The will of a Queen

Ή αλλιώς, όταν η αφηγήτρια αποφάσισε να μην κλάψει!

Προειδοποίηση: το κείμενο ανήκει στην κατηγορία «Παραλήρημα».

Στάση νούμερο ένα: Εκείνο το παγκάκι στη St.Cyprien.

Ξαναπήγα εκεί, τι να κάνω; Όσο είμαι εδώ, οι δρόμοι με οδηγούν εκεί ,στις στιγμές της απόλυτης συντριβής μου. Μη φανταστείς ότι μου συνέβη κάτι τρομερό, είναι απλά από εκείνα τα παιχνίδια, που απλά δεν μπορείς να βγεις κερδισμένος και ιδού η εξήγηση: Μπορείς να φτιάξεις τη ζωή σου όπως τη θες, με έναν όρο: Τη δική σου ζωή, όχι των άλλων. Που σημαίνει, ότι δεν μπορείς να τη φτιάξεις συμπεριλαμβάνοντας μέσα τα άτομα που θες. Εσύ προτείνεις κι από εκεί και πέρα, υπάρχει η ελεύθερη βούληση. Είναι όπως το κάλεσμα της Πρωτοχρονιάς… Εσύ θες να είσαι με τον Α και τον Β. Αλλά ο Α θέλει να είναι και με τον ‘Α που θέλει  τον ‘‘Α  κ.ο.κ.  Αντίστοιχα ο Β θέλει μαζί και τον ‘Β που θα ήθελε να αλλάξει τον χρόνο αγκαλιά με τον ‘΄Β. Εσύ όμως αυτούς δεν τους θες! Οπότε εκεί μπαίνει μια ζυγαριά και θα πρέπει να αφήσεις τον Α ή τον Β να διαλέξει σε ποιο πάρτι θα πάει.

(επίσης νομίζω με κατούρησε ένας γλάρος όταν περνούσα την pont neuf)

Στάση νούμερο δύο: Κοντοστέκοντας απ’έξω από τη St. Sernin

Αυτό με την ελεύθερη βούληση μου θύμισε λίγο θρησκεία. Οι μόνες στιγμές που μου έρχεται να μπω σε εκκλησία είναι όταν δεν μπορώ να βρω ησυχία πουθενά αλλού. Την ησυχία μέσα στο κεφάλι μου εννοώ. Εκεί δεν μπορώ να σκεφτώ, γιατί με συνεπαίρνει το μέρος! Βρίσκεσαι μέσα στο ναό της απόλυτης τρανής δημιουργίας του μυαλού του ανθρώπου: Τον Θεό. Κι έτσι καταλαβαίνεις, ότι δεν είσαι ούτε τόσο έξυπνος ώστε να δημιουργήσεις κάτι αντίστοιχο, ούτε τόσο ευκολόπιστη για να το αποδεχτείς και να προσευχηθείς λίγο. Γι’αυτό τελικά δεν μπαίνω ποτέ μέσα, αλλά περνάω απ’έξω… Κάνω ένα κύκλο και μετά φεύγω.

Στάση νούμερο τρία: Έναν γρήγορο καφέ στο Capitole

Μην αφήνεις ποτέ τα clopes σου στο τραπέζι. Σε αυτή την πόλη παραμονεύουν τρακαδόροι παντού. Που είχα μείνει όμως; Αα, ναι, στους κύκλους. Αυτό που λένε «η ζωή κάνει κύκλους», είναι για τους ανθρώπους που βλέπουν σχήματα παντού, όπως ο Πικάσο. «Τετράγωνη λογική», «ερωτικό τρίγωνο» κ.ο.κ. Εγώ ήμουν ανέκαθεν πολύ κακή στη γεωμετρία, όπως και στη ζωγραφική άλλωστε, και δεν βλέπω πουθενά αυτά τα σχήματα!  Εγώ, κύριε, πιστεύω στην τυχαιότητα. Στη σύμπτωση. Προτιμώ τη Χημεία από τη Γεωμετρία. Πιστεύω στην τύχη, τη σύμπτωση και τον αυθορμητισμό. Ο Αυθορμητισμός είναι η απόλυτη αιχμαλωσία του νου, εκεί που μπερδεύεται λίγο επειδή η καρδιά σου παρουσιάζει αρρυθμίες. Τυχαίο και πάλι.

Στάση νούμερο τέσσερα: Χαμένη εξερευνήτρια σε ένα στενάκι

Τελικά δεν την ξέρω τόσο καλά αυτή την πόλη…  Κοίτα να δεις! Συμβιβάζομαι στο όχι!