Je suis arrivée à Toulouse le 10 Septembre 2011… J’avais
peur de tout qui commencerait, j’aime pas trop les grands changements et ça
serait le plus grand changement de ma vie. « Oh Alexia, il faut que tu sois
plus…débrouillarde », dit maman. Mes
amis trouvent que je suis très dynamique, mais en réalité, je suis très dépendente de gens que j’aime… Alors je suis arrivée dans la nuit (3h30) dans mon petit
appartement, Marilena m’attendais sur skype en plein angoisse… J’ai réalisé que
mon réseau internet est faible, j’étais tellement désespérée. Je me suis réveillée plus optimiste et j’ai trouvé la seule grecque de mon master sur facebook. Elle
s’appelait Fannie ! Le soir on était chez moi, avec une coupe du thé « vanilla
caramel », elle aimait pas le sucre, elle était sympa, j’ai pensé qu’elle
pourrait devenir une amie, même si on n’avait pas beaucoup de choses en commun… La
chose la plus difficile dans cette nouvelle vie quotidienne était l’absence de
mon chien… !
Έφτασα
στην Τουλούζη στις 10 Σεπτεμβρίου του 2011… Φοβόμουν για όλα όσα θα ξεκινούσαν,
δεν μου αρέσουν οι μεγάλες αλλαγές, κι αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη της ζωής μου. «Αχ,
Αλεξία, πρέπει να γίνεις πιο ντεμπρουγιάρ» (δε μεταφράζεται!), είπε η μητέρα. Οι
φίλοι με βρίσκουν πολύ δυναμική, αλλά στην πραγματικότητα είμαι πολύ εξαρτημένη
από τους ανθρώπους που αγαπάω… Έφτασα λοιπόν, μέσα στη νύχτα, τις 3.30 το βράδυ,
στο μικρό μου διαμερισματάκι, η Μαριλένα με περίμενε στο σκάιπ άγρυπνη γεμάτη
αγωνία… Συνειδητοποίησα ότι το ίντερνετ είναι πολύ αδύναμο, ήμουν σε απελπισία.
Ξύπνησα λίγο πιο αισιόδοξη και βρήκα την μοναδική Ελληνίδα από το Μάστερ μου. Την
έλεγαν Φανή! Το ίδιο βράδυ ήμασταν σπίτι μου, πίναμε τσάι βανίλια-καραμέλα, δεν
της αρέσει η ζάχαρη και κάνει πολύ πιλάτες, ήταν συμπαθητική, σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε ίσως να γίνουμε
φίλες, αν και δεν είχαμε πολλά κοινά… Το δυσκολότερο πράγμα στη νέα μου
καθημερινότητα ήταν η απουσία του σκύλου μου..!
La première semaine était passé très vite, car on avait
plein des choses à faire (inscriptions, caf, edf…) et à découvrir (la
gastronomie, la ville, les attractions touristiques, les rues, les bars….). Pourtant,
j’étais un peu triste, plus en moins « homesick ». Et là, à la fin du
Septembre, on a commencé les cours du Master 2…
«Mais c’est quoi cette classe ? », c’était ma
première impression. Mister O. est venu en retard, Prof. V. l’a engueulé !
La majorité des étudiants vient de Chine, la minorité de France ! Incroyable !
Fannie croyait que la personne la plus sympa était Camille. « Elle est
froide… », j’ai commenté, mais il y avait pire que Camille, comme
Guillaume et Maxime par exemple (lol c’est l’ironie du sort…). Ils ne disaient
même pas bonjour ! Je suis très prudente avec les gens, je sais… Emilie
était plus amicale, mais on avait du mal à se comprendre ; mon niveau de
français faible comme le réseau du net.
Η πρώτη
βδομάδα πέρασε γρήγορα, διότι είχαμε πολλά να κάνουμε (διάφορες δουλειές
Πανεπιστήμιο, ρεύμα κτλ) και να ανακαλύψουμε (την πόλη, τους δρόμους…). Ωστόσο,
ήμουν μελαγχολική, λίγο πολύ μου έλειπε το σπίτι μου. Και κάπου στα τέλη του
Σεπτεμβρίου, ξεκίνησαν τα μαθήματα…
«Τι
σκατά τάξη είναι αυτή;», ήταν η πρώτη μου εντύπωση. Ο Mister O. ήρθε καθυστερημένος, ο Καθηγητής V. Τον μάλωσε! Η πλειοψηφία των συμμαθητών
μου ήταν Κινέζοι κι η μειονότητα Γάλλοι! Απίστευτο! Η Φανή πίστευε ότι η πιο
συμπαθητική είναι η Καμίγ. «Είναι κρυόκωλη!», σχολίασα, αλλά για μένα υπήρχαν
και χειρότεροι από αυτή, όπως για παράδειγμα ο Γκιγιόμ κι ο Μαξίμ. Δεν έλεγαν ούτε καλημέρα! Είμαι πολύ καχύποτπτη με τους ανθρώπους,
το ξέρω… Η Εμιλί ήταν κάπως πιο φιλική, αλλά υπήρχε πρόβλημα επικοινωνίας λόγω της
γλώσσας. Το επίπεδό μου ήταν αδύναμο όπως το ίντερνέτ μου.
Chaque professeur nous a demandé de se présenter (nom ;
prénom ; origine ; formation etc). C’était ennuyant d’écouter l’histoire
de chacun 10 fois, mes collègues me regardaient bizarrement quand je disais que
je suis une journaliste (moi aussi je trouve ça bizarre !).
Le nightlife était décevant. Cocktails très médiocres,
endroits indifférents, pipi partout et un certain préjugé contre les Grecs (à l’époque
on savait seulement les bars de St.Pièrre). Dans ce mois, j’ai rencontré plein de grecs,
mais ça me plaisait plus…
Je voulais trouver le quartier et l’appartement où mes
parents habitaient quand je suis née… La curiosité… Les hypothèses…. What if…
Très rapidement alors, je me suis reveillée et c'était Octobre .. déjà !
Ο κάθε
καθηγητής ήθελε να μιλήσουμε λίγο για τον εαυτό μας (από πού είμαστε, πως μας λένε,
τι έχουμε σπουδάσει…). Ήταν βαρετό να ακούς τις ίδιες ιστορίες δέκα φορές, οι
συμμαθητές μου με κοιτούσαν περίεργα όταν έλεγα ότι είμαι δημοσιογράφος (κι εγώ
περίεργο το βρίσκω!).
Η
νυχτερινή ζωή ήταν απογοητευτική. Πολύ μέτρια κοκτέιλ, αδιάφορα μπαρ, τσίσα
παντού και μια ελαφριά προκατάληψη απέναντι στους Έλληνες (τότε ακόμα γνωρίζαμε
μόνο τα μπαράκια του Σεν Πιέρ). Μέσα στον πρώτο μήνα, συνάντησα πολλούς Έλληνες,
αλλά αυτό δεν μου άρεσε πλέον…
Ήθελα
να βρω τη γειτονιά και το σπίτι που ζούσαν οι γονείς μου όταν γεννήθηκα… Η περιέργεια…
Τι θα ήμουν «αν»…
Πολύ
γρήγορα ωστόσο, μια μέρα ξύπνησα και συνειδητοποίησα ότι είναι Οκτώβριος…ήδη!
No comments:
Post a Comment
Any comments?