η Φού άρπαξε το πιρούνι κι άρχισε να τρώει τη μια μπουκιά πίσω από την άλλη. Μου κακοφάνηκε λίγο, σα να μην είχε σκοπό να του αφήσει καθόλου. Την κοίταξα με νόημα κι εκείνη χαμηλόφωνα και μπουκωμένη όπως ήταν μου λέει «να τον ξεκάνεις θέλεις; Τρώγε!»…

Eγώ πάντως επέμεινα να του βάζω φρούτα στη διατροφή του, γι’αυτό, στο μπαρ που πήγαμε, του πήρα Μαρτίνι Πράσινο Μήλο. Ο ταλαίπωρος ήθελε να συνδεθεί στο ίντερνετ, έτσι ζήτησε in english από τη σερβιτόρα, τον κωδικό του wifi . Αυτή με κοίταξε με αγελαδινό βλέμμα και με έβαλε να μεταφράζω, γιατί…μαντέψτε! Ούτε αυτή μιλούσε αγγλικά! Μέχρι τη χθεσινή ημέρα ήμουν σίγουρη οτι στην Ελλάδα ΌΛΟΙ οι γεννημένοι μετά το 70' ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ μιλούν αγγλικά. Αλήθεια το πίστευα, το έλεγα και παραέξω. "Πωπω!Τι θα έκανα αν ερχόμουν μόνος για αποστολή;" είπε και δαγγώθηκε. Ο κακόμοιρος ο Άραβας.

Ο Μωάμεθ έμαθε μόνο ένα πράγμα να λέει στα Ελληνικά. Κι αυτό ήταν «ένα δύο τρία μπλούμ». Το έμαθε όσο καθόταν στο μπαλκόνι του σπιτιού μου. Ο ξεμωραμένος γείτονάς μου το επαναλάμβανε τουλάχιστον 20 φορές για το κάθε του εγγόνι, που βουτούσε στην πισίνα. «Ένα, δύο, τρία μπλούμ», λοιπόν, μέσα στα σκατά!