Πολιτισμικό σοκ

Ο επαναπατρισμός για εμένα είναι σα να θέλω να χωρέσω στο φόρεμα της αποφοίτησης δέκα χρόνια μετά και να μη κουμπώνει το φερμουάρ!

Το πρώτο βράδυ το έβγαλα στη βεράντα με παραδοσιακούς μεζέδες. Ήταν ήπιο, όπως η προσγείωση… Κοίταζα συνέχεια το ρολόι έχοντας στο νου ότι κάποια στιγμή πρέπει να γυρίσω σπίτι. Αμ δε κιουρία Αλεξία, εδώ είναι το σπίτι σου τώρα! Το επόμενο πρωί δεν ήξερα που βρίσκομαι κι όταν επιτέλους συνήλθα, αποφάσισα να πάω για καφέ με ένα γνωστό πρόσωπο, μήπως επιτέλους πάρω τα πάνω μου λίγο. Έστειλα μήνυμα στη Τζέν-τζέν «ραντεβού στις 2 στα στάρμπακς της πλατείας!»… Πριν καν προλάβω να ακουμπήσω ξανά το κινητό στο τραπέζι, η Τζέν-τζέν φουριόζα με πήρε τηλέφωνο και πνιγμένη στα γέλια, μου ανακοίνωσε «Εεεε…  τα σταρμπακς δεν υπάρχουν πια!».

Ξεπέρασα το σοκ γιατί άλλωστε στην Ελλάδα μας έχουν φάει με τα σταρμπακς, είναι  καφές του διαβόλου,λέει, επειδή, λέει, τα έφτιαξαν οι Αμερικάνοι Εβραίοι! (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να τα βάζουμε με τους Εβραίους επειδή ήταν πιο έξυπνοι από τους υπόλοιπους, τέλος πάντων!). Το Σάββατο το πρωί, κατάλαβα ότι πρέπει να βάλω το κεφάλι μου στη θάλασσα για να πιστέψω αυτό που μου έχει συμβεί: Αντίο το όνειρο της Γαλλίας, η ηρεμία, η ξεγνοιασιά, η φοιτητική ζωή, οι ξεκολλημένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι με όνειρα… Γκρίνια και μουρμούρα και καταστροφολόγοι  και εγκατάλειψη, κι αγένεια και νεύρα. Αυτά θα είναι στο εξής! Επειδή βέβαια η βενζίνη έχει φτάσει στο Θεό (τον Εβραϊκό) είπα να πάω στην κοντινότερη πλαζ, αυτή που ήξερα, αυτή που πήγαινα πέρσι… «Στο Μόντε Κάρλο σε μισή ώρα!», λέω στη Τζέν-τζέν. Της Βούλας το Μόντε Κάρλο έτσι; Μη μπερδευόμαστε! Η Τζέν-τζέν επέμεινε να πάμε αλλού, αλλά εγώ δεν ήθελα να ακούσω τίποτα!

Καταφτάνουμε με ντάλα ήλιο στην παραλία… Η Τζέν-τζέν έσερνε τις σαγιονάρες της προς το μέρος μου, είχα φτάσει πρώτη κι είχα ήδη φάει την κρυάδα. Που πήγαν οι ομπρέλες; Που πήγαν οι ξαπλώστρες; Που πήγε το μπαρ; Το εστιατόριο; Τα βότσαλα; Μόνο φύκια και σκουπίδια είχαν μείνει, κάτι μπάζα (όχι γκόμενες, αληθινά μπάζα από το εγκαταλελειμμένο κτίριο, γιαπί το κάποτε λουξ μπιτς μπαρ και ναιτ κλαμπ), ένας ψωροφαγωμένος χλωροτάπητας είχε μείνει μόνο, που κάποτε κάλυπτε τα μπέτινα σκαλιά…  Αίσχος κι εδώ… «Εεεε… η παραλία δεν υπάρχει πια!».

Αποφάσισα στο εξής όταν δίνω ραντεβού να ρωτάω «αυτό υπάρχει ακόμα;». Και να πω ότι έλειψα χρόνια να το καταλάβω ότι δεν είναι όπως τα άφησα… Ούτε χρόνο καλά καλά δεν έκλεισα στο εξωτερικό.

Και δε βάζουμε μυαλό! Έχουν ανοίξει αμέτρητα μαγαζιά που πουλούν «παγωμένο γιαούρτι». Οι Εβραίοι σας φταίνε μετά… Αμερικανάκια!